Путин втеран во ќош е поопасен од кога било, анализа на „Њујорк тајмс“

Заканувачкото телевизиско обраќање на Владимир Путин во средата беше многу повеќе од обид да го промени курсот на неговата непоколеблива војна против Украина. Се обиде да ја преврти војната за агресија против соседот во одбрана на загрозената „татковина“, тема што одекнува кај Русите натопени во патриотската историја.

Путин, рускиот претседател, имаше за цел да го смени значењето на војната за неговата земја, подигајќи ги влоговите за целиот свет. Тој го предупреди Западот со непогрешливи зборови – „ова не е блеф“ – дека обидот да се ослабне или порази Русија може да предизвика нуклеарна катаклизма.

Растресувајќи ја својата нуклеарна сабја, обвинувајќи го Западот дека сака да ја „уништи“ неговата земја и нареди да се повикаат 300.000 воени резервисти, Путин имплицитно призна дека војната што ја започна на 24 февруари не помина како што сакаше. Тој ги наслика Украинците како обични пиони на „воената машина на колективниот Запад“.

Отстранувајќи од својата првична цел за демилитаризирање и „денацифицирање“ на цела Украина, тој ги претвори во глупости тврдењата на Кремљ дека војната се одвива според планот, и премолчено призна нешто што отсекогаш го негирал: реалноста. и растечкиот отпор на обединетата украинска нација.

Но, Путин втеран во ќош е Путин во неговата најопасна појава. Тоа беше една од основните лекции од неговата жестока младост што ја научи од бесната реакција на стаорец приклештен на скали во тогашниот Ленинград.

„Русија ги доби своите одбранбени војни против Наполеон и Хитлер, а најважното нешто што Путин го направи овде од психолошка перспектива беше да тврди дека и ова е одбранбена војна“, вели Мишел Елчанинов, француски автор на книгата „Внатре во умот на Владимир Путин“. „Тоа беше агресивна војна. Сега тоа е одбрана на рускиот свет од обидот на Западот за распарчување“.

Според зборовите на Путин, тој замислен свет проткаен со некоја неотуѓива руска суштина порасна во големина. Тој рече дека Русија ќе ги поддржи претстојните референдуми во четири региони на Украина за тоа дали да се приклучи на Русија – гласања кои Украина и Западот ги осудија како лажна и веројатна увертира за анексијата.

Кремљ сигнализираше дека доколку ја апсорбира таа територија, украинските контраофанзиви кои се во тек на исток и југ за враќање на територијата заземена од Русија ќе се сметаат за напади на руска почва, оправдувајќи го секое ниво на одмазда, до вклучување нуклеарен одговор.

„Доколку е загрозен територијалниот интегритет на нашата земја, ние секако ќе ги искористиме сите средства што ни се на располагање за да ги одбраниме Русија и нашиот народ“, рече Путин.

Неговиот говор, кој секако може да биде блеф и покрај неговото негирање, сепак го постави пред Запад дилемата која е вродена во неговата политика од почетокот на војната: до каде може да оди интензивната воена и логистичка поддршка на Украина – всушност сè без војниците на НАТО на терен – а да не се започне нуклеарна конфронтација?

„Верувам дека нуклеарната закана е блеф, но му дава на Путин средство да го преплаши Западот и да ги нагласи поделбите околу обезбедувањето оружје бидејќи некои сега тоа го сметаат за премногу опасно“, рече Силви Берман, поранешна француска амбасадорка во Русија.

Неколку часа по говорот во Москва, американскиот претседател Џо Бајден ги осуди „очигледните нуклеарни закани“ на Путин против Европа, опишувајќи ги како „непромислени“. Во своето обраќање пред Генералното собрание на ОН, тој рече дека Западот ќе биде „јасен, цврст и непоколеблив“ во својата решителност додека се соочува со „бруталната, непотребна војна“ на Путин во Украина.

„Оваа војна е за гаснење на правото на Украина да постои како држава, јасно и едноставно“, рече Бајден.

