Зошто фотографиите од Месечината се уметнички ремек-дела
Пред педесет години оваа недела, поранешниот пилот на морнарицата, ги создаде едни од најреволуционерните уметнички ремек-дела на 20 век, оние што допрва треба целосно да ги асимилираме. Неговото име е Нил Армстронг, а неговиот неверојатен чин на креативност е фотографија на другиот член на „Аполо 11“, Баз Олдрин, кој стои на Морето на Спокојството на Месечината. Не дека можете да го видите лицето на Олдрин. Неговите контури и тело се скриени во внатрешноста на белиот вселенски скафандер, а неговиот визир ја рефлектира ситната фигура на Армстронг, покрај златните нозе на месечевиот модул.
Оваа ефект на Олдрин се случи бидејќи астронаутите на „Аполо“ носеа визири обложени со злато за да ги заштитат нивните очи од сончевата светлина. Сепак, овие рефлексивни квалитети се дел од она што ја прави оваа моќна, комплексна слика, во која можеме да видиме два лунарни хоризонти. Зад Олдрин светлата површина на Месечината се повлекува на синиот хоризонт против црната празнина на просторот. Во меѓувреме, рефлектираниот, другиот хоризонт, се протега зад Армстронг. Фотографот ја инкорпорирал сликата во сликата, за да ја раскаже приказната за нешто ново во универзумот: две човечки суштества гледаат еден на друг преку правливата површина на туѓиот свет.
Фотографиите што ги направија двајцата за време на 21 час и 36 минути на сателитот на Земјата од 20 до 21 јули 1969 година се толку зачудувачки добри што нивниот квалитет, перверзно, стана еден од аргументите што ги користеа теоретичарите на заговори кои веруваат дека слетувањето е фалсификувано. Како, прашуваат, ова можело да биде можно? Но наместо да губиме време на тоа, треба да се запрашаме како „Аполо 11“ додаде уметнички гениј на сите други достигнувања. Ова беше врвот на љубовната врска помеѓу астронаутите на НАСА и фотографијата – страст што постојано ја менуваше човечката свест.
„Еден мал чекор за човекот, еден огромен исчекор за човештвото“ – тоа беа совршени зборови за првото човечка нога што стапна на Месечината. Но астронаутот се изрази себеси уште сликовито како фотограф. Повеќето од „Аполо“ снимките кои покажуваат човечка фигура се од Олдрин, направени од Армстронг. Олдрин подоцна изрази изненадување од ова. Пред летот имаше тензии околу тоа кој треба прво да го напушти модулот: Олдрин веруваше во воено достоинство – тој сè уште беше офицер на воздухопловните сили – значи тој, наместо командантот на мисијата, треба да оди прв.
Обучени за да ја задржат нивната смиреност и двајцата мажи ја изненадија контролата на земјата со нивниот ентузијазам по приземјувањето. Армстронг мораше да слета рачно, откажувајќи се од планираното компјутерско слетување бидејќи избраната локација беше премногу карпеста. Тој го направи ова совршено откако им остана гориво за уште неколку секунди. Потоа, според планот за летање, двата астронаути требаше да поспијат. Но тие одбија. Тие сакаа да излезат и да играат – и тоа го правеа.
Олдрин ја изразил чистата радост од тоа да се биде на Месечината истражувајќи како е да се движи низ слаба гравитација. Персоналот на Земјата беше загрижен дека може да падне и да го пробие својот систем за поддршка на животот. Во меѓувреме, Армстронг, толку стабилен, го стави своето чувство на зачуденост во фотографиите што ги направи. Тие беа опремени со две специјално направени фотоапарати „хаселблад“, како и стереоскопски камера за мапирање карпи. Но портретите се тие кои се најубедливи. Олдрин изгледа како вонземјанин. Неговото тело виси слободно, се движи со речиси дрогирани чекори на сивата пустина што се протега до ништожност – до вистинска, црна ништожност. Во ова неизмерно место тој стана неземен. Рефлектирана во шлемот, ногата на приземјувачот изгледа масивна и таа, исто така, е окупатор. Сепак, доаѓаме во мир. Нема жители да колонизираат. Тоа е најстариот невин момент во целата историја на човековите истражувања – нов свет во кој никој не владее. (Гардијан)