Старлета

Лејла Сабит

Животот не е филм, ама сите живееме во некој филм.

На секој му се случува сапуница или трилер, комедија или трагедија – и тука, и во Холивуд, и во Боливуд.

Јавно, зад затворени врати, очекувано, неочекувано, цивилизирано, со трауми, со насмевка или со солзи.

Во животот, како и во филмот, некој само снима, некој глуми, некој парадира, некој режира, некој финансира, некој игра главна улога, некој статира, некој е во публика, некој оценува, некој е во жири, а некој доделува награди…

Некој е професионалец, а некој аматер, некој ѕвезда, а некој дебитант.

Некому животот и филмот ќе му донесат слава или анонимност, некому пари или празен џеб, некому пријатели, а некому непријатели.

За некого животот и филмот се егзистенција, за некого престиж, а за некого само црвен килим.

Во животот, како и во филмот, некогаш ќе доживеете овации, некогаш аплаузи, а некогаш ќе бидете исвиркани.

Нашиот живот е сведоштво на едно време, често си велиме, како славниот југословенски филм „Се сеќаваш ли Доли Бел?“

Во светот е успех е да успееш во Холивуд и во Боливуд.

Со мака, со труд, преку врски или кревет, со академија или со талент, да те откријат или да те послужи среќа.

Ама место на легенди, ова е време на старлети.

На ѕвездички кои не знаете што работат, а се познати.

Кои треба да глумат епизодни, ама играат главни улоги.

Не се најубави, а ги има во сите медиуми.

Не се најпаметни, а сите им бараат изјави.

Не се најзабавни, а се опкружени со моќници.

Немаат дипломатски речник, а се магнет за политичари.

Не знаат за дрес-код, а купуваат само брендови.

Не се сами, а се придружба.

Фала богу, по мноштвото старлети, во Македонија ќе ни дојде филмска легенда.

Клаудија Кардинале ќе нè почести на „Браќа Манаки“ во Битола.

Овој филм има среќен крај, нели?