Зошто Путин не сака да се споменуваат имињата на генералите што ја водат војната? За да не стане некој многу популарен

Руските провладини медиуми редовно известуваат за „достигнувањата“ на руската војска во Украина, но споменувањата на конкретни одговорни команданти се исклучително ретки. Судејќи според извештаите од руските пропагандни медиуми, се чини дека самите генерали го поминуваат целото свое време или примајќи медали од Владимир Путин или давајќи им медали на нивните подредени. Тоа, како што дознава независниот руски медиум „Медуза“, не е случајно: Путин лично се противи на идејата кој било врвен воен лидер да добие преголема слава како резултат на војната во Украина.

Три извори блиски до руската претседателска администрација  го кажаа истото за „Медуза“: Владимир Путин е загрижен поради тоа што руските генерали добиваат „прекумерна популарност“ од руската војна во Украина. Како резултат на тоа, провладините медиуми речиси целосно избегнаа да известуваат за активностите на највисокото воено раководство на земјата. Наместо тоа, новинските извештаи за мрежите контролирани од Кремљ редовно ги истакнуваат достигнувањата на војниците и на офицерите од понизок и среден ранг.

Кога воопшто се спомнуваат генерали, тоа е обично во приказните за нив или одликување војници за „извршување задачи доделени од врховниот командант“.

Генерал-полковникот Александар Лапин и генерал-мајор Еседула Абачев, на пример, беа прогласени за херои на Русија на почетокот на јули. Според транскриптот од разговорот меѓу Путин и министерот за одбрана Сергеј Шојгу, одликувањата биле одговор на улогата на генералите Русија да ја преземе контролата врз украинскиот регион Луганск.

Лапин е командант на Централниот воен округ на Русија и ги предводеше трупите што го зазедоа регионот Луганск. Пролетта тој го привлече вниманието на новинарите кога на својот син му додели медал за кураж и храброст во операцијата за „ослободување“ на регионот Чернихив, иако Русија објави дека нејзините сили се повлекуваат од регионот истиот ден.

Путин го нарече Едула Абачев како замени командант на 8-та армија на јужниот воен округ, иако според неофицијални извори, тој е командант на Вториот армиски корпус на „Народната милиција“ на самопрогласената „Луганска Народна Република“.

Според официјалната декларација за наградата, Лапин и Абачов добивале признанија за „храброста и херојството што ги покажале за време на должноста“, но што точно направиле за да ја покажат таа храброст и херојство не е наведено.

Еден од изворите со кои разговараше Медуза нагласи дека Путин „јасно се сеќава на 1990-тите“ – и дека не сака да има „уште еден генерал Лебед“.

Во текот на неговата воена кариера, генерал-полковник Александар Лебед ја предводеше 106. воздушно-десантна дивизија, која помогна во задушувањето на масовните демонстрации во Тбилиси во април 1989 година и во Баку во јануари 1990 година, и служеше како командант на 14. гардиска комбинирана армија, стационирана во Приднестровје , меѓу другото. Под водство на Лебед, конфликтот во Приднестровје беше замрзнат, а Молдавија и непризнаената република постигнаа прекин на огнот. Во 1994 година, Лебед, дотогаш пристојно популарен во Русија, ја нарече руската инвазија на Чеченија „непромислена и глупава“, судирајќи се со тогашниот министер за одбрана Павел Грачев. Во 1995 година, Лебед поднесе оставка од војската и ја започна својата политичка кариера.

На изборите во 1995 година, Конгресот на руските заедници, политичкиот блок што Лебед го делеше со неколку други конзервативни политичари, не успеа да го достигне прагот од пет проценти неопходен за влез во Државната дума – но самиот Лебед победи со единечен мандат. Во 1996 година, Лебед се кандидираше за претседател и се најде на третото место, со 14,7 отсто од гласовите. Во вториот круг на гласање, тој го поддржа претседателот Борис Елцин, кој подоцна за возврат го назначи за шеф на рускиот Совет за безбедност. Токму во тоа својство Лебед го потпиша Касавјуртскиот договор со раководството на Чеченија, означувајќи го крајот на Првата чеченска војна.

Во 1998 година, генералот Лебед беше избран за гувернер на Краснојарскиот крај. Во 2002 година, тој загина во хеликоптерска несреќа во истиот регион.

„Медуза“ наведува дека и други минати воени лидери станаа пристојно популарни, вклучувајќи ги генералите Генадиј Трошев, Владимир Шаманов, Виктор Казанцев и Константин Пуликовски, кои често се појавуваа во медиумите и уживаа релативна независност.

Меѓутоа, војната во Украина допрва треба да донесе генерали од висок профил. Всушност, медиумите кои го поддржуваат Кремљ се воздржаа дури и да известуваат кои генерали ја водат армијата на земјата. Во април, извори за Би-Би-Си изјавија дека армискиот генерал Александар Дворников, началникот на Јужниот воен округ, ја добил командата со руските трупи. Дворников е познат по тоа што има „огромно искуство со операции во Сирија“.

Дури и министерот за одбрана Сергеј Шојгу доби значително мало внимание. Откако започна целосната инвазија на Украина на Русија, Шојгу не се појави во јавноста три недели и замина на фронтот дури во јуни.

„Значаен број [Руси] ја поддржуваат ’специјалната операција’. Ако постојано слушаат за генерали, некој кој често се појавува во вестите, тој неизбежно ќе стане популарен. Тој би добил заслуга за победата. Кој знае во каква популарност би можела да се претвори меѓу поддржувачите на војната“, изјави за „Медуза“ извор близок до претседателската администрација.

Изворот додаде дека во 1990-тите, генералите можеа да профитираат од признавањето на нивното име за да имаат значително влијание во политичката сфера. „Денес, некој таков може да каже [на пример], ајде да ги насочиме сите наши сили на Киев. Или спротивното: време е да размислуваме за мир. Воен генерал е некој што многу луѓе би го слушале. Такво нешто никому во Кремљ не му треба. А офицерите и војниците не се големи фигури, па [медиумите] можат да зборуваат за нив колку што сакаат“.