Како го направивме „Кристијане Ф.“ – шокантниот култен филм за детската зависност од хероин

„Снимањето беше забрането на метро станицата што ни беше важна. Така кинематограферот седна во инвалидска количка, ја сокри камерата во скутот, а јас го туркав наоколу, следејќи ја Натја додека крстареше“

Во ова продолжение пренесуваме како бeше снимен шокантниот филм од 1981 година „Кристијане Ф. – Ние децата од железничката станица Цо“ за големата звисност од дрога на млади девојки и нивното простиутирање. Филмот се заснова на реални настани на реалната Крситијане Ф. Која им го раскажа на двајца новинари на магазинот „Штерн“ нејзиниот пеколен живот и на нејзините другатки сите на возраст од 12 до 15 години во околината на железничката станица Цо во тогашниот Западен Берлин. Новинарите напиша редица текстови за она што многумина во Западен Берлин го знаеја, но беше табу да се објави, а во 1979 година „Штерн“ ја издаде книгата „Ние децата од железничката станица Цо“. Книгата имаше неверојатен импакт, па по само две години беше претставен филмот кој го шокираше светот – девојчиња кои се оддаваат на непрестајна проституција само за да обезбедат хероин.

* * * * *

Натја Брункхорст, која ја играше Кристијане Ф.

Режисерот Ули Едел и неговиот тим дојдоа во моето училиште. Седев таму и јадев јаболко. Асистентот на Ули дојде и рече: „Бараме девојки за филм. Дали сакаш да се испробаш?“ Реков: „Во ред, бидејќи ме праша, ќе дојдам“.

Ме шминкаа и ме облекуваа како зависник. Бевме осум девојки и стоевме заедно во низа. Камерата одеше од една девојка до друга. Бернд Ајхингер, продуцентот, ми кажа години подоцна дека, кога дојде до мене, сите што ја гледаа аудицијата во собата за прикажување здивнаа. Изгледав премногу млада, бев многу срамежлива, а гласот ми беше низок – но, рекоа, има нешто во моето присуство.

За време на снимањето ми ставаа капки во очите за да ми го дадат тој издрогиран изглед. Ули ќе речеше: „Очите ти се полузатворени и малку ти се гади“. Или: „Сега, имаш грчеви и се чувствуваш навистина лошо“. Јас ќе речев: „Во ред“. Тогаш јас само ќе го направев тоа. Воопшто не размислував. Беше верување и правење – така треба да биде глумата.

Снимавме сцена на „Курфирштенштрасе“. Кристијане, мојот лик, стои сама и чека некој да ја земе. Тоа беше снимка од долги објективи, така што тимот на камери беше далеку. Возеше автомобил и јас сакав да влезам кога видов со аголот на моето око како дел од екипата трча кон мене викајќи: „Не! Не! Не!“ И сфатив: ова беше вистински тип, а не актер, кој се обидуваше да ме земе. За малку ќе влезев во кола со некој што сакаше да спие со 13-годишно момче.

Откако заврши снимањето, мајката на една пријателка ми рече дека никогаш не би дозволила нејзината ќерка да го снима филмот. Не разбрав зошто. Пораснав со татко ми и тој знаеше дека имам многу силна волја. Да сакав да го снимам филмот, ќе најдев начин. Така, татко ми рече: „Ако навистина сакаш да го направиш тоа, стори го тоа“. Никогаш не мислевме дека последиците ќе бидат толку огромни.

Откако филмот беше објавен [во 1981 година], не знаев што се случува. Каде и да одев, на постерот беше моето лице. Се чувствував толку изложено. Подоцна заминав за Лондон за да одам во интернат, а потоа се преселив во Париз. По 40 години, сè уште среќавам луѓе кои велат: „А, ти беше таа девојка? Прекрасно е што повеќе не се дрогираш“.

Филмот е заснован на „Ние децата од Bahnhof Zoo“, книга за животот на Кристијане Фелшеринов. Неколку години подоцна, ја запознав. Таа свиреше во бенд во берлинскиот панк клуб SO36. Некој нè претстави и си рековме: „А, па тоа си ти“. Потоа таа тргна по својот пат, а јас по мојот.

Ули Едел, режисер

Слушнав за наркоманската сцена во Берлин, но не можев да верувам кога конечно ја видов: до 100 деца се дружат на станицата Курфирстендам за време на викендите, игнорирани од возрасните кои користат метро. Во близина на озлогласената дискотека „Саунд“, малолетни девојчиња кои сакале да заработат неколку пари пред да се вратат во дискотеката, им нудеа брз секс на мажите кои крстарат со автомобили и камиони.

Ниту Натја, ниту другите деца не глумеа порано и немаше време за проби. За време на нашата прва недела од снимањето, тие имаа проблеми да ги погодат светлосните ознаки, да ја следат камерата, а нивните изведби беа вкочанети. Ангажирав нов кинематографер од документарниот свет и му реков: „Следи ги со твојата камера, што и да се случи. Децата треба да се чувствуваат слободни во нивното движење и настапи. Само обиди се да добиеш вистинска снимка како од вести или за документарен филм“. Оттогаш па натаму, имавме одредени проблеми со фокусирањето и можевме да користиме само едноставно осветлување, но децата се чувствуваа ослободени. Нивната глума беше жива и убедлива.

Станицата Курфирштендам беше во Западен Берлин, но патролирана од железничката полицијата на на метрото од Источна Германија поради вкрстување помеѓу исток и запад, и не ни беше дозволено да снимаме таму. Така, нашиот кинематографер седна во инвалидска количка и ја скри камерата во кутија во скутот, со продолжен визир кој ѕиркаше од него. Ја туркав инвалидската количка, следејќи ја Натја додека крстареше по станицата. Можевме да се извлечеме со тоа само еднаш – во последниот дел, некои од кадрите сè уште се надвор од фокусот. Снимавме и во јавни тоалети. Еден ден бев на скала и ја снимав Натја во кабина одозгора. Открив голема вреќа со хероин во вдлабнатина на ѕидот. Бернд, мојот продуцент, само што рече: „Не знам како ќе ги финансираме последните денови од снимањето“. Реков: „Можеме да го продадеме ова. Тоа би ни купило уште неколку денови за снимање“. Во тој момент влезе момче со луд изглед. Изгледаше како зомби со брзина подготвена за напад. За да го спречам премногу да се доближи до Натја, ја фрлив торбата кон него. Ја зграпчи и си замина. И продолживме да снимаме.