Како Јужна Кореја рано го запре Ковид-19

МЈУОНГ-ХИ КИМ

Широкото тестирање и следењето на контактите на инфицираните е само дел од успехот на Јужна Кореја. Граѓанското општество во земјата одигра клучна улога со внимателно набљудување на ситуацијата, помагајќи државните органи да стигнат до најранливите социјални групи

Јужна Кореја доживеа една од најголемите први епидемии на Ковид-19 во светот надвор од Кина. Но, за разлика од Соединетите Држави и многу европски држави, ние успеавме да го задржиме и драстично да го намалиме ширењето на вирусот, барем досега – и без да наметнеме национално заклучување. Нашиот одговор може да обезбеди увид што може да им помогне на другите влади и групите од граѓанското општество кои работат во борбата против пандемијата.

Па, како го сторивме тоа?

Како што е познато, владата на Јужна Кореја се фокусираше на агресивно тестирање и трагање на контакти за да запре пренесувањето во заедницата и да воспостави строг систем на тријажа за заштита на здравствените работници. Но, само тестирањето и следењето не го спречија ширењето на вирусот. Граѓанското општество во земјата – вклучително и невладините организации и синдикатите – одигра клучна улога со внимателно набљудување на ситуацијата, помагајќи одговорните надлежните органи да стигнат до најранливите социјални групи.

Владата набави висококвалитетни дијагностички комплети, засновани врз тесно координиран трансфер на технологија финансирана од јавни средства на приватни производители, и брзо воспостави систем за масовно тестирање, во кој центрите за јавно здравје играа централна улога. Овие рани интервенции се исплатија: земјата сега има повеќе од 600 станици за тестирање, вклучително и 80 центри преку возила, способни да тестираат вкупно 20.000 луѓе на ден. Покрај тоа, лицата со сомнителни симптоми на Ковид-19 и историја на контакти имаат законски право да бидат тестирани бесплатно.

Секојпат кога ќе се идентификуваше нов случај, локалните власти користеа трага за контакт за да ги карантираат потенцијалните преносници и јавно ги обелоденија нивните индивидуални истории за патувања, со цел да ги информираат жителите во близина на нивната потенцијална изложеност. Ова помогна да се запрат кластерите за инфекција. И системот за тријажа во болниците помогна да се спречат пациентите со сериозни симптоми неселективно да инфицираат здравствени работници и други пациенти.

За пронаоѓање контакти, властите се потпираа на GPS податоци на мобилни телефони, записи за трансакција со кредитни картички и снимки за видео надзор. Иако оваа употреба на лични податоци е легална во Јужна Кореја и се покажа како ефикасна во борбата против вирусот, таа исто така предизвика значителни грижи за приватноста. Во текот на последните два месеци, некои пациенти чијашто детална историја на патувања беше објавена, беа обвинети дека невнимателно ги изложиле другите на ризик од инфекција. Националната комисија за човекови права во земјата и организациите за застапување побараа соодветна рамнотежа помеѓу заштитата на јавноста и почитувањето на индивидуалните права, и оваа дебата продолжува и денес.

Синдикатите, невладините организации и јавноста, исто така, беа вклучени во барањата владата да ги заштити ранливите граѓани, да ги почитува нивните основни човекови права и да одговори на длабоко вкоренетите нееднаквости, потенцирани со мерките за социјално дистанцирање.

На пример, многу работници со ниски плати не можат да работат од далечина или да земаат платен одмор за да се издржат себеси и нивните семејства. Телефонскиот центар во југозападниот дел на Сеул, каде што работниците беа стуткани во мала, слабо вентилирана канцеларија, се појави како едно од најголемите жаришта на Ковид-19 во земјата. Еден работник за испорака почина на работа, падна од исцрпеност заради огромното зголемување на нарачките преку интернет. Синдикатите ја известија јавноста и креаторите на политиките за ваквите проблеми, врз основа на извештаи од нивните членови и се залагаа за поголема безбедност при вработување, платено боледување и соодветна заштитна опрема, вклучително и маски за лице.

Слично на тоа, јавните болници, кои долго време страдаат од недоволно инвестирање, започнаа да ја преземаат водечката улога во сместувањето на приливот на пациенти. Во исто време, кризата со Ковид-19 ја истакна несоодветноста на приватните болници во Јужна Кореја, каде има 90 отсто од болничките легла во земјата. Кога вирусот го погоди, им недостасуваше соодветната опрема и единици за изолација, бидејќи тие не беа профитабилни во нормални времиња. Како резултат, групите од граѓанското општество сега бараат проширување на системот за јавна здравствена заштита на земјата.

Покрај тоа, НВО тесно соработуваа со локалните даватели на услуги за да се идентификуваат празнините во грижата. Невладините организации ги набљудуваа местата за привремено живеење, засолништата за бездомници и ранливите лица дома, за да обезбедат соодветно внимание на овие популации. И волонтерите во заедницата се зафатија да обезбедат дополнителна поддршка, каде локалните власти немаа капацитет да го сторат тоа.

Конечно, владата одговори на барањата на граѓанските организации, мигрантите и бегалците – честопати цели на расизмот и антиимигрантската реторика – да имаат пристап до тестирање и лекување. На пример, министерството за правда објави во почетокот на март дека недокументираните мигранти можат да бидат тестирани за Ковид-19 без да ризикуваат депортација и објавија повеќејазични информативни материјали. Невладините организации кои работат со мигрантските заедници во Јужна Кореја сега шират критички информации за медицински пристап и платен одмор за да помогнат во поддршката на овие групи.

Бидејќи владите ширум светот се повеќе преземаат мерки налик на воени за борба против пандемијата, групите од граѓанското општество мора да ги спречат креаторите на политиките да реагираат на начини што дополнително ги влошуваат нееднаквостите или ги маргинализираат најранливите групи. Ваквите напори беа клучни за успехот на Јужна Кореја и тие можат да им помогнат на другите земји да го победат вирусот.   (Проект синдикејт)

(Мјоунг-хи Ким, епидемиолог и соработник на Харвард, е директор во Народниот здравствен институт во Јужна Кореја)