Последната ревија на Армани, без него, ама со неговиот мајсторски „дух“ и ѕвездени гости

Милано – На почетокот на ова лето, Џорџо Армани напиша писма со лични покани до блиски пријатели и долгогодишни соработници, барајќи од нив да му се придружат на неговата прославена модна ревија по повод 50-годишнината. Викендов речиси секој од неговите поканети гости можеше да присуствува на настан на кој големо отсуство беше самиот г-дин Армани.

Гала ревијата сè уште се чувствуваше како прослава. Ричард Гир, Лорен Хатон, Спајк Ли, Семјуел Л. Џексон, Кејт Бланшет и многу други гости долетаа во Милано. Но, многу повеќе од славењето на брендот, кој живее и понатаму, ние го славевме големиот човек и големиот дизајнер – веројатно најголемиот во Италија досега – кој почина на 91-годишна возраст претходно овој месец. 

Последниот моден тестамент на Џорџо Армани беше предаден во недела навечер во Пинакотека ди Брера од 18 век, еден од големите уметнички музеи во Милано, пред толпата да дојде да му оддаде почит.

Ричард Гир, актерот чија кариера беше лансирана благодарение на облеката на г-дин Армани во „Американски жиголо“, беше таму, во смокинг од Армани, заедно со неговата колешка од „Жиголо“ Лорен Хатон.

Исто така беше и Глен Клоуз, која ја купи својата прва јакна од Армани во 1983 година, и Кејт Бланшет, амбасадорка на куќата.

Спајк Ли седеше до Семјуел Л. Џексон, двајцата во полноќно сина боја. Дрис Ван Нотен дојде од Венеција, а Санто Версаче од другата страна.

Тие беа таму за да присуствуваат на она што г-дин Армани го планираше како врвна прослава на неговиот половина век во бизнисот: ревија на модна писта и отворање на ретроспектива на неговата кариера, изградена од дела од архивата на неговата фондација. Прослава што ја организирал со месеци, изјави портпаролката, сè до бојата на шампањот, 550-те фенери што го осветлуваат дворот каде што ќе се собираат гостите и поставата на модели. Повеќето од нив се појавија во неговата препознатлива облека, а во којабеа вклуќени и дами кои шетале низ куќата во текот на децениите.

Смртта на г-дин Армани на 4 септември на 91-годишна возраст, сепак, ја трансформираше планираната забава во почит: таква што не беше тажна, туку елегична. И чудно соодветна. Г-дин Армани беше човек чиј сон беше да дизајнира сè што ќе допре. Беше соодветно да го дизајнира и своето наследство.

Затоа што така функционираше комбинираната ревија/ретроспектива: како ефективен чаршаф за сè што претставуваше Армани. Пред сè, леснотија, спокојство и моќ на непоколеблив идеал.

Иако приближно 125-те изгледи за мажи и жени во колекцијата беа нови, а 133-те комбинации расфрлани низ галериите на горниот кат на изложбата насловена како „Милано, Пер Аморе“ се протегаа низ пет децении, извонредното беше колку сите изгледаа слично.

Беше речиси невозможно да се разликува костум од 1993 година од оној од 2011 година од оној што одеше по модната писта со колонади. Јакните беа или долги и тесни или уредно квадратирани на половината, панталоните имаа леплива полнота, џемперите беа со отворен ткаен материјал, а боите земјена виножито од песок, морнарско сина и сива боја. Опуштена самодоверба се провлекуваше низ сè, без разлика колку е сложена или не, површинската наметка.

И додека имаше блескави фустани во смарагд и сафир обесени од филигрански ремени за да ја затворат колекцијата – додека финалниот модел изгледаше како син ангел или благослов во наједноставниот фустан со долги ракави со портрет на г-дин Армани во смокинг извлечен со монистра на корсетот – ѕвездите беа оделата. Исто како што беа горе, меѓу ренесансните фрески на музејот и големите религиозни дела.

Тоа направи значителна промена од претходната значајна ретроспектива на Армани: контроверзната изложба на Гугенхајм во 2000 година што подоцна го обиколи светот (контроверзна затоа што ревијата следеше по голем подарок од г-дин Армани на музејот, што предизвика обвинувања за купување легитимитет). Помалку од една четвртина од експонатите на таа ревија беа одела, наместо тоа фокусирани на посложените дизајни на црвениот тепих на г-дин Армани, како да докажува дека е повеќе од само гардеробер за главниот офицер и го извлекува од кутијата што ја изградил неговиот успех.

Овој пат, покрај изгледите како што се светло црвена балска тоалета без прерамки (со шапка) врамена во ниша и лизгава полноќно сина сатенска здолниште во комбинација со проѕирна плетенка во центарот на галеријата со масла што ја прикажуваат Мадона, костумот беше во мнозинство.

Како г-дин Армани посмртно да го прифаќа фактот дека, колку и да беа убави тие блескави тоалети (и се), тие нема да имаат исто трансформативно влијание врз модата и културата како неговите измамнички едноставни меки јакни – оние што го променија начинот на кој се облекуваа сите и сè уште влијаат врз другите дизајнери. Дека токму тие јакни го заработија своето место меѓу големите уметнички дела на историјата, бидејќи го променија и начинот на кој ја гледавме облеката и телото. (Њујорк тајмс, Вог)