Љубов

ЛЕЈЛА САБИТ

Во морето на насилство, навреди, обвинувања, предавства, малтретирање, потценување, непочитување, понижување, молчење, срамење, криење, предрасуди, табуа и традиции, се крие љубовта како зрнце песок или ретка школка која ќе ја здогледате или згазите додека шетате по брегот на вашиот живот.

Ништо не е како порано, па ни љубовта.

Ниту на Балканот ниту во Холивуд.

Всушност, што беше тоа љубов.

Порано љубовта беше длабока, скриена, голема тајна и силна возбуда.

Од едно праменче коса на саканата можеа да се напишат сто песни.

Само со едно видување љубовта можеше да трае до гроба.

Една малку подотворена врата и зад неа една женска сенка се носеше во себе со децении.

Долга коса, вита става и полнење вода на чешма неизбришана слика засекогаш.

Еден поглед, голема литература.

Една воздишка, несоница.

Едно писмо, години надеж.

Еден бакнеж макар оддалеку, цел свет е твој.

Можеше да се сака силно и без допир и без збор.

Да, тоа беше можно порано.

Љубов има и денес.

Денес има, утре нема.

Пари нема, љубов нема.

Пари има, пак љубов нема.

Многу пари има, ич љубов нема.

Љубовта веќе нема тапија.

Како доаѓа, така и си оди.

Порано, откако ќе ја снемаше љубовта, немаше тешки зборови зад грб.

Сега има и претешки.

Порано зборовите беа повредни.

Сега не вредат ни пет пари.

Порано имаше џентлемени. Денес нема.

Пардон, има. Последни мохиканци.

Ама е тешко да се препознаат.

Ако ги откриете, чувајте ги како капка вода на дланка.

На изумирање се. Како диносаурусите.