Почина Алис Манро, мајстор за современи раскази, добитничка на Нобеловата награда за литература
Алис Манро, добитничка на Нобеловата награда за литература, која е најпозната по мајсторството да пишува раскази и прикажување на женственоста во руралните средини, почина во Онтарио, Канада, на 92-годишна возраст.
Портпаролката на нејзиниот издавач, Penguin Random House, ја потврди веста за CNN „со голема тага“.
Родена во 1931 година во Вингам (Онтарио), Манро пораснала во, како што опишала во интервјуто за „The Paris Review“ од 1994 година, „пропаднато претпријатие на фарма за лисици и визон, веднаш до најугледниот дел од градот“.
Среде семејните борби, Манро најде спас во читањето како дете. Нејзиниот ран ентузијазам за реномирани писатели како што се Емили Бронте, Чарлс Дикенс и Луси Мод Монтгомери, меѓу другите, одразуваше ценење на литературата што беше надвор од нејзините години.
„Книгите ми изгледаат како магија, а јас сакав да бидам дел од магијата“, изјави таа за The Guardian за своите читачки навики од детството.
Со текот на времето, таа успеа да го надмине уметничкиот блок, кој го имаше во своите дваесетти години, но мајчинството ја доведе до мајсторство во пишувањето раскази ако се земе предвид колку семејните односи ја обликуваа нејзината работа.
Во 1968 година таа веќе постигна голем успех со објавувањето на нејзината дебитантска збирка раскази „Танц на среќните нијанси“. Збирката од 15 од нејзините најрани приказни доби признание од критиката и ја доби престижната канадска гувернерска награда за фикција истата година.
За време на нејзината писателска кариера, Манро објави 14 збирки раскази и беше редовен соработник на книжевни списанија како „Њујоркер“ и „Тамарак Ривју“. Во неколку негови подоцнежни збирки, како што се „Месечините на Јупитер“ и „Напредокот на љубовта“. Неколку нејзини раскази се адаптирани за филм, вклучувајќи го и краткиот „Момци и девојки“ награден со Оскар од 1983 година.
Во 2013 година, Манроја доби Нобеловата награда за литература за нејзината работа која опфаќа седум децении. Нобеловиот комитет ја опиша Манро како „мајстор на современиот расказ“, чие пишување го доловува „чувството да се биде човек“.