Сирија се враќа во арапското семејство
Арапската лига ја прими назад Сирија и покрај злосторствата извршени од режимот на Асад. Силниот земјотрес беше дипломатски удар на среќата за оние на власт во Дамаск
На специјален состанок во Каиро во неделата, министрите за надворешни работи на Арапската лига гласаа за враќање на Сирија. Состанокот во седиштето на организацијата послужи како подготовка за самитот закажан за 19 мај во Ријад, Саудиска Арабија. Претседателот и диктатор Башар ал Асад може да се појави таму лично за прв пат по десетгодишно отсуство.
Мнозинството арапски држави го прекинаа контактот со сирискиот режим откако Асад употреби насилство за да ги смири првично мирните граѓански протести во пролетта 2011 година. До половина милион Сиријци ги загубија животите во десетгодишната граѓанска војна што следеше, а 23 милиони побегна од борбите од својата татковина. Катар, Саудиска Арабија и Турција доставуваа оружје за опозициските исламистички милиции. Од соседните земји, Тунис и Европа, млади волонтери беа намамени во борбата против Асад од мрежите на таканареченото Муслиманско братство.
Меѓутоа, по интервенцијата на иранската Револуционерна гарда и единиците на руската армија, неговата армија успеа да ја протера опозицијата од најважните градови. Сириската агенција за човекови права изброи 83.000 барел бомби фрлени од владината армија врз станбени области од почетокот на војната.
И покрај очигледните воени злосторства, Обединетите Арапски Емирати ги нормализираа односите со Асад уште во март 2022 година. Кога немаше гнев поради овој потег, другите земји во регионот го следеа примерот. Во април оваа година, по посетата на сирискиот министер за надворешни работи Фајсал Мекдад на Тунис, тунискиот претседател Каис Саид најави дека повторно ќе ја отвори амбасадата во Дамаск. Силното граѓанско општество во Тунис со години протестираше против злосторствата на режимот на Асад. Одеднаш во Тунис се слушнаа речиси само позитивни гласови за обновување на односите. Повеќе од 1.000 туниски исламисти се наоѓаат во затворите во Сирија и ова може да биде шанса за нив да се вратат во својата татковина. Од 2011 година, повеќе од 6.000 Тунижани служеле во милициите како Ансар ал-Шеријат.
Египет, Ирак и Саудиска Арабија особено работеа во рамките на таканаречената „Јорданска иницијатива“ за враќање на Дамаск од прегратките на Москва и Техеран во арапската заедница. Тоа покажува колку е прагматична надворешната политика во регионот. Јордан, Кувајт и Катар, на пример, долго време се спротивставуваат на заборавањето на злосторствата на режимот на Асад. Но, тогаш земјотресот во турско-сирискиот пограничен регион на 6 февруари се претвори во дипломатски удар на среќата за Асад.
Во опустошените од војна градовите Хомс, Идлиб и Алеп, цели станбени блокови се урнаа како куќички од карти, а роднините ги копаа со голи раце жртвите. Европските држави и хуманитарните организации сега беа подготвени да помогнат во замрзнувањето и гладувањето во партнерство со организацијата за државна помош на Црвената полумесечина и под надзор на владата во Дамаск. По рушењето на ова табу, првата официјална државна посета на Асад со неговата сопруга Асма на Абу Даби на 19 март веќе изгледаше рутина. Владетелот на Обединетите Арапски Емирати, Мохамед бин Заед, на гостите им вети 100 милиони долари помош за земјотресот и рече: „Време е Сирија да се врати во својата арапска средина“.
Асад ја користи ситуацијата за да ја продолжи војната како што му одговара. Тој во иднина сака да го снабдува последното упориште на опозицијата во Идлиб со храна од Дамаск, а не од Обединетите нации преку Турција. Следниот чекор е Турција да ги повлече своите трупи од Сирија. Асад тешко дека ќе може воено да ги победи бунтовниците бидејќи двата најважни сојузници, Русија и Иран, сега имаат други проблеми. Русите се предизвикани во Украина, а иранскиот режим е ослабен од протестите во сопствената земја.
Критичарите веруваат дека реадмисијата на Сирија во Арапската лига, која инаку се состои од 21 земја, има врска со големиот број бегалци во соседните земји. Либан, Јордан и Египет страдаат од сериозни економски кризи, има сѐ повеќе повици да се вратат Сиријците во нивната татковина. Но, без мировен договор со бунтовниците и масивен план за реконструкција, ова изгледа невозможно. Дури и во главниот град Дамаск, приватните домаќинства моментално добиваат струја помалку од еден час дневно. И падот на сириската лира повторно избрка повеќе Сиријци од земјата. (Зидојче цајтунг)