Човек, алиен, поинаков: Зошто сите ние сѐ уште сме во љубов со Дејвид Боуви

Пет години од неговата смрт суперѕвездата славна поради нејзината неуморна реинвенција продолжува да ги инспирира и фацинира фановите

Пет години по смртта на Дејвид Боуви, се чини дека не можеме да престанеме да зборуваме за него.

Причините се многу: веројатно има по една за секоја личност на Боуви, од ембрионалниот модернист од 1960-тите, до сексуално двосмислената мета-рок ѕвезда, до авторот инспириран од џез и хип-хоп на Blackstar, неговиот последен, прогонувачки албум.

Смртта на еден уметник секогаш им дава нов живот на неговите каталози. Но, да се биде сведок на поплавата на комплети на Боуви, албуми во живо и реткости, што се излеаа во обид да ја задоволат она што е, без сомнение, желба да се врати неговото присуство. Оваа година ветува повеќе албуми во живо.

Индициите за овој најшармантен живот отпосле започнуваат во музиката. Боуви се простира во сферите на ефемерниот поп и сериозен рок, со сесрдно пренасочување во соул, диско и дистопија, експериментално создавање звук. Луѓето продолжуваат да се чувствуваат многу силно – сопственички, дури, со оглед на реакциите на социјалните мрежи што ја опколија Stardust  – за нивната идеја за Боуви.

Боуви имаше опсег и капацитет да биде цела колекција на плочи. Многу прилагодлив, соочен со топ-листите од 80-тите години на минатиот век, сакан од радио и ток-шоуа, Боуви споделуваше психа со ентузијастите кои беа зависници од арт-рокот, сакан од музичките новинари и другите на несветиот триптих формиран од Боуви, Лу Рид и Иги Поп.

Легендата вели дека значителен дел од луѓето што ги виделе „Секс пистолс“продолжиле да формираат бендови. Боуви влијаеше на грешките и трагачите на уште подлабок начин, палејќи хартија на допир во кој било премногу бесен или погрешно разбран за да биде запрен нивните сопствени „палати, ладни и сиви“.

Дизајнери, фотографи, шминкери и писатели – креатори од секаков вид – висцерално реагираа на перформансите, наративите, ставовите, фризурите, позите и изјавите на Боуви. Отелотворувајќи ја најдобрата уметничко-училишна креативност, тој тоа го правеше неколку генерации. Носејќи карактер и звук, Боуви исто така имаше храброст да го запали она што го создаде и да започне одново, одново и одново во текот на 1970-тите.

Неговиот фонд не беше непоправливо оштетен. Повистинитата природа на Боуви се чинеше, доколку има нешто, е таа на интернационалист. Иако крајно британски – момче од Бекенхам, прилагодено на ритамот и блузот во САД и европскиот модернизам, свингер од Карнаби стрит – Боуви беше ништо друго освен парохиско домашно тело.

Од неговата прегратка на театарот Кабуки до Жак Брел и неговиот афинитет кон Берлин, Боуви беше светски граѓанин. Една од најголемите работи во врска со Боуви е овој квалитет без граници – неговиот неизгаслив апетит за преминување на дисциплини, неговата двосмисленост: небинарен начин на кој го презентираше, со децении пред кривата; човек, алиен, поинаков. Тој трае, многу посилно од кога било, како светилник на немирната мултуциплираност. (Обзервер)