Разгледница од Минхен: Американски масакр

До недела наутро, на „Бајеришер Хоф“ му снема чај од камилица.

И тоа е сè што треба да се знае за колективната европска психа на 61-то издание на Минхенската безбедносна конференција, која се одржува секој февруари во загушливите граници на „Бајеришер Хоф“, некогаш грандиозниот хотел кој живее, слично како и самата Европа, на испарувањата на неговата грандиозност од минатото.

Длабокиот гнев и шок во последните пет дена, како и машното разбирање на Европејците дека нема да им се даде ни столче на преклопување на разговорите за ставање крај на руската војна во Украина, отстапија место на расположението кое обично се среќава во чекалната на погребникот.

Оние дипломати кои останаа во позлатените сали на хотелот во неделата сè уште ја апсорбираа веста дека претставниците на Трамп следната недела ќе започнат преговори со Русија за мировен договор во Саудиска Арабија.

„Пред средата сè уште спиевме добро, потоа – па, не толку многу“, рече на кафе западноевропски дипломат, редовен на собирот за безбедност.

„Мамурлукот овојпат е многу полош од вообичаеното“, додаде дипломатот.

Лајтмотив е во Минхен дека најмногу се зборува за оние кои не се присутни. Од целосната инвазија на Русија на Украина веднаш по конференцијата во 2022 година, тоа е особено точно.

Но, бидете сигурни: Путин барем се клучува. Трамп поверојатно го гледа Фокс.

Рандеву со чичко Сем

Во текот на целата конференција, европскиот контингент на Минхен ги превртуваше очите на американското проповедање кон Украинците за заслугите за завршување на војната. Еден функционер дури мораше да биде коригиран повеќе пати за изговарање невистини за тоа колку долго беснее војната.

Но, моќта динамика не остави простор за schadenfreude.

Најголемата фрустрација на Европејците беше што не можеа ни да се сретнат со Американците, кои потрошија голем дел од своето време давајќи брифинзи и интервјуа за нивниот домашен медиумски пакет.

„Навистина се обидовме да се сретнеме со нив“, рече еден офицер за протокол на европската делегација, „тие беа многу барани и, за некои од нас, надвор од нашиот дофат“.

Пораката беше јасна: за сите европски говорници, САД чувствуваат дека можат да го слушаат она што ќе им се допадне.

„Вие Европејците сакате да разговарате и ви треба долго време за да дојдете до вистински решенија“, ни рече американски консултант за безбедност во Falk Bar на „Бејеришер хоф“. „Но, се чини дека Трамп веќе се одлучил“.

Во секоја криза, можност?

Во вечерните часови, кога внимателно кореографираните панел-дискусии го отстапија местото на муабетите на шанкот исполнети со алкохол, некои делегати имаа поинаков тон.

Под површинската огорченост од тирадата на Џеј-Ди Венс и општата нелагодност за тоа како Европа стана гледач додека се дебатираше за нејзината сопствена судбина, „Еурактив“ разговараше со неколку дипломати кои изразија одреден степен на олеснување што конечно има некое движење кон мирот – иако тие одбија да го признаат тоа.

Претставниците на одбранбената индустрија, пак, беа попозитивни за нивното искуство од конференцијата отколку во претходните години.

Војната, на крајот на краиштата, е добра за бизнисот – барем теоретски. Зашто, иако кризите можат да создадат можности, тие исто така можат да доведат до парализа, познат како ефектот на елен во фаровите.

Одбранбените изведувачи чекаат да видат дали „електрошокот“ на Трамп кон Европа ќе се претвори во отпуштени трошоци за одбрана и полни книги за нарачки.

Би било добро да им се советува да нарачаат тенџере со камилица додека чекаат. (Еурактив)