Трамп e поголема закана за Украина од бомбите на Путин

Војните не мора да се добиваат. Вкупните победи се најголеми во популарната имагинација бидејќи тоа се приказни што народите секогаш ги раскажуваат за да го одржат патриотското чувство. Поцелосната верзија на историјата е напишана во ќорсокак.

Вреди да се запомни тоа кога Доналд Трамп ќе се сретне со Владимир Путин во Алјаска во петок. Двајцата лидери имаат мотив  да се преправаат дека судбината на Украина може да се реши решително без Украинците на преговарачката маса. Тоа не се прави така.

За американскиот претседател, ова е проект на лична суета. Тој вети дека ќе ја заврши војната во рок од неколку дена по враќањето во Белата куќа. Постојаноста на непријателствата седум месеци по неговата инаугурација е прекор за неговата слика за себе како мајстор за склучување договори во светот.

Путин, исто така, мислеше дека војната може брзо да заврши. Тој ја започна својата тотална инвазија во февруари 2022 година, очекувајќи Киев да падне за неколку недели. Кога украинскиот отпор го спречи тој план, рускиот претседател се префрли на долга игра на исцрпување, потпирајќи се на супериорниот број војници и воздушно бомбардирање за да ја деградира одржливоста на Украина како суверена држава. Индустриската база и јавното мислење на Русија се запалени за вечна војна. Кремљските пропагандисти се фалат со неограничената воена издржливост на нацијата, додека руските команданти продолжуваат да ветуваат дека ќе ги пробијат непријателските линии и ќе ја започнат долгоочекуваната капитулација.

Путин мора да верува во неизбежноста на украинскиот пораз затоа што секое друго сценарио – дури и прекин на огнот што му дозволува да ја држи територијата што досега ја зазеде – ја остава неисполнета историската мисија што си ја постави. Тој ќе негува одмаздољубива жалба сè додека Володимир Зеленски е претседател на земја што е слободна да се вооружува и да води независна политика на интеграција со другите европски демократии.

Секоја граница или договор што го спречува Кремљ да ја диктира стратешката ориентација на Украина се нелегитимни во очите на Путин. Тоа нема да го спречи тактички да потпишува парчиња хартија. Рускиот претседател признава дека го тестирал трпението на својот американски колега. 

Украинскиот претседател се опорави од неговото телевизиско понижување во Белата куќа во февруари, кога беше критикуван за неблагодарност и обвинет за поттикнување на инвазијата на сопствената земја. Вештата дипломатија, поткрепена од лидерите на НАТО кои ветуваа дека ќе ги платат воените сметки на Киев, купи малку признание од Трамп дека можеби работите се покомплицирани отколку што се мислеше претходно; дека Путин е склон кон „глупости“; дека неговиот искажан интерес за мир е во спротивност со обемот на бомби што постојано ги фрла врз украинските цивили.

Средбата на Алјаска се случува затоа што Трамп почна да поставува рокови за прекин на огнот и да се заканува на Москва со санкции. Путин требаше да понуди некаков показател за подготвеност за компромис. Тој пресмета дека спектаклот на самитот, во комбинација со некои вешти двосмислени сигнали околу „размена на територии“, ќе се допадне на Трамп и ќе ја зголеми неговата доверба во сопствената харизма,како и неговото верување дека договорот е таму за да се направи.

Путин ќе ја искористи средбата за да го формулира конфликтот во услови што се совпаѓаат со искривеното и историски неписменото толкување на приказната од страна на Трамп. Тоа е верзијата во која еден лукав криминалец Зеленски го измамува старецот  Џо Бајден да фрли купишта американско богатство на луд, губитнички облог. Војната е речиси добиена во секој случај, ќе каже Путин. Украина не може да победи, но може да ги натера своите сојузници да фрлаат добри пари за лоши резултати. Тој ќе скицира иднина на профитабилни трговски односи меѓу две големи сили чие потенцијално пријателство е саботирано од страна на одметнатата европска провинција која едвај се смета за соодветна земја. Тој ќе изнесе гротескни територијални претензии, покривајќи места што сè уште не се освоени од руските трупи, и ќе го претстави ова како минимум за разумна распределба на земјиште на Москва. Тој ќе инсистира на украинска „демилитаризација“ – всушност, гаранција за ранливост на земјата од некаков иден упад – и ќе ја нарече суштинска заради руската безбедност. Знаеме дека ова се барањата бидејќи Путин ги поставува со месеци. Тој ги обнови претходно овој месец.

Трамп не мора да падне во бромантична бесвест пред нозете на Путин за самитот да биде успешен за Русија. Штетата ќе биде направена ако излезе од преговорите папагалски повторувајќи точки од сценариото на Кремљ. Стравот меѓу европските сојузници на Украина е дека тој гордо ќе го изложи предлогот за прекин на огнот под услови што Зеленски не може никако да ги прифати – неправедна, нефункционална поделба на неговата земја по линиите нацртани од тиранинот што ја нападна. Путин потоа ќе тврди дека се обидел да разговара за мир и дека само украинската непопустливост ја продолжува војната.

Помалку мрачни сценарија исто така се замисливи. Новооткриениот скептицизам на Трамп за Путин може да издржи корозија од ласкање. Довербата на рускиот лидер во непосреден пробив на бојното поле може да се покаже како погрешна – симптом на кршливото, авторитарно его кое им дава гласност само на подлизурковци кои носат добри вести. Тој можеби ја преценува економската отпорност на Русија против санкциите. Еден ден можеби ќе открие дека обичните Руси ја губат волјата да жртвуваат генерација млади мажи за целта на национално спасение што постојано се оддалечува од хоризонтот.

Кога ќе се променат домашните економски и политички стимулации, Путин сериозно ќе се зафати со прекин на огнот. Задачата на сојузниците на Украина е да го забрзаат тој момент со одржување на максимална воена помош за Киев и финансиски притисок врз Москва. Дури и тогаш, спогодбата реално би оставила дел од украинската земја под де факто трајна руска окупација, зад силно утврдени линии. Тоа ќе биде ќор-сокак поткрепен со доволно средства за одвраќање за да ја претвори жешката војна во студена. Може да заврши како демилитаризирана зона на Корејскиот полуостров, одвојувајќи две страни кои технички сè уште се во војна, иако примирјето беше потпишано во 1953 година.

Засега, предизвикот за Зеленски и неговите сојузници е справувањето со американски претседател кој зборува за војна и мир во термини одвоени од каков било морален, историски или стратешки контекст. Трамп не прави никаква значајна разлика помеѓу спогодба што ѝ овозможува на Украина да напредува како независна држава и онаа што го задоволува апетитот на руски претседател насочен кон освојување. Тој цени два вида договори – оние што го прават побогат и оние што му дозволуваат да се луксузира со статусот на одличен за склучување договори. Ако мисли дека такви придобивки се достапни со напуштање на американските сојузници и интереси, нема причина да се мисли дека тој не би го сторил тоа.

Тоа ќе биде целта на Путин во Алјаска. Тој нема намера да ја заврши војната само затоа што Белата куќа го бара тоа, но знае дека мора да се преправа дека сака мир. И знае дека неговата најдобра надеж за победа над Украина е да го манипулира Трамп да го малтретира Киев кон капитулација, додека замислува дека сопственото понижување од Кремљ е некаков вид лична победа. (Гардијан)