Сеќавање на колежот во Крагуевац 1941: Приказна за љотиќевецот Марисав
Српските симпатизери на нацистите, собрани околу партијата Збор, најдоа прибежиште во пошироката област во Минхен, по поразот на нивните ментори во Втората светска војна. Таму каде што братот на Димитрија Љотиќ, Јаков наречен Јаша, ја издаваше „Искра“, гласилото на српските клерофашисти. Во недела сите одеа во црквата каде што беа пречекувани од прота Алекса Тодоровиќ, кој за време на германската окупација на Србија како свештеник официјално беше задолжен за душите на членовите на Српскиот доброволен корпус. Основањето на таква воена формација што ќе ѝ помогне на окупаторската администрација во уништување на комунистите и Евреите, на германските окупатори им го предложи самиот Љотиќ. Формирана е Српска доброволна команда, која подоцна беше преименувана во Српски доброволен корпус.
Откако заврши само основно училиште, огнениот поддржувач на „лидерот“ Љотиќ, Марисав Петровиќ, не беше од големо значење и корист. Освен во зли времиња. Тој тогаш, по окупацијата, беше назначен за командант на Петтиот одред на СДК.
Е, тогаш дојде 21 октомври 1941 година. Факт е дека тој ден луѓето под команда на Марисав уапсија граѓани и деца околу Крагуевац за да им помогнат на Германците. Сите уапсени ќе бидат убиени од членовите на Вермахтот.
Во окупирана Србија, доброволците на Љотиќ, како што велат германските хроники, полагале заклетва во која се колнеле дека со целата душа ќе ѝ бидат предадени на Татковината. Ваквата „верност“ ја наградија германските окупатори, снабдувајќи ги со униформи, оружје и храна, а тие, исто така, беа на платен список на квислиншката влада на Недиќ.
Според човековите, правните и божествените стандарди, Марисав бил воен злосторник. Затоа што неговите луѓе ги носеле нивните сограѓани на местото на стрелањето. Почина како слободен човек во Минхен кон средината на 1970-тите. И грешникот што ги благословуваше љотиќевските души, прота Тодоровиќ, исто така почина во Минхен во 1979 година.
Германски извори велат дека најмалку 3.000 луѓе загинале во Крагуевац во име на одмазда за десет мртви и 26 ранети Германци. Според германски извори, вкупниот број убиени српски цивили во Кралево и Крагуевац се движи од четири до пет илјади, додека југословенската историографија вели дека биле застрелани меѓу седум и осум илјади луѓе.
Исто така, во германски извори откриваме дека од април до декември 1941 година, околу 30.000 српски заложници беа убиени во „одмазднички акции“. И дека до крајот на војната, цевките во Вермахтот убиле 80.000 цивили. Секако, димензиите на злосторствата извршени во 1941 година од германската редовна армија во Србија – Вермахтот – надминаа многу злосторства на елитните нацистички трупи ширум Европа.
Што се случи со германските воени злосторници? Генералот фелдмаршал Вилхелм Лист, кој беше осуден на доживотен затвор во Нирнберг за незаконски „акции за одмазда“, беше помилуван уште во раните 1950-ти. Генералот кој издаде наредба на 10 октомври 1941 година, за секој убиен Германец да се убијат 100 српски цивили и 50 за секој ранет, и командант на 717. пешадиски дивизија, Австриецот Франк Беме, си го одзеде животот во 1947 година во истражен затвор. Локалниот командант задолжен за извршување на одлуката за стрелање на цивили, мајор Пол Кениг, како и командантот на 749. пешадиски полк Ото Деш, беа накратко под истрага во раните 1960-ти, која наскоро беше прекината.
Повеќето директни виновници за невидените злосторства ги живееја непречено своите граѓански животи по војната. Пол, Ото и – Марисав се будеа секое утро, си ги вршеа дневните работи, излегуваа на пиво во западногерманската повоена, недоволно „денацифицирана“ држава на благосостојбата. А нивните жртви, секој од тие петнаесет илјади дена во кои беа надживеани од нивните извршители – беа мртви.
Затоа е важно да се потсетиме на жртвите на Крагуевац и Кралево, како и на нивните џелати. Правдата автоматски победува само во лошите холивудски филмови. И единствената правда на која можеме да се надеваме подоцна е – вистината. Ако сите се сеќаваме каде се празнините на цивилизацијата, можеби нема да паднеме во една од нив во првата можност. (Дојче веле)