По смртта на нобеловката Алис Манро, ќерката откри мрачна семејна тајна

Андреа Робин Скинер, ќерка на канадската нобеловка Алис Манро, рече дека нејзиниот очув сексуално ја злоставувал како дете – и дека нејзината мајка знаела за тоа и сепак избрала да остане со него.

Скинер, сега веќе возрасна, ги детализираше овие обвинувања во есеј во Торонто Стар во неделата. Според посебна статија во Торонто Стар, Скинер отишла во полиција во Онтарио, а во 2005 година, нејзиниот очув, Џералд Фремлин, бил обвинет за непристоен напад против неа. Тој се изјасни за виновен.

Дотогаш тој имаше 80 години. Доби условна казна и условна казна од две години. Манро остана со него се додека не умре во 2013 година.

Поради славата на нејзината мајка, напиша Скинер, „тишината продолжи“. Манро почина на 13 мај на 92 години.

„Она што го сакав беше доказ за вистината, некој јавен доказ дека не го заслужив тоа што ми се случи“, напиша Скинер за одењето во полиција во 2005 година, околу 30 години по почетокот на злоупотребата.

„Исто така, сакав оваа приказна, мојата приказна, да стане дел од приказните што луѓето ги кажуваат за мајка ми“, продолжи Скинер. „Никогаш не сакав да видам друго интервју, биографија или настан што не се бореше со реалноста на она што ми се случи, и со фактот дека мајка ми, соочена со вистината за она што се случи, избра да остане и да го заштити, мојот насилник“.

Обидите да се стигне до Скинер во неделата беа неуспешни.

Скинер напишала дека злоставувањето започнало во 1976 година, кога таа имала 9 години и отишла да го посети Фремлин, тогаш во неговите 50-ти, и нејзината мајка, која имала 40-ти. Таа рече дека тој се качил во креветот каде таа спиела и сексуално ја нападнал. Скинер рекла дека и кажала на нејзината маќеа, која потоа и кажала на таткото на Скинер. Нејзиниот татко не се соочил со Манро.

Во текот на следните неколку години, напиша Скинер, Фремлин и се изложувал додека се возеле со автомобил, и ги опишал сексуалните потреби на нејзината мајка и „ми кажа за малите девојчиња во соседството што му се допаѓаат“. Според написот во Торонто Стар, тој изгубил интерес за Скинер кога таа станала тинејџерка.

Со текот на времето, репутацијата на Манро како автор се зголеми. Кога умрела, нашироко се сметаше за една од најголемите раскажувачи на сите времиња. Нејзината работа често се фокусираше на жените во различни фази од животот, мешајќи „обични луѓе и извонредни теми“, според нејзиниот некролог во Њујорк Тајмс. Таа беше наградена со Нобеловата награда во 2013 година кога имаше 82 години.

Кога Скинер имала 20-ти години, Манро изразила сочувство за ликот од краткиот расказ кој умира од самоубиство откако бил сексуално злоставуван од нејзиниот очув. По ова, напиша Скинер, решила да и каже на мајка си за злоставувањето што го претрпела.

Во писмото и кажала на мајка си што ѝ направил Фремлин. Наместо да одговори со сочувство, рече Скинер, Манро „реагираше токму онака како што се плашев дека ќе реагира, како да дознала за неверство“.

Манро го напушти Фремлин, и поќнала да живее во станот што го поседуваше во Британска Колумбија. Фремлин напишал писма на семејството, рече Скинер, во кој признал дека ја злоставувал, но ја обвини неа за тоа.

Кога отишла во полиција во 2005 година, ги земала овие писма.

Според есејот на Скинер и статијата во Торонто Стар, Фремлин ја обвинил дека упаднала во неговата спална соба „за сексуална авантура“ во едно од писмата што тој му ги напишал на семејството.

И покрај сето ова, напиша Скинер, Манро се врати кај Фремлин и останала со него до крајот на својот живот.

„Таа рече дека ѝ било кажано „премногу доцна“, напиша Скинер, дека „тоа го сакала премногу и дека нашата мизогинска култура е виновна ако очекувам таа да ги негира сопствените потреби, да се жртвува за своите деца и да се помири за маните на луѓето. Таа беше категорична дека што и да се случило е помеѓу мене и мојот очув. Немаше никаква врска со неа“. (Њујорк тајмс)