Француската левица се бори за „правото на мрзеливост“

Француската левица се бори за „правото на мрзеливост“. Јавноста немилосрдно се шегува околу различните идеи на француската левица, иако тие ги отсликуваат сличните тензии во идеолошкиот блок низ САД, Обединетото Кралство и  други земји.

Француската левица ретко била толку обединета – и ретко толку поделена. Пет месеци по пристигнувањето на новата, левичарска парламентарна коалиција, среде голема помпа во јуни, нејзините партии се раскарани меѓу себе и во себе, од лични омрази и идеолошки разлики. Темите на раздор вклучуваат „работа“ (Дали платеното вработување е вредност на левицата или на  десницата) и „црвено месо“ (Дали скарите се сексистички и опасни за планетата). Има и прашања за лично однесување и лицемерие. Низа феминистички, машки, левичарски лидери беа обвинети за насилни или несоодветни ставови кон жените.

Кавгите можеби се различни, но тие осветлуваат едно политичко бојно поле  ​​што се протега надвор од Франција до САД, Велика Британија и други земји. Дали левицата од 21 век може повторно да се поврзе со популарните класи? Дали левичарската политика е осудена да стане жар на конфликтни групи за притисок околу „каузи од средната класа“ и расните малцинства?

Тројца француски парламентарци – да ги наречеме „Трите Р“ – се појавија во последниве месеци како елоквентни знаменосци на различните пристапи кон иднината на левицата. Сите тројца ги налутија своите колеги. 

Првата е Сандрин Русо (52), заменик на Зелените, која страсно зборува за „интерсекционализам“ – верувањето дека сите општествени борби, од феминизам, до антирасизам, до екологија, се испреплетени. Таа, меѓу многу други работи, верува дека работата е „десничарска вредност“ и дека левицата и Зелените треба да се борат за „право на мрзеливост“ и против имотот, просперитетот и растот. Таа згрози многу луѓе во нејзината Зелена партија  во октомври кога на телевизија во живо откри дека висок партиски колега и ривал бил обвинет за „психолошко“ злоставување од неговиот поранешен партнер.

Вториот „Р“ е Фабиен Русел (53), лидер на француската Комунистичка партија, кој го брани правото на работниците да јадат „добар стек“ и тврди дека левицата треба да биде „партија на работа“, а не „партија на благосостојба“. Тој ќе одржи серија состаноци низ Франција оваа зима за да ги проповеда своите „традиционални“ ставови. Неговите коментари ги изнервираа другите левичари, но го направија најпопуларниот левичарски политичар во Франција меѓу луѓето кои гласаат десно.

Третиот „Р“ е Франсоа Рaфин (47), новинар и режисер кој стана политичар кој се гледа себеси како „практичен социјалист“ – некој што сака да го подобри животот на обичните луѓе, а не идеолог или теоретичар.Во својата нова книга: „Je vous écris du front de la Somme“ („Ти пишувам од борбениот фронт во Сом“), тој го опишува отуѓувањето од левичарската политика на работниците и луѓето од средната класа во неговата сопствена изборна единица во Амиен, во департманот Сом во северна Франција.

Гласовите на провинциските надворешни предградија и Франција „со сина јака“ – сржта на бунтот на Жолтите елеци од 2018-19 година – се препуштени на крајната десница, вели Рафин. Провинциската работничка класа сака повисоки плати; Зелените сакаат низок раст или да нема раст. Провинцијалците со сина јака сакаат работа, а радикалната левица изгледа позаинтересирана за одбрана на „правата“ на барателите на социјална помош. Тврдокорната Ла Франс Инсоумиз (Непокорна Франција) се чини дека е антиполициска. Работниците се плашат од имиграцијата и ја поврзуваат левицата со одбрана на расните малцинства.

Рафин вели дека е време да се напушти културата на трајно негодување во пан-левичарската коалиција  и таа  мора да ја обнови културата на владеење.

„Со голема страст верувам во вредностите на феминизмот, екологијата и антирасизмот“, вели Рафин. „Но, не смееме да паднеме во замката да зборуваме само за еко теми или само за руралните сиромашни. Мора да најдеме начин да разговараме со сите и да најдеме порака за надеж“.

Се сугерираше дека харизматичниот Рафин би можел да биде човекот што ќе го наследи Жан-Лук Меланшон (кој ќе има 75 години на следните претседателски избори) како лидер на Ла Франс Инсоумис (LFI) и на радикалната левица. Коментарите на Рафин, исто така, сугерираат дека неговите амбиции можеби се уште поголеми, но неговите противници го гледаат повеќе како чудак отколку како водечкиот човек на LFI кој треба да го замени својот страстен лидер.

И покрај тоа што зборува за „соц-распаѓање“, Рафин се нарекува себеси „револуционерен реформист“. Тој останува строго антиевропски, антипазарен и анти-голем бизнис. Овие позиции ги отуѓуваат гласачите од левиот центар кои сега го поддржуваат Емануел Макрон, така што пораките на Рафин за преселба во центарот ги алармира неговите колеги од пуританистичко-теоретската левица.

Како и Руфин, комунистичкиот лидер Фабиен Русел, исто така, гледа на можна претседателска „номинација“ по Меланшон, панлевичар, во 2027 година. Неговите коментари за црвеното месо и благосостојбата одекнуваат кај работниците  кои се преселија во крајната десница.

Неговите ставови за работата се преклопуваат со оние на Рафин, но неговата личност е помалку привлечна за  левиот сојуз. Како и Рафин, тој и нуди малку на старата проевропска левичарска централа.

Сандрин Русо зборува за обединување на сите леви и зелени каузи, но остана, за многумина, симбол на  горливо секташтво. Сите три „Р“ на различни начини бараат лево-зелена заедничка основа, доволно голема за да победи на националните избори, но никој не покажа голема подготвеност за компромиси за сопствените основни верувања или опсесии. Компромисот, како и социјалдемократијата, стана валкан збор кај француската левица (за разлика од Британија или Германија).Француската левица, иако номинално беше во единствена коалиција, останува збрка од спротивставени вистини. (Политико)