Бугарскиот влез во Македонија

Хитлер и царот Борис се состанаа во Виена на 18 април 1941 година за да ги утврдат границите на бугарската окупаторска зона во Македонија пред италијанската делегација да пристигне следниот ден. За време на овој срдечен состанок, Борис му се заблагодари на Хитлер за „силната помош на сојузничка Германија“

Иако Бугарија одби да учествува во походот, Југославија тврдеше дека бугарските трупи се борат заедно со Германците и побара од Турција да ги исполни своите обврски од Балканската Антанта. Нуман Менеменчоглу, генералниот секретар на турското Министерство за надворешни работи, одговори дека неговата влада е уверена дека бугарските трупи не учествуваат во германската операција, но вети дека ќе преземе нешто доколку се промени ситуацијата. И покрај фактот дека Бугарија не учествуваше воено во кампањата против Југославија, тоа сепак ги охрабри пробугарските Македонци да го поткопаат авторитетот на југословенската власт во исчезнување. Во Скопjе беше формиран комитет кој се залагаше за унија на Македонија со Бугарија, а царот Борис донесе одлука на 11 април да го испрати Данаил Крапчев, уредник на влијателниот провладин весник „Зора“, да се состане со комитетот за координација на пропагандата за Македонија. Во исто време, тој го испрати професорот Јаранов во Солун, окупиран од Германија, во слична мисија. Она од што бугарските водачи очигледно се плашеа најмногу беа автономистичките тенденции кај некои од македонските групи; затоа тие се потрудија да ги охрабрат оние кои се залагаат за унија со Бугарија.

На 15 април Бугарија официјално ги прекина дипломатските односи со југословенската влада со образложение дека југословенските војници извршиле голем број неиспровоцирани напади врз пограничните пунктови на Бугарија од првиот ден на месецот, дека биле извршени воздушни напади врз бугарските градови и покрај неутралноста на Бугарија, и дека членовите на југословенската амбасада во Софија биле во контакт со субверзивни елементи. Истиот ден, Германија ја призна независноста на Хрватска и ја прогласи Југославија за распуштена држава. Бугарија на тој начин би можела да влезе во Македонија без техничко нарушување на Балканската Антанта. На 19 април бугарските трупи го окупираа Скопје. Дури тогаш грчката влада ги прекина односите со Бугарија.

„Сите ние, од најекстремниот националист до комунистите, бевме задоволни од успесите што ги донесе Хитлеровиот нов поредок на Балканот“, зборуваше за националната опиеност еден прозападен политичар по влегувањето во Македонија

Уште еднаш, Бугарија доби дел од своето национално наследство од рацете на Германците. Сојузот со Оската брзо вроди со плод и се зголеми прогерманското чувство. Неколкуте луѓе кои ја задржаа довербата во западните сили беа разочарани од поразот на Велика Британија во Грција и неволно беа принудени да се согласат со изјавата на премиерот Богдан Филов дека операцијата „Марита“ „уште еднаш ја докажа речиси криминалната глупост на мала земја што се спротивставува на голема механизирана нација“. 

Бугарско-американските односи брзо се влошија по започнувањето на операцијата „Марита“. Претседателот Рузвелт објави дека Соединетите Држави го отфрлаат аргументот дека југословенската држава е распуштена и затоа ја смета окупацијата на Бугарија за инвазија. Бугарската влада се пожали на САД за ваквиот став, тврдејќи дека тоа „ќе создаде болен ефект“ во Бугарија. Заменик-државниот секретар Самнер Велс одговори дека ова е токму посакуваната намера: неодамнешните активности на Бугарија „тука може да се толкуваат само како индикација дека Бугарија со срцето и душата е посветена на политиките на Оската“. Министерот Ерл во Софија бил уште попемистичен во врска со новиот курс на бугарската надворешна политика:

„Бугарите се интензивно практичен народ. Германската пропаганда во нивните очи ја зголеми новата територија што им била дадена до сега сесрдно со Германија. Тие сега мислат дека Бугарија од пред илјада години е преродена. Јас формирам впечаток, и секој ден тоа е посилно, дека Германија ќе го присвои овој тврд и благодарен бугарски народ и ќе ги искористи како јадро за изградба на моќна нација, силно опремена со најмодерно и механизирано оружје, од кого Германија може да ја чува нејзината југоисточна Европа“.

Бугарската влада остана релативно незаинтересирана за односите со другите земји поради зголемената блискост со Германија. Хитлер и царот се состанаа во Виена на 18 април 1941 година за да ги утврдат границите на бугарската окупаторска зона во Македонија пред италијанската делегација да пристигне следниот ден. За време на овој срдечен состанок, Борис му се заблагодари на Хитлер за „силната помош на сојузничка Германија“, а Рибентроп ја пофали нивната „заедничка судбина“ и „обновеното Waffenbrüderschaft (братство по оружје)“ од Првата светска војна.

Бугарите ја изразија својата благодарност до Рајхот и на други начини. На пример, тие барале донации за германските војници ранети во кампањата „Марита“. Иако се опишани како подароци од бугарскиот народ, најголемиот дел од парите ги доставија банки и организации кои работеа со Германците. Дури и да е така, чувството во Бугарија беше чувство на еуфорија. Антигерманскиот опозициски лидер Никола Мушанов изрази задоволство од остварувањето на националните цели на Бугарија и изјави: „Бугарската нација е среќна и со право“. Друг антигермански бугарски политичар даде одличен опис на односот што преовладуваше во Бугарија во периодот по нацистичката балканска кампања:

„Сите бевме опиени од идејата дека за прв пат во историјата ќе си го добиеме своето право, што го баравме залудно толку долго. За да бидеме сигурни, имавме нешто како лоша совест затоа што не се боревме и не го освоивме, туку го добивме како подарок.

Исто така, имавме чудно чувство дека тоа е прекрасен сон од кој ќе имаме страшно будење еден од овие денови. Но, генерално, сите ние, од најекстремниот националист до комунистите, бевме задоволни од успесите што ги донесе Хитлеровиот нов поредок на Балканот“.   (Продолжува)