Роберт Бентон, добитник на Оскар за „Бони и Клајд“ и „Крамер против Крамер“, почина на 92 години

Роберт Бентон, многу почитуваниот сценарист кој стана режисер и кој беше ко-сценарист на „Бони и Клајд“ и доби два Оскари за својата работа на добитникот на наградата за најдобар филм „Крамер против Крамер“, почина. Имаше 92 години.

Бентон почина во недела во својот дом на Менхетен, изјави неговата долгогодишна асистентка и менаџерка, Мариса Форцано, за „Њујорк тајмс“.

Бентон освои трет Оскар за сценариото за „Места во срцето“ (1984), автобиографска сага базирана на тешките искуства на неговата баба за време на Големата депресија во Тексас. Тој доби уште една номинација за Оскар за режијата на таа драма, а беше номиниран и за сценаријата за „Бони и Клајд“ (1967) – еден од плодовите на неговото партнерство со Дејвид Њуман – „Доцнежната претстава“ (1977) и „Никој не е будала“ (1994). Тој ги режираше и последните два.

Бентон и Њуман, исто така, напишаа филмови, вклучувајќи го „Имаше еден искривен човек…“ (1970), во режија на Џозеф Л. Манкиевич, и комедијата со Питер Богданович „Што има, докторе?“ (1972), а дуото ја сподели сценаријата за „Супермен“ (1978) со Марио Пузо и Лесли Њуман.

Неодамна, Бентон го режираше високо ценетиот „Човечката дамка“ (2003), во кој глумат Ентони Хопкинс и Никол Кидман во адаптацијата на Филип Рот, и „Гозба на љубовта“ (2007), со Морган Фримен и Рада Мичел.

Значајна драма за емоционалната борба на разводот, „Крамер против Крамер“ (1979), исто така, освои Оскари за главните актери Дастин Хофман (кој минуваше низ развод во реалниот живот за време на продукцијата) и, во улога на ѕвезда, Мерил Стрип. Нивниот син во филмот, Џастин Хенри, тогаш 7-годишен, исто така доби номинација за Оскар.

„Бентон „посветува големо внимание на нијансите на дијалогот“, напиша Роџер Еберт во својата рецензија. „Неговите ликови не само што разговараат едни со други, туку откриваат работи за себе и понекогаш може да се видат во чинот на учење за сопствените мотиви. Тоа е она што го прави Крамер против Крамер толку трогателен филм: Понекогаш добиваме чувство дека личностите се менуваат и дека одлуките се носат дури и додека ги гледаме.“

Бентон, исто така, ги водеше улогите за Хофман во Били Батгејт (1991), адаптација на романот на Е.Л. Доктороу.

Бентон го режираше Пол Њуман до номинација за Оскар во „Ничија будала“ и повторно го водеше актерот во „Самрак“ (1998). Тој беше ко-сценарист на двата филма со Ричард Русо; тие работеа заедно на вкупно четири филма.

Бентон се сметаше за „режисер на актери“, оној кој постојано привлекуваше врвни таленти во своите продукции. „Пред да режирам за прв пат, се сеќавам како одев по улица и си мислев: „Како можам да ги насочам луѓето едноставно да зборуваат нормално?““, рече тој во интервју за 2013 година со Скот Фајнберг од THR. „А подоцна дознав дека едноставно се вработуваат добри актери.“

Неговите актери добија осум номинации за Оскар, а три победија, вклучувајќи ја и Сали Филд, која беше наградена за нејзината изведба во „Места на срцето“. Замислениот, скромен режисер рече дека има една заедничка нишка што тече низ целата негова работа – семејството.

Роберт Бентон е роден на 29 септември 1932 година во Далас и израснат во блискиот град Ваксахачи. Неговиот татко имал двајца браќа, кои двајцата биле убиени. Како дете, бил дислексичен и имал проблеми во училиште.

„Никој не знаел за дислексијата во тие денови“, му рекол тој на Фајнберг. „Ако читав околу 10 минути, ќе се напнев и немаше да можам повеќе да читам. Но, можев да цртам, а тоа ја користи другата страна од мозокот. Па цртав и цртав и цртав. Го тргнав мојот идентитет од тоа.

Другото нешто што се случуваше беше што татко ми се враќаше дома од работа и наместо да каже: „Дали си ја направил домашната работа?“… тој ќе речеше: „Дали сакаш да одиш на кино?“ Јас учев нарација од филмови, а не од книги.“

Бентон студирал на Универзитетот во Тексас во Остин, каде што меѓу неговите соученици биле Рип Торн – кого ќе го режира во филмот „Надин“ (1987) во Остин во 1950-тите – и Џејн Менсфилд. Дипломирал на ликовни уметности во 1953 година и покрај тоа што не успеал да го заврши единствениот курс по креативно пишување што го посетувал.

По служењето во американската армија од 1954 до 1956 година, Бентон поминал еден семестар на Универзитетот Колумбија пред да се приклучи на „Есквајр“ како асистент на уметничкиот директор. Токму во списанието го запознал Дејвид Њуман, тогашен уредник. Таму поминал околу пет години пред да биде отпуштен.

Во 1959 година, тој и Њуман ја објавиле книгата „Екстремизам: Некнига“, сатиричен поглед на десничарскиот и левичарскиот екстремизам во американската политика, а потоа ја напишале книгата за бродвејскиот мјузикл од 1966 година „Тоа е птица… Тоа е авион… Тоа е Супермен“.

Двојката поминала една деценија пишувајќи сценарија за специјални проекти пред да се најдат на платен список со Бони и Клајд.

„Случајно читавме книга [од 1963 година] од Џон Толанд за Џон Дилинџер, во која има фуснота за нив во која се вели: „Тие не беа само одметници, туку беа и отпадници“. Тоа ни се допадна“, рече Бентон. „Ги паметев сите овие приказни за Бони и Клајд од детството.“ Всушност, неговиот татко присуствувал на погребите на гангстерите истиот викенд во Далас во 1934 година.

„Затоа решивме да напишеме еден вид филм од францускиот нов бран сместен во Америка за Бони Паркер и Клајд Бароу. Направивме многу истражувања и пронајдовме приказни во детективски списанија, и многу работи што ги измисливме.“

Франсоа Трифо им помогна да го преработат и, премногу зафатен за да режира, му го даде на Жан-Лик Годар, кој одлучи да не го снима. Работите се одолговлекуваа речиси пет години пред Ворен Бити да го купи сценариото за 10.000 долари, да се вработи за да го продуцира и да глуми како Клајд наспроти Феј Данавеј како Бони. Тој го избра и Артур Пен да режира.

Со охрабрување од претседателот на „Парамаунт пикчерс“, Стенли Џафе, Бентон го имаше своето режисерско деби со „Лошо друштво“ (1972), необична адаптација на „Оливер Твист“ од Граѓанската војна, во која главните улоги ги играа Џеф Бриџис и Бери Браун.

Потоа го напиша и режираше класикот филм ноар „Доцното шоу“, во кој главните улоги ги играа Арт Карни како постар човек и Лили Томлин како жената што пуши марихуана и која го ангажира.

Бентон, исто така, го режираше и коавторираше со Њуман книжевниот трилер „Стил на ноќта“ (1982), во кој главните улоги ги играа Рој Шајдер, Стрип и Џесика Тенди.

зад себе го остави синот Џон. Неговата сопруга, Сали, со која беше во брак 60 години, моден илустратор кој стана сликар, почина во 2023 година на 88-годишна возраст.

(Холивуд репортер)