Украинска мајка: „Видов како беше убиена мојата ќерка, потоа бев држена како заробеник во подрум“

Викторија Коваленко јасно се сеќава на моментот.

„Имаше експлозија или некакви истрели. Тоа ме оглуви. Задното ветробранско стакло се скрши. Мојот сопруг извика: ‘Излези од колата’“.

Ужасот на тој ден е речиси незамислив.

Девет дена од војната во Украина, додека борбите беснееја, Викторија и нејзиниот сопруг Петро конечно решија да побегнат од Чернихив, на северот на земјата. Сакаа да ги заштитат децата. Дванаесетгодишната Вероника беше ќерка на Викторија од првиот брак. Нејзината друга ќерка Варвара има само една година.

Го зеле тоа што им било потребно и се оддалечија од семејниот дом. Додека ја напуштаа периферијата на градот, упатувајќи се на југ во близина на селото Јахидне, камењата на патот им го попречија патот. Петро застана и почна да ги трга од патот.

Неколку секунди подоцна беше пукано на нивниот автомобил.

„Мојата постара ќерка Вероника почна да плаче, бидејќи главата ми беше исечена од парче летечко стакло и крварев“, вели Викторија. Додека зборува, таа покажува на место високо на левата јаболчница, мала, искривена црвена лузна.

„Вероника почна да вика, рацете и се тресеа, па се обидов да ја смирам“.

Автомобилот бил погоден од руска граната и се запалил.

„Се обидов да останам смирена, ја држев мојата ќерка и требаше да ја одведам на сигурно“.

Таа повеќе не го виде Петро, но неговата тишина ѝ кажа на Викторија дека и нејзиниот сопруг е мртов.

Таа побегна од запалениот автомобил. Следните 24 часа беа очајнички обид да се остане жив.

Викторија и нејзиното бебе Варвара нашле засолниште во паркиран автомобил, но потоа повторно почнало пукањето. Истрчала до мала зграда која очигледно ја користеле војниците. Криејќи се таму, го исклучи нејзиниот телефон за да заштеди батерија и се прашуваше како ќе се чува себеси и нејзината ќерка.

Следниот ден, тие биле откриени од патрола на руски војници. Тие беа однесени во училиште во Јахидне и држени во заробеништво во подрумот.

Мајката и бебето ги поминаа следните 24 дена таму, во ужасни услови. Викторија гледаше како луѓето умираат околу неа, не можејќи да пристапат до медицинската нега што им е потребна. Би-Би-Си оттогаш го посети подрумот и разговараше со други луѓе кои се задржани таму. Заробениците опишуваат тела како лежат несобрани со часови, понекогаш и со денови.

Во собата имаше 40 луѓе, вели Викторија, со малку простор за движење или одење. Немало светло, па користеле свеќи и запалки. Беше правливо и топло, а Викторија вели дека на луѓето им било тешко да дишат. Поголемиот дел од времето на луѓето не им беше дозволено да излезат дури и да користат тоалет. Наместо тоа, тие користеа кофи.

„Недвижењето ги разболуваше луѓето, седеа на столовите, спиеја на столовите. Можевме да им ги видиме вените и почнаа да крварат, па направивме завои“, се сеќава Викторија.

Токму во овие услови Викторија мораше ментално да ја обработи бруталната загуба на нејзиниот сопруг и постарата ќерка. Таа вели дека останала смирена и одлучна колку што може, фокусирајќи ја целата своја енергија на спасување на животот на нејзиното преостанато дете.

Но, таа ги замолила нејзините руски киднапери да ги донесат телата на Петро и Вероника во училиштето, за таа да може да ги закопа.

Таа го испратила својот поранешен сопруг, таткото на Вероника, до остатоците од автомобилот за да може да ги фотографира посмртните останки. Тие едвај се препознаваат како луѓе.

Од изгореното возило не остана речиси ништо: облеката на Вероника, со дупки и намачкани со саѓи; мала бразлетна во облик на срце; две таблички на автомобилот, избелено сребро од жестоката топлина на пожарот.

Викторија се сеќава на денот кога пристигнале телата.

„Беше 12 март, ми се јавија и ми рекоа ‘Ајде да одиме, ќе видиш каде ќе бидат поставени’. Ги закопаа во шума, во два гроба, еден сандак беше поголем, другиот помал и два крста со знаци.

Останавме и почнавме да ги покриваме кутиите со земја, но почна гранатирањето, па избегавме пред да завршиме со нивното закопување. Беше многу застрашувачко“.

Ја прашуваме Викторија што би им кажала на луѓето кои го направија ова на нејзиното семејство.

„Ако ми се даде можност да пукам во Путин, би го направила тоа“, одговара таа. „Нема да ми се затресе раката“.

Сега Викторија и Варвара се во релативна безбедност на Лавов, на запад од Украина. Ден пред да се сретнеме, таа ја имаше првата сесија со психолог. „Кога сум со луѓе, кога правам нешто и комуницирам, заборавам што се случи. Но, кога сум сама јас сум изгубена“.

Додека таа ги кажува зборовите, солзите паѓаат.

Таа ми покажува приврзок – мала гушкачка крава со срце на градите. Тоа беше подарок од Вероника.

На него е прикачен мал златен прстен, врежан со букви.

„Тоа беше од црквата, таа ми го купи и мене. Тоа е амајлија, се чувствувам како да ме спаси. Беше во мојот џеб. Цело време таа беше таму и ме чуваше на безбедноста“. (Би-Би-Си)