Славниот тенор Хозе Карерас проговори за борбата со леукемија

Еден од најголемите оперски пејачи на сите времиња, шпанскиот тенор Хозе Карерас (77) ќе пристигне во Загреб на 23 септември како дел од неговата проштална светска турнеја, ( на 16 септември настапи во Белград), а концертот во салата Лисински – придружуван од Загрепската филхармонија и со специјален гостин. сопранистката Мартина Задро – ќе биде неговата последна шанса обожавателите да го слушнат божествениот глас на Карерас во живо во Хрватска.

За повеќе од половина век од неговата кариера, тој се прослави со улогите во најголемите оперски продукции, особено со репертоарот на Џузепе Верди и Џакомо Пучини, а неговите албуми се продадени во повеќе од 85 милиони примероци, поради што се смета за еден од најуспешните оперски пејачи на сите времиња.

Откако ја прекина кариерата поради леукемија, тој се посвети на работа во неговата Меѓународна фондација Хозе Карерас со цел да им пружи поддршка на пациентите и лекување на оваа малигна болест и да ја популаризира оперската уметност. Со колегите Лучијано Павароти и Пласидо Доминго го започна проектот „Три тенори“, најуспешен на глобално ниво во историјата на класичната музика, а приватно ужива во улогата на дедо на своите пет внуци, кои му ги подари синот Алберт. и ќерката Јулија Карерас.

Светски познат станавте со „Три тенори“. Дали е вистина дека вашиот прв концерт со Лучијано Павароти и Пласидо Доминго во 1990 година требаше да биде единствен?

– Да, се собравме од хуманитарни причини, а сите приходи беа наменети за фондации за лекување на тешки болести, вклучувајќи ја и мојата фондација за борба против леукемија. Впрочем, со тој концерт сакавме да го одбележиме моето враќање на сцената и меѓу живите, по еден многу тежок период и мојата борба со малигната болест.

Како се сеќавате на Лучијано Павароти?

– Бевме одлични и блиски пријатели, се дружевме и приватно, не само на сцена. Лусијано беше извонреден уметник со неповторлива боја на гласот и леснотија на изведба. Но, тој беше уште поголем човек од уметник. Нашата последна средба се одржа во неговиот дом во Модена во август 2007 година, неколку недели пред неговата прерана смрт. Долго разговаравме, се смеевме и се шегувавме, а на разделбата Чато, како што го нареков, ми подготви сендвич. Се плашеше дека ќе бидам гладен од Барселона, па ми подготви храна за патувањето. Тоа беше Лусијано, вистинско човечко суштество.

Како дијагнозата на леукемија ви го промени животот?

– Мојот живот е поделен на оној пред и по дијагнозата. Се сеќавам на денот кога лекарите ме известија дека боледувам од леукемија и тоа за мене беше неопислив шок, бидејќи дотогаш живеев фокусиран на успехот и кариерата, а потоа се се смени. После тоа, голем дел од своето време посветувам на работата на мојата фондација, која има филијали во Германија, Швајцарија и САД, а нашата најважна цел беше да основаме банки за донатори на коскена срцевина и да им обезбедиме на пациентите најквалитетни медицински грижата. (Глориа.хр)