Три значајни настани во Русија кои покажуваат што следува

Ненадејниот пресврт во Бугарија се совпадна со ненадеен пресврт во Русија. Едното не е причина за другото, бидејќи и двете се израз на истиот моќен, глобален процес: враќање на демократијата и демократите на доминантна улога во светските работи.

На 22 мај, војната започната во Украина од страна на Русија се пресели во самата Русија. Два волонтерски корпуси, составени од Руси против Путин, кои до неодамна се бореа на страната на Украина, лесно ја преминаа границата на регионот Белгород. Тие воспоставија контрола на над 43 квадратни километри од суверената територија на Руската Федерација, лесно победувајќи ги лабавите единици на руската армија што им застанаа на патот. Тие покажаа што можат и се повлекоа на украинска територија. Но, пред неколку дена тие се вратија во Русија и ја објавија својата намера овојпат да го заземат регионалниот главен град Белгород и да го ослободат целиот регион, а потоа и цела Русија.

Веднаш се случија неколку значајни настани. Прво, предградието Белгород, градот Шебекино, кон кој напредуваа доброволците, стана цел на руската артилерија и авијација. За да се избегнат директни судири со доброволците, руските вооружени сили почнаа, од далечина и од воздух, да пукаат врз руски град населен со Руси. Тепаа, така да се каже, „на слепо“.

Второ. Овојпат не го ограбуваа имотот на Украинците, туку на Русите, на „своите“.

Трето, генералот Герасимов, кој командуваше со руските трупи во Украина, рече дека нема да ги повлече единиците од фронтот за да ги испрати во Русија и  да ја запре инвазијата на доброволци. Сите три настани содржат значења кои можат да не ориентираат кон она што следува.

Одлуката на војниците на Руската Федерација да го гранатираат сопствениот град наместо да се соочат со непријателот на бојното поле, открива дека Русија нема намера да го менува вообичаениот начин на воени операции – ако е можно, од далечина, со артилерија и бомби, без разлика дали ги убиваат своите или другите. Важно е дека треба да има некои остатоци и некои жртви. Ако вака Русите планираат да одговорат на почетната офанзива на Украинците, крајот на војната може да биде многу поблиску од очекуваното. Русите едноставно ќе се повлечат, уништувајќи се на териториите што ги оставаат зад себе.

Грабежот на цивилните Руси од страна на униформирани Руси уште еднаш открива дека ништо не се променило во Русија од времето на Иван Грозни. Таму нема општество. Има само држава, нејзините послушни кметови и некои непослушни луѓе подготвени да се побунат против неа со оружје во рака. Отсуството на општество ни кажува дека режимот на Путин не може да смета на поддршката од Русите кога ќе почне да попушта. Никој нема да се солидаризира со него, бидејќи солидарност има само таму каде што има општества. Во Русија, напротив, огромен број луѓе, до вчера послушни на властите, ќе трчаат да ги ограбуваат домовите на нејзините претставници. И некои многу лути луѓе, како што се оние доброволци кои моментално напредуваат кон Белгород, ќе организираат немири и немири. Поради недостаток на општество, овие ферменти  ќе бидат она што патријархот на руската литература Пушкин го опиша како „руски бунт – бесмислен и безмилосен“.

За да разберам што стои зад одбивањето на генерал Герасимов да ги пренасочи единиците од фронтот кон внатрешноста на самата Русија, ми помогна тоа што моментално ги читам мемоарите на британскиот дипломатски агент Брус Локхарт . Тој заврши во Русија во 1917-1918 година, беше особено близок со новата болшевичка влада и му беше дозволено редовно да комуницира со нејзините врховни лидери како Ленин, Троцки, Радек, Бухарин, Петерс и други. Локхарт прв меѓу западните дипломати разбра како болшевиците го замислуваат светот. Посебен момент на увид му дошол кога ги забележал болшевиците како се расправаат меѓу себе на тема дали да се потпише капитулантскиот договор со Германија во Брест-Литовск. Болшевичките лидери воопшто не биле вознемирени од фактот што на непријателот му отстапуваат половина од својата европска територија, вклучително и Кавказ. Нема навестување за некаков тип на размислување за „свети граници на татковината“. Болшевиците мислат поинаку: Добро, немаме војска во моментов, ќе го потпишеме овој договор. Еден ден, со возвраќање, ќе си ги вратиме изгубените територии. Ако не – не.

Модерните Руси од типот на Путин често се фалат дека „Русија нема постојани граници“. Ова е порака до остатокот од светот дека Русија секогаш се шири, секогаш освојува нови територии и нема смисла да се фиксира на некои привремени имагинарни линии на картата. Но, тоа функционира и во спротивна смисла, како што сфатил Локхарт уште во 1918 година: бидејќи Русија нема постојани граници, не се особено импресионирани ако тие почнат да се намалуваат навнатре.

Се додека имаат каде да се повлечат на оваа нивна огромна територија. Русите нема да си ги кинат кошулите за некое Шебекино. „ Кога ќе бидеме помоќни, ќе си го вратиме. Ако не, не“. Затоа, ниту Путин, ниту Герасимов не се возбудени за судбината на регионот Белгород. На ист начин тие нема да бидат возбудени за соседниот регион Брјанск кога ќе дојде редот. Тие можеби се донекаде возбудени за судбината на соседниот регион Курск, но само поради сеќавањето на битката кај Курск во 1943 година. Но, сепак, засега им е поважно да можат да се пофалат со некои херојски настани во Украина.

Така, се плашам дека надежите на оние кои очекуваат дека Русите ќе ги ослабат нивните позиции во Украина за да ја одбранат Русија, ќе останат пропаднати. Нема. Тие ќе останат во Украина додека не бидат протерани насилно. Веројатно ќе бидат уништени и надежите на оние кои предвидуваат демократски пресврт во Русија по загубата во украинската војна. Многу поверојатно е крвав, брутален бунт што се развива на десетици фронтови истовремено од Курск до Курилските острови. И релевантните светски организации треба, отсега натаму, да се подготват да им помогнат на оние мирни руски жители кои ќе бидат ограбувани од нивните сопствени вооружени сили кои се повлекуваат. (Дојче Веле)