Студија на Јејл: Бустер дозите на вакцина највеќе штитат од Ковид-19

САД- Тим научници предводени од факултетот на Факултетот за јавно здравје на Јејл и Универзитетот во Северна Каролина во Шарлот, нашле одговор на прашањето колку долго трае заштитата на вакцините против Ковид-19, според универзитетот.

Одговорот? Силната „заштита по вакцинацијата е краткотрајна“.

Според универзитетот, студијата е „прва што ја квантифицира веројатноста за идна инфекција по природна инфекција или вакцинација со вакцините Moderna, Pfizer, Johnson & Johnson или Oxford-AstraZeneca“.

Наодите се објавени во Proceedings of the National Academy of Sciences.

Ризикот од пробивни инфекции, во кои едно лице се инфицира и покрај тоа што е вакцинирано, зависи од типот на вакцината, покажа студијата, според универзитетот.

Универзитетот соопшти дека студијата открила дека сегашните вакцини со mRNA, како што се Pfizer и Moderna, нудат „најголемо времетраење на заштитата, речиси трипати подолго од она на природна инфекција и вакцините Џонсон и Џонсон и Оксфорд-АстраЗенека“.

„МРНК вакцините произведуваат највисоки нивоа на одговор на антитела и во нашата анализа даваат потрајна заштита од другите вакцини или изложеност“, рече Џефри Таунсенд, професор по биостатистика на Елиху на Факултетот за јавно здравје на Јејл и водечки автор на студијата, на универзитетот.

„Сепак, важно е да се запамети дека природниот имунитет и вакцинацијата меѓусебно не се исклучуваат“, рече Таунсенд. „Многу луѓе ќе имаат делумен имунитет од повеќе извори, така што разбирањето на релативната издржливост е клучно за да се одлучи кога да се обезбеди зајакнување на вашиот имунолошки систем“.

Истражувачите, исто така, открија дека „сигурната заштита од реинфекција бара ажурирано засилување со вакцини кои се приспособени за справување со промените во вирусот што се случуваат како дел од неговата природна еволуција со текот на времето“, се вели во соопштението на универзитетот.

Студијата понатаму вели дека наодите „обезбедуваат насоки за времето на вакцинација по природна инфекција“ за да се минимизира ризикот од реинфекција и за „обезбедување на бустер дози на поединци кои биле вакцинирани со вакцини со mRNA или вирусни векторски вакцини за да се спречат пробивни инфекции“.

За да се дозволи не повеќе од 5% веројатност за идна инфекција како последица на слабеење на имунитетот, вакцинацијата на оние чија единствена изложеност била природна инфекција треба да се случи во рок од 5 месеци, се вели во студијата.

Меѓутоа, „за да се пренесе истата придобивка, оние кои се целосно вакцинирани или со mRNA вакцина и без друга изложеност треба да добијат бустер доза на вакцина во рок од една година, оние кои се целосно вакцинирани со Ad26.COV2.S (Johnson & Johnson/Janssen) треба да добијат бустер доза на вакцина за 4,5 (месеци), а оние кои се целосно вакцинирани со ChAdOx1 (Oxford-AstraZeneca), треба да добијат бустер во рок од 5 месеци, се вели во студијата.

Алекс Дорнбург, асистент професор на Универзитетот во Северна Каролина во Шарлот, кој ја водеше студијата со Таунсенд, исто така во изјавата рече: „Ние имаме тенденција да заборавиме дека сме во трка во вооружување со овој вирус и дека тој ќе се развива на начини да го избегнеме нашиот природен и кој било имунолошки одговор добиен од вакцина.

„Како што видовме со варијантата Омикрон, вакцините против раните вирусни соеви стануваат помалку ефикасни во борбата против новите соеви на вирусот“, рече тој.

Истражувачите ги искористија „впечатливите сличности на веројатноста за реинфекција помеѓу ендемичните коронавируси (кои предизвикуваат „обични настинки“) и САРС-КоВ-2, вирусот што предизвикува СОВИД-19“, според универзитетот.

„SARS-CoV-2 отсликува други ендемични коронавируси кои исто така еволуираат и не инфицираат повторно и покрај природниот имунитет на претходните соеви“, рече Таунсенд. „Постојаното ажурирање на нашите вакцини и засилувачи е од клучно значење за нашата борба против САРС-КоВ-2“.

Студијата забележува: „Овие први проценки за трајноста на имунитетот по вакцинацијата обезбедуваат суштинско знаење за донесување одлуки кои можат да го ограничат преносот долгорочно, ублажувајќи го морбидитетот и морталитетот како последица на инфекцијата САРС-КоВ-2“.

Финансирањето за истражувањето е обезбедено од Националната научна фондација, според универзитетот.