Мојот живот во италијанска изолација

Да седите на еден метар раздвоени, да останете подалеку од семејството, да ги чувате децата надвор од училиште – за вонредни времиња се потребни вонредни мерки

Силвиа Скиорили-Борели

Рим – Кога вестите за блокадата на цела Италија за прв пат се појавија доцна во понеделникот навечер, присуствував на вечера по повод 70-тиот роденден на вујко ми. Откако во текот на викендот во Ломбардија беа спроведени тешки мерки на ограничување на корона вирусот, моите родители понудија да ја организираат вечерата во нивниот дом (600 километри од епицентарот на појавата на епидемија) за да се избегне да се јаде во ресторан.

Седевме еден метар едни од други, според упатствата на здравствените власти, по пет на секоја страна од масата со ширина од два метри. Тоа беше прво. За време на главното јадење, се извинив и реков дека морам да ја вклучам телевизијата. Кога премиерот Џузепе Конте објави дека целата земја е затворена, гостите – сите, освен јас, во своите шеесетти и седумдесетти години – го изгубија апетитот и прославата заврши.

„Ни снемува време“, рече Конте.

Лекарите ја опишаа ситуацијата во Италија како воена, со болници на работ на колапс и персоналот на единиците за интензивна нега треба да избере кого да спаси од смрт заради недостиг на механички вентилатори.

Вујко ми ја загуби сопругата минатата година заради ненадејна белодробна инфекција. Можам да замислам само како се чувствуваше тој кога разговорот за пациенти со корона вирус кои не можат да дишат стана доминатен на неговиот роденден.

Ја напуштив куќата на моите родители прашувајќи се кога ќе ми биде дозволено да се вратам. Мајка ми има мултиплекс склероза, таа не може да оди и нејзиното општо здравје значително се влошува во последните две години. Една од моите најдобри пријателки во Милано ме караше порано во понеделникот да не одам кај родителите, туку да се самоизолираме со ќерка ми во мојот стан. Нејзиниот партнер е лекар на север: „Ти си новинар, едноставно не разбираш“, рече таа, мислејќи дека ги ставам во ризик постарите членови на семејството.

Утрото се јавив на лекарот на мајка ми прашувајќи дали можам да ја посетам. Таа предложи да избегнувам контакт со неа некое време. Како новинар, можам да продолжам да се движам слободно за работа. Докторката рече дека не е безбедно ниту таа да биде околу татко ми.

Тој во моментов  е градоначалник од средно гратче во регионот Абруцо и ги помина изминатите две недели на состаноци со луѓе локално и во Рим за да работи на мерки за вонредни состојби со корона вирусот. Како и на многу други места јужно, локалната болница беше силно потценета во оценувањата пред неколку години за да се намали јавната потрошувачка. И сега, со стара популација и многу малку единици за интензивна нега, локалните власти, како онаа што ја води мојот татко, се борат за решенија.

Ја повикав мајка ми да ѝ кажам дека не можам да ѝ се придружам, но дека ќе застанам да ѝ оставам маска за лице што може да ја носи за време на посетите на нејзиниот физиотерапевт. Се јавив во 12 аптеки во Рим: распродадени. Исто како и во остатокот од земјата.

На крајот, еден од нашите семејни пријатели, 44-годишник кој закрепнува од рак, понуди резервна маска за мајка ми.

Дотогаш, физиотерапевтот нè информираше дека ја прекинува својата работа до 3 април, време кога е предвидено да истече блокадата за итни случаи. Сепак, одлучив да ја земам маската.

Додека чекав на лифтот, ми се стопли срцето кога прочитав натпис поставен од двајца млади жители кои им нудат на стари и инвалидни соседи да им помагаат за намирници и лекови. Пријатели на новинари во Милано соопштија дека забележале неколку слични натписи исто така на север.

Откако ја оставив маската, брзав дома кај мојата 32-месечна ќерка. Рим стана град на духови; ми требаа девет минути да извозам седум километри – растојание кое го поминувам за најмалку двапати подолго  под најмал сообраќај.

Дома, ќерка ми беше будна играјќи во апостолки и долна облека. Градинката е затворена од четвртокот, а ќе остане затворена најмалку до 6 април, два дена пред закажаната еднонеделна велигденска пауза. Се прашувам дали таа размислува за тоа дека сме на одмор.

Како родители, сите сме во ист брод. Ние не треба да се потпираме на бабите и дедовците затоа што тие се соочуваат со најголем ризик од инфекција со коронавирус, така што сме оставени на бинарен избор: да не работиме или да најмуваме лица да се грижат за децата. Многумина од оние што можат се одлучија за одмор, или затоа што тие си дозволуваат дополнителна грижа за децата или од страв дека работниците за згрижување деца ќе го внесат вирусот во нивните домови.

Игралиштата се зона каде што не може да се оди и нè советуваа да организираме датуми за игра во нашите домови. Да се држат децата на дома во рана пролет во Италија е речиси невозможно да се сфати.

Споделував фрустрации, совети за домашна забава, па дури и рецепти со други родители на неколку канали WhatsApp. Секој се справува на еден или друг начин. Некои средни училишта низ целата земја нудат часови преку Интернет, додека на другите ученици секојдневно им се испраќаат домашни задачи преку WhatsApp.

Според анкетата на телевизијата Ла7, повеќето родители ја поддржуваат одлуката на владата за затворање на училиштата. Сепак, има генерално чувство на разочарување поради лошата комуникација на политичарите во последните неколку недели. Многу родители во моите групи WhatsApp се прашуваат дали треба да бидат компензирани за изгубените плаќања за нега. Владата предложи да ги поддржи семејствата кои морале да направат дополнителни трошоци за згрижување деца со „ваучери за бебиња“, но ништо конкретно не е објавено.

Како што се испраќаат пораките за откажување од организаторите на настаните, авиокомпаниите, мојот стоматолог, мојот остеопат, па дури и мојот салон за маникир, се прашувам како ќе преживеат сите овие бизниси и професионалци без приходите што ги губат.

Владата им вети на компаниите олеснување на исплатата на платите, а заменик-министерот за финансии, Лора Кастели, најави национална суспензија за хипотеките и заемите. Но, не можам да предвидам каква економска катастрофа што претстои.

Последната мисла пред да се вратам на работа е за мојот сопруг, кој работи во Лондон (каде досега се спроведени неколку мерки за ограничување). Тој не ќе може да ни се придружи во кое било време наскоро со оглед на патните ограничувања во Италија и задолжителните мерки за карантин што ги спроведува британската влада за секој што се враќа од земјата.

Со оглед на различните политики кон корона вирусот во Британија, се прашувам дали тој ја сфаќа големината на она што ние го поминуваме овде.

Мислам дека семејствата се разделени во Западна Европа во најголеми размери од Втората светска војна и Студената војна. Можеби лекарите се во право. Ние сме во воена ситуација.

(Силвиа Скиорили-Борели е дописник од Италија за „Политико“)