„Нема безбедно место“: Новинар на Асошиетед прес го раскажува нападот на бирото во Газа

Трескавично трчање по скалите од 11-иот спрат надолу за да се избегнат бомбите што ги најавија израелските сили. Во зградата беа сместени и канцелариите на Асошиетед прес и Ал Џезира

Во саботата израелските сили ја бомбардираа зградата во која беа сместени Асошиетед прес и Ал Џезира во Газа, тврдејќи дека воената разузнавачка служба на Хамас дејствувала внатре во зградата.

Дванаесет вработени во АП и хонорарни работници работеа и одмараа во бирото кога израелската војска телефонски се јави со предупредување, давајќи им на жителите на зградата еден час да се евакуираат. Новинарот на АП, Фарес Акрам раскажа како избегал од зградата.

‘Евакуација! Евакуација!’

„Викотниците на моите колеги ме разбудија, а чукањето на моето срце го претрка мојот ум. Што се случуваше? Дали некој бил повреден на улиците на градот Газа, или уште полошо?

Тоа беше во саботата 1:55 часот попладне. Јас дремев на горниот кат на двокатниот пентхаус што служеше како канцеларии на АП во Газа Сити од 2006 година. Ова не беше невообичаено во последните денови; од почетокот на борбите на почетокот на овој месец, јас спиев во нашето биро за вести до раните попладневни часови, а потоа работев преку ноќ.

Брзав да се спуштам надолу и ги видов моите колеги како делат кациги и заштитни елеци. Тие викаа: ‘Евакуација! Евакуација!’

Израелската војска, дознав подоцна, ја стави како цел нашата зграда за уништување и понуди кратко предупредување однапред; тие одредија три згради досега оваа недела, предупредувајќи ги жителите и станарите понекогаш неколку минути претходно да излезат. Набрзина, ми рекоа: имаш 10 минути.

Што ми требаше? Го грабнав мојот лаптоп и уште неколку парчиња електроника. Што друго? Погледнав во работниот простор што беше мој со години, полн со спомени од пријатели, семејство и колеги. Избрав само неколку: декоративна чинија со слика на моето семејство. Шолја за кафе што ми ја подари ќерка ми, сега живее безбедно во Канада со нејзината сестра и сопругата од 2017 година. Потврда за пет години вработување во АП.

Почнав да заминувам. Потоа погледнав назад во ова место што беше мој втор дом со години. Сфатив дека ова е последен пат некогаш да го видам. Беше нешто по 14 часот. Погледнав наоколу. Јас бев последната личност таму.

Ставив кацига. И трчав.

‘Во Газа нема безбедно место’

После највознемирувачките денови во заедницата каде што сум роден и израснат и сега ги покривам вестите – во местото каде што живеат мајка ми и браќа и сестри и братучеди и чичковци – сега сум дома. Би сакал да кажам дека сум безбеден тука, но не можам. Во Газа нема безбедно место.

Во петокот, воздушен напад ја уништи мојата семејна фарма на северниот раб на Газа. И сега, мојата канцеларија во Газа Сити – местото за кое мислев дека е премногу важно и нема да биде цел ќе остане такво затоа што и канцелариите на АП и на Ал Џезира се наоѓаа на нејзините последни катови – е куп урнатини и столбови и прашина.

Многу жители на Газа поминаа полошо. Најмалку 145 лица се убиени од понеделникот, кога Хамас започна да лансира стотици ракети кон Израел, кој ја напаѓа Газа со воздушни удари. Во Израел се убиени  осум лица, меѓу кои и еден човек убиен со ракета што во саботата погоди во Рамат Ган, предградие на Тел Авив.

Во нашата зграда, часовникот во главата се чувствуваше заглушувачки кога истрчав од канцеларијата. Ги истрчав 11-те ката по скалите и влегов во гаражата за паркирање во подрумот. Одеднаш сфатив: мојот автомобил беше единствениот таму. Сите други беа евакуирани. Ги фрлив своите работи во задниот дел, скокнав и се одвезов.

Кога почувствував дека сум доволно далеку, го паркирав автомобилот и излегов, осигурувајќи се дека имам поглед на мојата зграда. Ги најдов моите колеги во близина. Гледаа, чекаа што е следно.

Во близина, сопственикот на нашата зграда беше на телефон со израелскиот воен офицер кој му рече да го евакуира местото. Сопственикот молеше уште малку време. „Не“, му рекоа, „тоа нема да биде можно“. Наместо тоа, му беше речено: „Врати се во зградата и увери се дека сите се надвор. Имаш 10 минути. Подобро да побрзаш“.

Се свртев кон нашата зграда да гледам. Се молев дека можеби, можеби тоа нема да се случи. Мислев на семејствата што живеат на горните пет ката од зградата, под медиумските бироа и над канцелариите на долните катови. Што би направиле тие? Каде би отишле?

Други новинари збиени наоколу, токму на работ на безбедноста, се челичеа за она што следува. Моите бестрашни видео-колеги беа склони кон нивната снимка во живо.

Потоа, во брзо сукцесија во текот на следните осум минути: мал воздушен напад со дрон, проследен со друг и друг. А потоа три моќни воздушни напади од ‘Ф-16’.

Отпрвин, изгледаше како слоеви на нешто што се рушат. Мислев на чинија чипс, и што може да се случи ако удриш во тупаница во нив. Тогаш чадот и прашината обвиткаа сè. Небото татнеше. И зградата што беше дом на некои луѓе, канцеларија на други, а двете работи за мене исчезна во покровот на прашина.

Во џебот, сè уште имав клуч од просторијата што веќе не постоеше.

‘Најстрашните сцени’

Стоејќи со моите колеги оддалечени околу 400 метри, гледав некое време и се обидував да го обработувам сето тоа, бидејќи урнатините почнаа да се таложат. Белиот чад беше престигнат од густи облаци од црн чад кога структурата се распадна. Прашина и парчиња цемент и парчиња стакло беа расфрлани насекаде. Она што толку добро го знаевме го нема.

Мислев на сите мои стотици спомени што сега беа во парчиња – вклучувајќи го и 20-годишниот касетофон што го користев кога првпат станав новинар. Да имав еден час, ќе зграпчев сè.

Тоа беше една од најстрашните сцени на кои сум бил сведок. Но, иако бев длабоко тажен, имаше и благодарност: колку што знаев, никој не беше повреден, ниту никој од моите колеги ниту некој друг. Тоа ќе биде потврдено во следните часови, бидејќи излегоа повеќе информации и моите шефови во АП го осудија нападот што ги ‘шокираше и ги згрози’.

Се прашував колку долго треба да останам и да гледам. Тогаш започна мојот инстинкт со години – инстинкт на покривање на толку насилство и тага во местото што е мојот дом.

Нашата зграда ја нема и нема да се врати. Веќе се случуваа други работи што требаше да ги покријам. Мора да сфатите: ние новинарите, ние не сме приказната. Приоритет за нас не сме ние самите. Тоа е да се раскажат приказни за други луѓе, оние кои го живеат својот живот во заедниците што ги покриваме.

Затоа, поминав уште неколку моменти гледајќи го крајот на местото што формираше толку многу од мојот живот. И тогаш почнав да се будам од овој кошмар.

Си реков: сторено е. Сега да разбереме што понатаму. Да продолжиме да го покриваме сето тоа. Ова е историја и има повеќе приказни за раскажување. И како и секогаш, додека светот се тресе околу нас, наше е да сфатиме како“.

Фарес Акрам е новинар на Асошиетед прес во Газа