Започна игра на работ со американските и руските лидери кои се обидуваат да се надмудрат меѓусебно додека војната се разгорува. Ако Украина и нејзините западни поддржувачи ја имаат предноста засега, таа предност во никој случај не е безбедна.

Седум месеци по војната, нејзиниот крај се чини подалеку од кога и да е, а нејзиниот одек е поопасен. Можеби од кубанската ракетна криза пред шест децении, американските и руските лидери не се соочија едни со други толку експлицитно и остро за опасноста од нуклеарна војна.

Како што рече германскиот канцелар Олаф Шолц, Соединетите Држави и нивните западни сојузници се обидуваат да ги искористат „сите можни средства“ за да ѝ помогнат на Украина „без да создадат неконтролирана ескалација“. Но, ризикот од таа ескалација, можеби почетокот на Третата светска војна, само порасна, бидејќи она што претставува удар „внатре во Русија“ сега може поинаку да се дефинира од Путин.

Полн со гнев и отров, прикажувајќи ја Украина како штаб на неонацистите, а Западот како џиновски мотор на „русофобијата“, Путин изгледаше како заблуден за соседот што го нападна, како и во неговиот говор на 24 февруари кој ја најави војната.

Тој ги намали воените амбиции на Русија во Украина – нарушени со рускиот пораз во Киев и неодамнешните неуспеси на бојното поле на североисток – без да ги намали своите опсесии околу руското понижување при распадот на Советскиот Сојуз пред три децении.

Во средата, како и во февруари, тој лажно ги обвини украинските власти за геноцид врз етничките Руси. Тој се фалеше со нуклеарно оружје кое е „понапредно“ од западното. Тој упати диви обвинувања за заканата за Русија. Тој алудираше, на пример, на „изјавите на некои високи претставници на водечките земји на НАТО за можноста и прифатливоста на користење на оружје за масовно уништување – нуклеарно оружје – против Русија“.

Нема докази за ова.

Путин „тврдеше дека морал да дејствува бидејќи Русија била загрозена. Но, никој не ѝ се заканувал на Русија и никој друг освен Русија не барал конфликт“, рече Бајден.

Говорите се одржаа во пресрет на зимата што ќе биде тешка во Европа, со зголемување на инфлацијата и трошоците за енергија, и неколку дена пред италијанските избори во недела на кои кандидатот на екстремната десница, Џорџија Мелони, е фаворит. Европската екстремна десница генерално беше симпатична кон Москва, иако се чини дека сопствената позиција на Мелони се развива.

Досега Бајден беше многу ефикасен во зацврстувањето на западното единство. Но, додека администрацијата на Бајден има малку очигледна верба во дипломатијата со Москва во оваа фаза, Франција и Германија сè уште бараат дијалог со Русија што го спомна францускиот претседател Емануел Макрон во неговиот говор во вторникот во Обединетите нации, дијалог кој се смета за неопходен, рече тој, затоа што „бараме мир“.

Сепак, не по секоја цена. Позицијата на Макрон се зацврсти. Тој претстави остра слика за светот кој лебди на работ на војна и брутална поделба како резултат на руската „империјална“ агресија.

Тој рече дека светот е блиску до „проширена ера на конфликти, постојана, каде што суверенитетот и безбедноста ќе се одредуваат со сила, според големината на армиите“. Беше императив, инсистираше тој, оние што остануваат неутрални – очигледно повикување на Индија и Кина, меѓу другите – да се изјаснат.

„Оние кои денес молчат, и покрај себе, или тајно, служат на каузата на новиот империјализам“, рече Макрон.

Рускиот обид да го обнови империумот изгубен при распадот на Советскиот Сојуз се наоѓа на предавничка раскрсница. По повеќекратните воени неуспеси, Путин зборуваше од послаба позиција од онаа што ја имаше пред седум месеци.

„Ситуацијата е многу опасна бидејќи Путин е во стапица“, рече Берман. (Њујорк тајмс)