Пред 40 години Дејвид Боуви ја објави „Let’s Dance“: Поздрав до „Битлси“, диското и расизмот

Пред точно 40 години, на 14 март 1983 година, Дејвид Боуви ја објави „Let’s Dance“ – насловната песна на неговиот 15-ти студиски албум. Песната е напишана од Боуви, а продуцирана од Најл Роџерс, и стана една од неговите најпродавани песни.

Дејвид Боуви во 1983 година, тој сакаше да создаде песна (а подоцна и цел албум) што ќе го носи со себе допирот на „Дискотека 54“ од Њујорк. Бидејќи дискот веќе беше на умирање, тој звук му требаше само како зачин на неговите арт рок, њу вејв и рокенрол матрици. Затоа го повика познатиот гитарист и продуцент Најл Роџерс, кој и со својата група „Шик“ и со други проекти можеше да направи хит од сѐ.

Песната опфаќа рок, фанк, денс, њу вејв и пост-диско. Оваа седумминутна песна содржи бројни соло, различни инструменти, вклучувајќи труба, саксофон, гитара и перкусии. Вокалниот уво е преземен од песната на „Битлси“ „Twist and Shout“, а текстот опишува пар кој танцува под светлината на Месечината, но со одредено чувство на опасност и злокобност.

Песната ја снимија во куќата на Боуви во Швајцарија. Боуви му пријде на Роџерс со приказната за тоа како сака да направи голем хит што ќе го слуша целиот свет, потоа му ја отсвири тогашната фолк и акустична песна „Let’s Dance“, а Роџерс ја реши целата работа за да ја расклопи, деконструира и да го направи она што го знаеме денес.

Сепак, песната не можеше да биде само класична „Шик“ диско песна, па имаше разни филери за да потсетува дека дека сепак тоа е Боуви. Меѓу другото, остана и блузот соло на гитарата што ја свиреше, тогаш малку познатиот, а сега легенда, Стиви Реј Вон. Боуви не отсвири ниту една нота овде бидејќи сакаше „Let’s Dance“ да биде негов албум за пеење.

Песната стана пост-модерна почит на рокенрол бендовите од шеесетите, како што еднаш рече Боуви, а Роџерс зборуваше за тоа како тој секогаш доловувал таква атмосфера што песната мора да звучи како иднина, но и секогаш да ја носи суштината на рокенролот. Текстот си поигра со сериозноста на одредена закана што се наѕира над двајцата вљубеници во танцот, користејќи цитати од Алистер Кроули и британскиот филм „Црвените чевли“.

Критиките веднаш ја ставија песната во ѕвездите и на врвот на музичката продукција од првиот ритам, од каде што не се симнаа до денес. Многумина ја прогласија за поголема танцова лента која ги поставува правилата на играта на нов начин.

Видеото е снимено во Австралија и имаше тема за расната експлоатација на Абориџините и расизмот. „Колку и да ја сакам таа земја, таа е веројатно една од расно најнетолерантните во светот. Има многу неправда, па сакав да кажам нешто за тоа“, изјави еднаш Боуви зошто го снимил спотот таму. Песната не го следеше многу спотот, освен што во спотот се појавуваат црвени чевли за кои Боуви имаше и добро објаснување.

„Црвените чевли можат да бидат симбол за едноставноста на капиталистичкото општество – пар луксузни стоки. Исто така, тие се стремеж за успех, бидејќи текстот на црната музика секогаш ни кажува – облечи ги црвените чевли, душо, и ајде да танцуваме“.

Иако песната беше огромен хит, по осумдесеттите Боуви престана да ја свири во живо, со само неколку специјални изведби овде-онде. Во меѓувреме, тој стана неговиот најпродаван сингл, достигнувајќи го првото место на топ листите и во Европа и во Америка.