Западниот умерен национализам на Мелони

Откако стана премиер на Италија, Џорџија Мелони е изненадување за бриселските скептици.
Како лидер на крајнодесничарската партија Италијански браќа, многумина очекуваа таа да биде огнена, слично како Унгарецот Виктор Орбан. Но, наместо тоа, таа се стреми кон друга цел – да стане првиот лидер на популистичката десница кој се обидува да создаде вистинска паневропска унија. И ако успее, може засекогаш да ја промени политичката игра во Брисел.

На домашен план, Мелони го ублажи својот претходен антиевропски јазик. Што се однесува до надворешната политика, таа е дефинитивно проукраинска. Мелони го посети Киев и
настапи против проруските изјави на нејзиниот тогашен коалициски партнер Силвио
Берлускони. Италијанската премиерка е во добри односи со другите европски лидери и
дури успеа да се сложи со претседателот на САД, Џо Бајден – реткост за
популистичките десничарски европски лидери. Изненадувачки, премиерката дефинитивно е 
анти-Кина и неодамна објави дека Италија ќе се повлече од иницијативата на
Пекинг „Еден појас, еден пат“.

Овој маневар моментално дава резултати, па рејтингот на Мелони во Италија
достигнува 57%. Нејзините здрави, или барем не отворено непријателски односи со Брисел
исто така постигнаа компромисни победи за клучните прашања како што е миграцијата.
Накратко, нејзиниот прием на континентот е многу различен од често студениот на другите популистички десничарски лидери како што се Орбан, полскиот премиер Матеуш Моравјецки, вечниот кандидат на француската опозиција Марин Ле Пен или поранешниот словенечки премиер Јанез Јанша. И сето тоа се должи на фактот дека Мелони зазеде радикално поинаква стратегија и покрај тоа што е во истиот дел од политичкиот спектар.

Останатите можат да се наречат „мали националисти“ – користејќи „мали“ во смисла
дека нивниот национализам е тесно фокусиран на интересите на нивните земји. И
додека овој мал национализам може да ги направи успешни дома, во пракса
оневозможи создавањето на единствена десничарска паневропска коалиција.
Овие мали националисти можат да се насмевнат и да си мафтаат еден на друг, но бидејќи тие секогаш ги ставаат своите земји на прво место, никогаш не би можеле да бидат навистина ефективни во Брисел, ниту пак некогаш сакале, бидејќи ја гледаат ЕУ повеќе како непријатност отколку нешто што вреди да се реформира. Но, Мелони избра поинаков пристап, а краток поглед на нејзината приказна може да објасни зошто.

Кога беше избрана за пратеник во Европскиот парламент, многу се зборуваше за младешката страст и Господарот на прстените на Толкин. Оваа приказна, која раскажува за мноштво
различни народи (џуџиња и луѓе) кои се обединуваат за да се спротивстават на заедничко зло очигледно одигра улога во начинот на кој премиерката гледа на светот денес. Ова, пак, ја одредува нејзината верба во она што може да се нарече „западен национализам“ кој е различен од „малиот национализам“. Овој западен национализам чија цел е опстанокот и процутот на западната цивилизација, за разлика од фокусирањето само на сопствената земја, е ново за европската сцена. И како таков, тој има шанса целосно да го промени начинот на кој функционира политиката на ЕУ.

Иако ситните националисти често упатуваат навреди кон Брисел и Вашингтон,
Мелони јасно разбира дека без поддршка од двата центри  Италија нема да има шанси во следниот век. Од нејзината поддршка за Украина до нејзината поддршка за традиционалните идеи за семејството во Италија, нејзиното повлекување од кинеската иницијатива „Појас и пат“, сите нејзини постапки можат да се објаснат низ оваа призма.

Циниците може да тврдат дека италијанската премиерка го прави ова едноставно за да преживее политички, а не од сериозни западни националистички убедувања. Сепак, овој аргумент пропаѓа кога ќе се земе предвид нејзината политика кон паневропската идеја, бидејќи
партијата на Мелони е членка на политичката група на европските конзервативци и
реформисти (ЕКР) во Европскиот парламент, а не на екстремно десничарската група „Идентитет и демократија“. Исто така, нејзиниот пристап кон претседателката на Европската комисија Урсула фон дер Лајен и нејзината способност да соработува тесно со неа, што е нешто уникатно за популистичката десница, може да и донесе резултати на друг начин – да стабне центар на идната десничарска коалиција во Брисел. Мелони ја гледа ЕУ не како закана, туку како обединувач на Западот и нејзина цел е реформа, а не уништување. Како резултат на тоа, умерените групи како Европската народна партија, а можеби дури и центристите можат да се најдат во коалиција со зајакнатите конзервативци и реформатори (ЕКР) за остварлива опција по изборите следната година. Таква можност веќе спомена самата Мелони кога се сретна со
чешкиот премиер и член на ЕПП, Петер Фиала претходно оваа година. Голема коалиција на десниот центар и на левиот центар владее со ЕП од неговото создавањето и затоа една чисто централно-десничарска коалиција во духот на популистичкиот западен национализам на Мелони би бил земјотрес во политиката на ЕУ. Како што се загреваат следните избори во блокот, Брисел треба да обрне внимание на ова.(Политико)