Колку строгиот однос на родителите кон децата може да влијае врз нив во зрелоста

Строгите родители можат да имаат долгорочно влијание врз личноста и начинот на размислување на детето.

Специфичните стандарди, строгите правила и потребата да се исполнат родителските очекувања може да ги обликуваат моделите на однесување кај децата кои остануваат присутни и до зрелоста. Некои од овие особини претставуваат предизвици со кои луѓето мора да се справуваат во текот на животот.

Психолошкиот истражувач Лахлан Браун објасни кои особини се најчести кај луѓето кои пораснале со строги родители. Имено, како што тврди Браун, ако често се извинувате дури и кога не сте направиле ништо лошо, тоа може да биде последица на растење во средина каде што грешките биле строго казнети.

„Навиката постојано да се извинувате се развива како начин да избегнете разочарување или критики. Иако е важно да ги признаете своите грешки, не е неопходно да се извинувате за секоја ситница. Да научите да поставувате граници и да се изразувате без чувство на вина е важен чекор кон поздрави односи”, вели Браун.

Исто така, строгите родители често на своите деца им го наметнуваат верувањето дека продуктивноста е поважна од одморот, а со текот на времето овој начин на размислување се вкоренува, создавајќи чувство на вина при опуштање.

„Луѓето кои растат во такви средини се повеќе склони кон чести стресови и анксиозност бидејќи се научени да бидат постојано на стража. Сепак, важно е да се нагласи дека одморот не е привилегија, туку основна потреба која придонесува за менталното здравје и квалитетот на животот”, тврди Браун.

Освен тоа, ако сте пораснале со родители кои очекувале независност, рано сте научиле дека е најдобро да се потпирате само на себе. Со текот на времето, ова може да доведе до проблем да имате потешкотии да побарате помош дури и кога навистина ви е потребна. Како што објаснува Браун, стравот дека изразувањето потреба за поддршка може да изгледа како слабост може да резултира со преоптоварување и слабост. Прифаќањето на помош не е знак на неуспех, туку покажува сила и самодоверба.

Во случаи кога личноста расте во средина каде што емоциите често се минимизираат и игнорираат, може да развие навика да ги потиснува чувствата.

„Наместо да го изразувате она што ве мачи, често е поприродно да се повлечете и да молчите за нештата. Меѓутоа, во овие случаи емоциите не исчезнуваат; ако не се изразат, тие можат да се одразат преку стрес, анксиозност или физичка напнатост. Учењето да ги изразите своите чувства е клучно за ментално и емоционално подобрување”, вели Браун.