Убиствена помош во Газа: Израелците пукаа во луѓе кои само сакаа – да јадат

Ја видов реалноста на новата „помош“ поддржана од Израел во Газа. Тоа не е ништо повеќе од смртоносен ПР трик.Пред два дена, израелски војници пукаа врз огромна толпа гладни Палестинци кои само сакаа да јадат. Некои од нив пешачеа повеќе од 10 км за да стигнат до она што тогаш беше единствената точка за дистрибуција на помош во Газа. Тие бараа помош од Хуманитарната фондација Газа (GHF), новоформирана логистичка група поддржана од Израел, која постави дистрибутивен центар во Рафа. Израел и GHF ја изгубија контролата врз толпата; Палестинците беа застрелани и убиени затоа што бараа храна, а десетици беа повредени.

Она што го прави GHF не е ништо повеќе од кампања за односи со јавноста: промовира илузија дека помошта почнала да влегува во Појасот Газа на значаен начин. Она што го научивме е дека GHF дистрибуираше само осум камиони храна во средата. Покрај тоа, американската добротворна организација, Rahma Worldwide, која имаше пакети со храна што не можеше да ги внесе во Газа и затоа дозволи да бидат „преземени“ од GHF, ја обвини организацијата дека го користи нивното лого без дозвола при дистрибуцијата на помош. (Рахма рече дека е против соработка со GHF поради користењето на вооружени безбедносни сили.) На крајот на краиштата, има десетици илјади луѓе низ Појасот Газа кои нема да можат да стигнат до новосоздадените центри. Дури и да функционираат, тие нема да ги задоволат постојано растечките дневни потреби на населението овде.

Како хуманитарен работник, ја слушнав веста оваа недела во очај. Ова не е одржливо. Тоа не е одговор на целосната опсада што Израел ја постави. Безусловниот влез на помош надгледуван од агенциите на ОН е единственото решение.

Пред деветнаесет месеци, катастрофата што ја доживуваме би била незамислива. Размерот на страдање и болка е неразбирлив. Луѓето овде одат по улиците без храна или вода за пиење, а животниот стандард го достигна најниското ниво во поновата историја, со осакатувачка инфлација и празни полици.

Повеќе од 600 дена, хуманитарните работници како мене се посветија на грижата за луѓето од Газа под бруталната окупација и бомбардирање на Израел. Министрите на израелската влада ја прогласија својата намера етнички да ги исчистат сите Палестинци во Појасот Газа. Со сеопфатната забрана за сите видови хуманитарна и медицинска помош – и единствениот хуманитарен премин, Керем Шалом на југ, затворен од март – дистрибуцијата на помош се соочи со безброј предизвици.

Нашиот локален комитет за дистрибуција на помош работи во партнерство со локални и меѓународни субјекти за да се обиде да ги ублажи страдањата на цивилите, особено децата, среде брановите на раселување. Деветнаесет месеци наредби за евакуација, каде што луѓето се принудени да бегаат речиси без никакво известување, честопати под бомбардирање и во страв, ги остави сите во состојба на паника. Луѓето не се сигурни каде да одат или кои основни предмети – како храна, вода или ќебиња – да ги земат со себе.

За време на првите бранови на раселување, агенциите за помош поставија десетици кампови во секој регион и воспоставија привремена инфраструктура за одводнување на вода и снабдување со вода за пиење, во зависност од нашата способност да обезбедиме бунари или да се координираме со преостанатите локални општини во различни области.

Но, како што бомбардирањето и воените операции се интензивираа, нашите хуманитарни напори беа постојано загрозувани. И покрај повторените неуспеси, останавме решени да продолжиме да им помагаме на децата, повредените и раселените лица – од кои многумина се насилно раселени, во просек пет пати по семејство.

Газа е под оган речиси 20 месеци, но најстрашното поглавје се одвиваше во текот на изминатите 90 дена, со ракети и глад што ги уништуваат телата на децата. Јас лично познавам многу луѓе кои се убиени или повредени. Организациите за помош ја продолжија  работата во оваа несфатлива сложеност, но во оваа фаза, дури и најосновните предлози се нереални – обид да се нахранат и згрижат илјадници кои едвај можат да обезбедат секојдневна егзистенција.

Единствено што се смени е начинот на кој светот зборува за војната на Израел. Ништо друго не се промени.Како што изјави директорката на Светската програма за храна на ООН (WPF): камионите за помош што влегоа се „капка во океанот“. Не можеме да ја извршуваме нашата работа ако меѓународната заедница не изврши вистински притисок врз Израел. Дури и патиштата се затворени, а зградите се сведени на урнатини, што ја прави испораката на помош невозможна. Не може да биде појасно:  потребен ни е безусловен пристап за помош во храна за да избегнеме уште поразорна катастрофа.

На Газа ѝ се потребни најмалку 500 до 600 камиони секој ден за да ги задоволи своите хуманитарни потреби. Неколку центри што работат на југот од Појасот Газа не се замена за стотиците дистрибутивни центри поврзани со програмите и институциите на ОН, кои беа принудени да престанат со работа поради блокадата. Она што мора јасно да се каже е дека постои итна потреба да се запре геноцидот и да се овозможи безусловен влез на помош. Само преку дистрибуција од страна на агенциите на ОН и меѓународната заедница – не Израел – ќе почнеме да ја ублажуваме оваа криза. 

(Ејад Амави,е координатор за локални невладини организации со седиште во Газа)