Индијците имаат голем талент

Ако не ги едуцирате луѓето да имаат верба во иднината, тогаш во тешките животни одлуки, кои се блиски – инаку не би биле тешки – тие се збунети околу вистинските прашања

Во повеќе продолженија ви претставуваме големото интервју што Хенри Хисинџер пред неговиот стоти роденеден им го даде на тројца новинари на лондонскиот магазин „Економист“, како што е наведено во транскриптот.

„Економист“: Само да биде јасно, овој фокус на демократиите наспроти автократиите што е моментално модерен во Вашингтон, дали мислите дека ја ослабува способноста на Америка да ги постигне стратешките цели за кои разговаравме наспроти Кина? Дали тоа ја прави помала веројатноста да има сојузи, помала веројатност да има поддршка меѓу економиите во развој?

Хенри Кисинџер: Не. Мислам [многу за] австралиската алијанса; Јас сум многу ентузијаст за блиски односи со Индија. Јас сум претпазлив за антикинеската дефиниција за [американската политика], но не сум за повлекување од Азија.

„Економист“: Ќе ве прашам дали Индија е добар тест за ова, бидејќи има секакви причини зошто интересите на Индија и интересите на САД се усогласуваат, особено околу некои аспекти на Кина. Но, во Вилсоновска смисла, владата на Моди е сè порепресивна и антимуслиманска и го ограничува печатот и се меша во судовите. Затоа, сакав да ве прашам дали мислите дека Индија е интересен тест-случај за тоа дали САД се способни да размислат низ овие тензии меѓу Вилсоновите принципи и надмоќниот [национален] интерес. Како мислите за тоа? И како би го оцениле нашиот однос кон Индија во моментов, и како би требало да биде во иднина?

Хенри Кисинџер: Се согласувам со воено зајакнување на Индија во однос на нејзиниот конфликт со Кина, бидејќи мислам дека воената победа на Кина над Индија ќе ги покрене сите видови проблеми на граѓанска војна во Индија. Значи, би ѝ помогнал на Индија за таа конкретна цел.

А во Индија, мислам дека би можеле, делумно поради претходниот британски образовен систем, да дадеме израз на предност за демократија во форма на охрабрување на приватни институции за различни цели. И меѓу Индија и Соединетите Држави има доволно слобода на дијалог за да се изразат филозофските точки.

Кога бев во владата, на Индијците, според нашите стандарди, им беше многу тешко да ги кажат своите ставови во однос на некои од нашите политики. Но, тоа никогаш не нè доведе до точка да бидеме непријателски настроени кон Индија. Во Индија денес постои простор за усогласување. Имам многу големо почитување за начинот на кој Индијците ја водат својата надворешна политика сега, бидејќи тој покажува рамнотежа. Па, како тие всушност би одлучувале во различни околности? Не знам. Делумно поради нашата историја со Индија, таа сè уште е разновидна и веќе имавме толку многу дијалог. Имаме поголем простор да бидеме разбрани кога ќе ги споиме демократијата и моќта во едно. И Индијците имаат голем талент; тие преживеале илјадници години под странска окупација, без да имаат сопствена влада, што покажува голема социјална истрајност – извонредна социјална истрајност.

„Економист“: Може ли да ве прашам за домашниот контекст во кој се формулира американската стратегија и колку тоа сега се разликува од годините кога бевте на функцијата? Дали е можно да се има долгорочно стратешко размислување што го опишавте во современиот американски политички живот?

Хенри Кисинџер: Тоа е нашиот голем предизвик кој мораме да го решиме. Ако не го сториме тоа, предвидувањата за неуспех ќе се покажат вистинити. Длабоко сум загрижен од видот на дијалог што се одвива сега… Ова трае долго време, и, ако ги споредите обвиненијата против Никсон, тој не се бореше против нив. Мислам, тој се бореше со нив легално, но не ги нападна мотивите на неговите критичари. Но, сега споредливата ситуација со Вотергејт може да доведе до услови од типот на граѓанска војна, и тоа длабоко ме загрижува. Природата на политичката дебата е толку различна од онаа кога првпат дојдов во Вашингтон, без никакво познавање на системот. Џо Алсоп – не знам дали знаете кој беше тој – тој беше фантастичен лик. Секоја недела вечер приредуваше двопартиска вечера, со лидерите на двете партии. И тие беа интензивни, но не и жестоки.

Џорџ Мекгаверн и јас бевме во пријателски односи, што е малку веројатно денес меѓу советник за безбедност и член на кабинетот од спротивната партија. Редовно се среќавав со него. Така, дури и во периодот на Никсон со сите негови непријателства, сè уште постоеше одреден степен на единство. Почна да слабее во секоја администрација потоа, но мислам дека Трамп и сега Бајден го го однесоа тоа преку врвот. Не гледате таков вид дискусија сега во Вашингтон.

А за да добиете стратешки поглед, потребна ви е верба во вашата земја. Донекаде [проблемот е] системот на настава, што ги прави злата на земјата прееминентна точка. Се разбира, таквите зла се посебен историски проблем, во мојот ум нема дебата за тоа. Но, освен ако не ги едуцирате луѓето да имаат верба во иднината, тогаш во тешките животни одлуки, кои се блиски – инаку не би биле тешки – тие се збунети околу вистинските прашања.

