Брајан Вилсон, визионерскиот и креативен дух на „Бич бојс“, почина на 82 години
Музичарот, кој страдаше од проблеми со менталното здравје, го напиша и продуцираше албумот „Pet Sounds“ од 1966 година - кој многумина го сметаат за најдобар албум на сите времиња
Брајан Вилсон, музичарот, текстописецот и продуцентот на „Бич бојс“, кој создаде дел од најубавата поп-музика во историјата, почина на 82-годишна возраст.
Во објава споделена на Инстаграм во среда, семејството на Вилсон напиша: „Со скршено срце објавуваме дека нашиот сакан татко Брајан Вилсон почина. Во моментов немаме зборови. Ве молиме почитувајте ја нашата приватност во овој момент додека нашето семејство тагува. Свесни сме дека ја споделуваме нашата тага со светот. Љубов и милост.“
Како водечка креативна сила во „Бич бојс“, Вилсон создаде разновиден безгрижен и меланхоличен звук што го дефинираше неизвесниот утопизам на Калифорнија од средината на векот. Користејќи амбициозни студиски техники за да ѝ даде на музиката на бендот возбудлива величина, неговите песни за сурфање, возење, девојки и енергичноста на младоста се модулираа со порефлективен и често психоделичен материјал, што резултираше со еден од најценетите каталози на американска песна. Албумот на „Бич бојс“од 1966 година, „Pet Sounds“, напишан и продуциран речиси целосно од Вилсон, се смета не само за ремек-дело на групата, туку за многумина е и најдобриот албум на сите времиња.
Вилсон е роден во Инглвуд, јужна Калифорнија, во 1942 година. Како природен музичар со совршен тон кој можеше да пее фрази што му се пееја како бебе, тој научи да свири пијано додека тој и неговите помлади браќа Карл и Денис се заљубија во R&B, рокенрол, ду-воп и поп. И покрај тоа што делумно оглуви на едното уво (веројатно како резултат на напад од локално момче), тој и Карл се придружија на нивниот братучед Мајк Лав за да ја формираат средношколската група Carl and the Passions.
Првата песна на Вилсон за групата, наскоро преименувана во „Бич бојс“, беше Surfin’ од 1961 година – првата во серијата хитови напишани од Вилсон, како што се Surfin’ Safari, Surfer Girl и Surfin’ USA, при што втората достигна број 3 на американските топ листи и го зацврсти нивниот пробив.
Вилсон стана продуцент, како и текстописец, за третиот албум „Surfer Girl“, и ја водеше групата низ неверојатно висока темпо на работа, издавајќи 15 албуми пред крајот на 1960-тите. Амбицијата на Вилсон значеше дека тој се стреми да не биде затворен како нов бенд кој пее за сурфање и автомобили, и го продлабочи песничкиот занает на бендот – вклучително и во „Pet Sounds“, кој беше замислен како сеопфатна изјава, а не како серија дискретни песни, неговите сложени аранжмани вклучуваа сè, од оркестарски инструменти до шишиња „Кока-Кола“.
Вилсон почнал да користи канабис и ЛСД, и рече дека второто е креативно корисно – тој напишал препознатлива песна на „Beach Boys“, „California Girls“, додека бил на својот прв трип и рече дека асидот му овозможил да „се справи со тоа што си, што можеш да направиш [и] не можеш да направиш“. Но, неговата употреба на дрога, заедно со неговото интензивно работно оптоварување, веројатно ги влошила проблемите со менталното здравје што започнале кога бил тинејџер и страдал од анксиозност.
Тој слушал гласови во главата, помина време во психијатриски болници кон крајот на 1960-тите и се изолира од своите членови на бендот. На Вилсон на крајот ќе му биде дијагностицирано шизоафективно растројство и блага манична депресија. Тој во 2019 година речел: „Имаше моменти кога [неговата ментална болест] беше неподнослива, но со лекари и лекови успеав да живеам прекрасен, здрав и продуктивен живот“.
По смртта на неговиот татко, раните 70-ти беа период на опаѓање за Вилсон, бидејќи неговата употреба на дрога се зголеми и тој повторно стана изолиран. Тој се врати во составот на „Бич бојс“ за албумот од 1976 година „15 Big Ones“, но повторно се западна во алкохолизам, злоупотреба на дрога и прејадување кон крајот на деценијата; тој, исто така, ја издржа смртта на Денис, кој се удави во 1983 година. Тесно контролиран од психологот Јуџин Ленди, неговата рамнотежа се подобри во 1980-тите и, откако конечно се раздели од „Бич бојс“, го издаде својот истоимен деби соло албум во 1988 година.
Вилсон продолжи да турнеи и да издава повремени соло албуми, и на крајот повторно се соедини со „Бич бојс“во 2011 година (сега без Карл, кој почина во 1998 година) за турнеја и албумот „That’s Why God Made the Radio“. Групата повторно се раздели.
Вилсон ги продаде своите права за објавување на „Universal“ за 50 милиони долари во 2021 година и го одржа својот последен концерт една година подоцна. Во 2024 година, беше објавено дека Вилсон има деменција, а неколку месеци подоцна судија го стави на старателство.
Рони Вуд, гитаристот на „Ролингстоунс“, оддаде почит на социјалните мрежи, пишувајќи „мојот свет е во жалост“, додека Мик Флитвуд напиша дека е „многу тажен“ од веста. „Секој што има музичка коска во своето тело мора да биде благодарен за генијалниот магичен допир на Брајан Вилсон“, додаде тој.
Во долга почит на Инстаграм, Квестлав напиша: „Ако имаше човечко суштество кое создаваше уметност од неискажлива тага… проклето беше тоа Брајан Вилсон“.
Шон Ленон објави: „Не многу луѓе влијаеја на мене толку многу како него. Се чувствувам многу среќен што можев да го запознаам и да поминам време со него. Тој секогаш беше многу љубезен и дарежлив. Тој беше нашиот американски Моцарт.“
Ненси Вилсон, исто така, сподели почит на Инстаграм. „Неговата ценета музика ќе живее засекогаш додека патува низ универзумот и пошироко“, напиша таа. „Бог да те благослови, сладок Брајан.“