Единствениот што можеше да го победи Ѓоковиќ оваа сезона – беше самиот Ѓоковиќ

Светскиот број 1 е најдобриот играч на планетата и неговата дисквалификација на УС Опен беше последниот пример за неговата способност да си наштети себеси

УС Опен требаше да остане запаметен по необичностите како празни стадиони, социјалното растојание и меурчињата во меурчиња, но тој го доби најчудниот пат досега во незгодното неделно попладне во Квинс, кога Новак Ѓоковиќ, најдобриот играч во светот и врвен носител на турнирот за мажи, беше отстранет од неговиот меч во четвртото коло против Шпанецот Пабло Карењо Буста откако случајно го погоди линискиот судија во грлото со мртва топка во момент на лошо расположение.

Шокантното исфрлање беше, како што брзо се разјасни со изјавата на Американската тениска асоцијација, правилна одлука без оглед на намерата на Ѓоковиќ, и тоа дополнително го потресе турнирот, кој веќе беше компромитиран од отсутни носители. Можеби ќе завршиме со 2020 година, но 2020 година не поминува со нас

Светскиот рекет бр. 1 тивко ги напушти терените без да прави прес – иако подоцна се извини – со неговиот обид за 18-та голема титула заедно со неговиот совршен рекорд на 26 натпревари од почетокот на  сезоната. Излезе дека единствениот човек што можел да го победи Ѓоковиќ оваа година бил самиот Ѓоковиќ.

Ако постоеше некаква олеснителна околност за организаторите, тоа беше можеби ненадејниот финален чин во неделата одигран на стадионот „Артур Еш“, на кој имаше само неколку десетици играчи и официјални лица, а не 23.000 добро загреани гледачи. Може само да се замисли сцена поттикната од долготрајната антипатија меѓу Ѓоковиќ и публиката во Њујорк, што оди повеќе од една деценија од времето кога тој се бореше со репутација на кралица на драмата и работеше со, можеме да кажеме, либерален пристап кон правилото за медицински тајмаут.

Во далечната 2008 година, Ѓоковиќ не го прифати тоа љубезно кога Енди Родик сардонично се растрча по список со на чисти алишта за болести за време на прес-конференција пред нивниот меч од третото коло, предлагајќи „птичји грип“, „антракс“ и „Сарс“ како потенцијални идни изговори што треба да ги изнесе Србинот. Откако го понижи највисоко рангираниот Американец на мечот, кога неговите грешки во сервисот и погрешните удари беа исполнети со навивања, Ѓоковиќ ја испровоцира публиката за време на интервјуто на теренот, сè додека тоа не се претвори во какафонија. Замрзнатите односи никогаш не се одмрзнаа, дури и кога тој го освои турнирот во 2011, 2015 и 2018 година.

Значи, нема сомневање дека УС Опен го избегна она што можеше да беше грд спектакл. Но, што значи тоа за Ѓоковиќ да се движи напред, барем надвор од неговата посветена фан-база, е помалку сигурно.

Ова не е прв пат да се доведе во прашање моделот на несовесно однесување на Ѓоковиќ на теренот. Во четврт-финалето на Отвореното првенство на Франција, 2016 година, тој призна дека имал „среќа“ што не удри во блискиот линиски судија кога неговиот рекет излета од неговата рака додека одеше да го искрши во земјата. Потоа, неколку месеци подоцна на финалето на АТП во Лондон, Ѓоковиќ му се приближи на новинар кој сугерираше дека за малку ќе погоди гледач кога удри топка кон трибината.

„Вие момци сте неверојатни“, рече тој во тоа време. „Затоа што секогаш одбирате вакви работи. Јас сум единствениот играч што ја покажува својата фрустрација на теренот? Тоа е она што го кажуваш? Не е проблем за мене. Не е прв пат да го сторам тоа. Можеше да биде [сериозно], да. Можеше да падне снег и во О2 Арената, но не падна“.

Но, неделното исфрлање, исто така, дојде на крајот на летото, каде што репутацијата на Ѓоковиќ започна со недоразбирања, меѓу засилување на антиваксерските конспирации додека им ја предаде својата глобална платформа на разни продавачи на змиско масло – а да зборуваме за неговиот погубен експеримент „Адрија тур“ во јуни, кој за многумина значеше негирање на корона вирус во екот на епидемијата ширум светот. Следуваше продолжена вежба за контрола на штетата во месеците откако, отпечатоците од прсти беа очигледни во неговата длабоко скршена изјава издадена подоцна во неделата навечер.

Заминувањето на Србинот не само што обезбедува нов грен слем шампион на машкиот турнир во Флешинг Медоус, тој ќе го одбележи и првиот голем турнир без Ѓоковиќ, Федерер или Надал во полуфинале уште од Ролан Гарос 2004 година. Потребна беше само глобалната пандемија и и неговото неочекувано однесување.

Ѓоковиќ останува за многумина како аутсајдер: третиот човек што го наруши саканиот дуопол Федерер-Надал, постоејќи неапалогетски надвор од американскиот/западноевропскиот естаблишмент на спортот. Уште од Иван Лендл, се чини дека никој  не е сакан толку многу надвор од неговите тврдокорни поддржувачи.

Преку безмилосна доминација, Ѓоковиќ стана како Флојд Мејведер во неговиот спорт: шампион над неговите ривали, кој владее со техничка брилијантност, која критичарите ја деградираат како механичка и здодевна. И како Мејведер, тој покажа дека е јасно подготвен да ја прифати улогата на негативецот кога ќе се наметне врз него и ќе ја демонстрира можноста да ја храни негативната енергија.

Но, епизодите од типот на неделата, колку и да се несреќни, навистина молат за одредено „прашање на Балотели“ кога станува збор за Ѓоковиќ. Зошто секогаш тој? Дека нема лесен одговор, после сето ова време, го прави не помалку достојно за проверка. (Гардијан)