Борусија Дортмунд се враќа на Вембли за финалето на Лигата на шампионите

Тоа беше ноќ кога Борусија Дортмунд го напиша едно од најубавите поглавја во својата историја, навидум незабележителен тим – со ниски ѕвездени имиња – што ги прави нештата крајно зачудувачки.

Се чувствуваше како да беа постојано отпишувани оваа сезона, почнувајќи од кога беа втурнати во групата на смртта во Лигата на шампионите. Тоа го освоија првото место со одредена удобност, пред Париз Сен Жермен, Милан и Њукасл.

Атлетико Мадрид требаше да биде премногу добар за нив во четврт-финалето – повторно погрешно – и во Париз, ПСЖ замислуваше да ја анулира негативата од 1-0 од првиот натпревар од ова полуфинале. Дортмунд е на ужасно ниско ниво на домашен терен, тој е петти во Бундеслигата. Но, нешто се разбранува во нив кога ја слушнаа познатата арија на ова натпреварување и тоа како никогаш повеќе на „Паркот на принцовите“.

Дортмунд изгледаше како кралско семејство, тим кој постојано се мачеше да го направи одлучувачкиот чекор во изминатата деценија или така, зачудувајќи го ПСЖ со нивната колективна решителност, нивните тела на линијата бранејќи. Токму Матс Хумелс го даде голот кој значеше сѐ, а ПСЖ не можеше да направи ништо за да ја расипе бајката.

Тимот на Луис Енрике, рамнодушен во првото полувреме, фрли сè кон Дортмунд по паузата, погодувајќи ја рамката на голот неверојатни четири пати, од кои три дојдоа по голот на Хумелс. Тоа не беше нивна ноќ, недостаток на прецизност. Радоста на Борусија беше неограничена.

Имаше многу кажано за атмосферата во Дортмунд за првиот натпревар и локалните жители имаа намера да докажат дека нивниот терен може да генерира нешто слично во однос на нивото на децибели кое ги заглушува ушите; заплашување, исто така.

Бројките беа дел од тоа, оние кои зборуваа за историјата. За ПСЖ тоа беше четврто полуфинале на Европскиот куп; тие стигнаа до едно претходно финале. За Дортмунд тоа беше петто и тие беа по трет финален настап, врвен сон да се угледаат на класата 97, освојувачите над Јувентус; Матијас Замер, Пол Ламберт, Карл-Хајнц Ридл и др.

Тоа беше напад на сетилата, тест со киселина на играчите на Един Терзиќ. Менаџерот ги одмараше сите 10 негови стартери на теренот од првиот натпревар против Аугсбург во саботата; тој никогаш немаше да отстапи предалеку од планот што го заслужи слабото водство од минатата недела.

Луис Енрике го предизвика изненадувањето, почнувајќи со Гонсало Рамос напред, што му овозможи да игра со Килијан Мбапе лево, сигурно каде што е најопасен. Бредли Баркола останана клупата. ПСЖ знаеше дека ќе треба да биде трпелив; прецизно, исто така, со нивните потези бидејќи Терзиќ бараше од неговите играчи да не отстапуваат ништо меѓу редови. Затегнатоста на структурата без топка беше сѐ.

Џејдон Санчо беше заслепен во првиот натпревар, преполн со поголема самодоверба, подложувајќи го Нуно Мендес на жешка ноќ. Гледаше да продолжи таму каде што застана, карактеристика на првото полувреме беше неговата решеност да ја носи топката, да поставува прашања. Кога Мендес победи во дуел со него, реакцијата на домашните навивачи кажа се.

Сè што ПСЖ можеше да види во првото полувреме беше жолт ѕид, играчите на Дортмунд се движат како еден. Не дека Брант или Марсел Сабицер се плашеа од трчање напред.

Планот на играта на Терзиќ функционираше совршено во првото полувреме. ПСЖ го имаше најголемиот дел од поседот, но тие не создадоа ништо јасно. Кога имаа треперење на последно додавање или можност за шут, тие избрзаа, а добар пример беше исфрлувањето од целта на Усман Дембеле во 31. минута. Тоа веројатно беше блиску колку што ПСЖ дојде пред паузата бидејќи Дембеле беше добро поставен. Не беше многу блиску.

Сцената на почетокот на второто полувреме беше осветлена од десетици црвени факели; најпосветените навивачи на ПСЖ сакаа да видат искра од нивниот тим и за малку ќе дојдеше кога Мбапе нафрли по краток корнер. Топката се одврати, а на далечната статива беше Ворен Заир-Емери, аголот беше тесен, но имаше незаштитен џеб од голот за тој да се стреми. Заир-Емери го погоди дирекот

Домашните трчаа со емоции, водени од очај. Рамос потроши неколку полушанси од двете страни на експлозијата на Мендес што удри во далечната статива.  И чувството беше само засилено кога Мбапе и Витиња ја погодија рамката на голот во завршните фази.

По натпреварот тренерот на Борусија Един Терзиќ изјави: „Затоа го правиме тоа. Тоа е само чиста радост и голема гордост. Ние растевме со секој натпревар. Секогаш има тим што оди во четврт-финалето или да стигнеме до полуфиналето. Патувањето беше неверојатно“.

За Марко Ројс двата меча беа нешто неверојатно: „Неописливо, каква недела. Се вративме во финалето по повеќе од десет години. Капа долу, капа долу, моравме многу да страдаме. Но успеавме на крајот. Сега треба да победимего добиеме, инаку би било срање“. (Гардијан)