„Економист“: Дали тоа значи дека американското стратешко размислување во 1950-тите и 1960-тите беше засновано на заедничката перцепција за американската сила? А тоа сега –

Хенри Кисинџер: Тоа беше вообичаена перцепција за вредноста на Америка.

„Економист“: Дали таа перцепција за вредноста на Америка сега е изгубена?

Хенри Кисинџер: На некој начин.

„Економист“: Тоа е она што го слушате во Пекинг, дека Америка е сила во опаѓање.

Хенри Кисинџер: За Американците е многу тешко – тешко за никого – да ги научат принципите на соживот во свет кој е на пат да научи дијалог со машините. Што ќе се случи. И не знаеме што ќе научиме таму, преку тој процес.

„Економист“: Тоа е другиот елемент од контекстот што толку драматично се промени, технологијата. Ајде да разговараме за тоа, повторно, затоа што сте напишале за тоа – човек кој се приближува до својот 100-ти роденден пишува за технологија на иднината. Тоа е импресивно. Колку сте загрижени што технологијата ќе го отежне видот на стратешкото размислување за кое разговаравме?

Хенри Кисинџер: На овој сегашен период во технологијата гледам [како] споредлив со периодот по пронаоѓањето на печатењето, во кој претходниот поглед на светот беше предизвикан од нова технологија. Така, тоа ќе влијае на сите, но секогаш ќе има само неколку во која било генерација што ќе можат да се справат со нејзините импликации низ целиот спектар. И тоа е огромен проблем за секое општество сега. Знаете, Европа мораше да го научи ова кога помина низ споредливо искуство, во војните од 16 и 17 век, кои беа крајно крвави и деструктивни, и кои убија една третина од населението на Централна Европа со конвенционално оружје.

И само од таа војна поимот суверенитет и меѓународното право се појавија како собирен концепт. За Кина, некои Американци мислат дека ако ја победиме, таа ќе стане демократска и мирна. [Но] нема преседан за тоа во ниту еден дел од кинеската историја. Многу поверојатен исход е граѓанска војна меѓу конкурентските единици, а граѓанските војни водени за идеолошки принципи ќе додадат нов елемент на катастрофа. Не е во наш интерес да ја доведеме Кина до распаѓање. Значи, еве еден принцип на интерес што го надминува моралниот принцип во името на моралниот принцип. Тоа е двосмисленоста на тоа. И ако ме прашате, како ќе се справиме со ова? Каде да го најдеме Линколн? Тоа никој не го знае.

„Економист“: Како современите медиуми, циклусот на вести и социјалните медиуми го комплицираат овој процес на обликување на нашата политика?

Хенри Кисинџер: Мојата тема е потребата за рамнотежа и умереност. Институционализирај го тоа. Тоа е целта; дали секогаш успева е друго прашање. Кога првпат дојдов во Вашингтон, никогаш во животот не сум имал прес-конференција, па морав да го научам сето ова, а медиумите беа непријателски настроени кон Никсон. Но, во главно печатените медиуми имаше околу 15 до 20 луѓе кои размислуваа во категориите на национално единство, но кои не секогаш се согласуваа со мене. Но, за Виетнам, беше можно да се има дијалог со нив. Секогаш земав до 15 новинари со мене – ги гледав секој ден по еден час или нешто повеќе. Ретко одговарав на многу конкретни прашања, но тоа беше разбрано. И ме налутија. На пример, тие би кажале работи што ги испровоцирале Арапите за време на [шатл-дипломатијата] што уште повеќе ќе ги комплицираат преговорите со Израелците.

Но, тоа беше дел од играта, тие не беа нефер. Така, луѓето како Скоти Рестон, кој беше постојан критичар на Никсон и Волтер Липман – тоа беа луѓе со кои беше возможно да се води дијалог. Денес не гледам многу такви. Нема награда за рефлективно медиумско размислување и нема поттик за тоа. Мислам дека тоа е голем проблем.

„Економист“: Значи, ако го ставите тоа заедно со она што го кажувавте за образовните проблеми и еден вид песимизам за вредноста на Америка, што направи тоа со американската мека моќ во светот, ако ја прифатите таа категорија на анализи? И ако е така, какви се последиците од тоа?

Хенри Кисинџер: Видете, без разлика какви медиуми имавме, сега ќе бевме во ера на транзиција. Не можете за сето тоа да ги обвините медиумите. Ќе ни требаат големи лидери – или добри лидери, како Џералд Форд, кој наследи администрација во распаѓање. Тој правеше пристојни работи. И неговите противници, исто така, можеа да се потпрат на него за да прават пристојни работи. Сега не го гледате тој нагон како типична карактеристика; прифатливи се сите средства што можат [да го започнат едностраното]. Но, она што не сакам да го правам е да звучам песимистички.

„Економист“: Вие правите многу лоша работа во тој случај.

Хенри Кисинџер: Знам дека работам лошо, но ова е проблемот што треба да се реши. И верувам дека го поминав мојот живот обидувајќи се да се справам со тоа. Тоа не е проблем кој лесно се решава во моментов. И не мора да знам како ќе се реши. И во оваа книга се обидов да покажам што направија шест различни лидери за да решат суштински проблеми. Можеме ли да го направиме тоа денес? Ние мораме. (Продолжува)