Меркел избра на церeмонијата за збогум да се свири панк хит на Нина Хаген


Панк иконата Нина Хаген и Ангела Меркел се врснички. И двете пораснаа во Источна Германија

Изборот на музиката за военото испраќање на германската канцеларка зачуди многумина во Германија

 

Ангела Меркел ги остави Германците да се прашуваат колку добро ја познаваат канцеларката која управува со нив 16 години, откако избра песна од панкерката Нина Хаген како музика за нејзината воена церемонија на заминување.

На Меркел, чиј наследник од социјалдемократите, Олаф Шолц, се очекува да положи заклетва како канцелар следната недела, ќе добие вообичаено воено збогување во дворот пред Министерството за одбрана во четврток навечер.

Церемонијата Großer Zapfenstreich  ќе биде поскромна од вообичаеното поради ограничувањата за корона вирус, со само 200 присутни гости.

Како и нејзините претходници, на Меркел ѝ беше дозволено да побара три песни да бидат изведени од бенд што маршира за време на военото збогување.

Но, додека Герхард Шредер и Хелмут Кол избраа конвенционално бомбастична музичка понуда за таа пригода – „Мојот пат“ на Френк Синатра и „Ода на радоста“ на Лудвиг ван Бетовен, меѓу другите – некои од изборот на Меркел навестуваат непозната заднина.

Großer Gott, wir loben Dich (Свети Боже, го славиме твоето име) е популарна христијанска химна од 18. век, поздрав на нејзиното воспитување како ќерка на протестантски свештеник и верскиот идентитет на нејзината партија, Христијанско-демократската унија (ЦДУ).

Нејзиниот втор избор, Rote Rosen regnen од Für mich soll на Хилдегард Кнеф (За мене треба да врнат црвени рози), жестока песна за тинејџерската амбиција и малолетничката ароганција, сепак веќе сугерира иронично треперење во окото. „Требаше да се усогласам, да се снајдам“, се вели во текстот. „О, не можам да се усогласам, не можам да се снајдам, и јас секогаш сакам да победувам“.

Но, изборот на кој коментаторите бараа поттекст и скриени пораки е Du hast den Farbfilm vergessen (Го заборави филмот во боја) на Нина Хаген.

Прво снимена во 1974 година во конвенционален шлагерски стил, песната беше хит на источногерманската поп топ-листа пред Хајген да емигрира на другата страна од железната завеса, каде што се стопи во лондонските супкултури и стана истакната панк фигура на Западна Германија во 1980-тите.

Но, дури и да го прифати нејзиниот источногермански идентитет е потег несвојствен за она што го знае нејзината земја за Меркел во поголемиот дел од нејзините 16 години на власт, кога ретко го изнесуваше нејзиното источно воспитување до израз.

Песната, чиј текст го напиша Курт Демлер, е лута жалост што го опоменува момчето на Хаген, Михаел, затоа што зел само црно-бел филм на нивниот одмор на островот Хидензе. Како резултат на тоа, таа плаче: „Никој нема да верува колку било убаво овде“.

Иако не беше цензурирана од државата, песната беше сфатена од нејзините обожаватели во тоа време како прикриена критика на социјалистичката република и нејзиното сиво и матно секојдневие, каде што филмовите во боја беа ретка стока.

Некои коментатори шпекулираа дали канцеларката во заминување можеби видела помодерно значење во песната на Хаген: завивањето на фрустрација од мажите кои занемаруваат да ја завршат својата работа како што треба, може да се дизајнира и како точка за разделба на Меркел со нејзините машки колеги. (Гардијан)