Политиката на Запад за смирување со Русија пропаѓа

Дали упадот во Курск беше непромислено коцкање или мајсторски удар? Додека Украина го слави денот на својата независност овој викенд, обидот да се одговори на ова прашање е исто толку залуден колку што прашањето е погрешно. Она што е јасно е дека за прв пат, по повеќе од една деценија, некој друг освен Москва сега ја поставува агендата. И тоа доволно зборува за смелоста, храброста и немилосрдниот стремеж кон слободата на Украина, како и за неодлучноста и колективното одбивање на слободниот свет да ја препознае вистинската опасност што Русија ја претставува – не само за Украина.

Пред неколку месеци, украинскиот претседател Володимир Зеленски ја искажа суровата  вистина: „Нашите партнери стравуваат дека Русија ќе ја изгуби оваа војна“.

Се разбира, колективниот Запад не е виновен што Русија започна војни, но мора да признаеме дека треба сите ние да ја прекинеме – и дека префрлањето на оваа заедничка одговорност на Украина е морално неодбранливо, но и стратешки неиздржливо.

Пред речиси еден век, смирувањето не успеа со катастрофални последици. Денес, политиката на инкрементализам – наречете ја лесно смирување – пропаѓа. И САД и Европа мора да признаат дека нашиот страв од провокација на Москва е она што на крајот сигурно ја провоцира Москва. Овој циклус мора да заврши.

На крајот на Студената војна, слободниот свет издивна. Комунизмот беше поразен, проблемот решен. Меѓутоа, заканата од Москва лежеше во нејзините колонијални амбиции како Франкештајн држава, а не во нејзината идеологија. Заблудата дека колониите постојат само во странство го прикрива очигледното: Русија се потпира на постојана експанзија. Нејзините инвазии на соседните држави не се аномалии, туку историски обрасци. Легитимитетот на Москва и стабилноста на нејзината кревка империја се вкоренети во бескрајниот циклус на освојување и доминација што зависи од насилство, присвојување на истории на другите нации и потчинување на луѓето.

Ние погрешно ја сфаќаме и ја оправдуваме Русија на наша сопствена опасност. И колку и да звучи бизарно, ние го направивме тоа со нетрпение, и покрај огромните докази, и покрај јасната и присутна опасност што ја претставува не само за Украина, туку и за целиот свет и, парадоксално, за нејзиниот народ.

Нашиот упорен Путинверстехер – давајќи ѝ ја предноста на сомнежот во однос на Москва и покрај нејзината очигледна воинственост – и обидите за ресетирање на односите само го охрабрија Кремљ. Литванскиот министер за надворешни работи Габриелиус Ландсбергис најдобро го кажа тоа: „Кому му е грижа што ќе направи Путин ако Русија загуби? Треба повеќе да се грижиме што би направил ако Русија победи“.

Ја видовме бруталната кампања на Русија во Чеченија во 1990-тите, а сепак погодно ја отфрливме како „внатрешна работа“. Кога Русија ја нападна Грузија во 2008 година, не успеавме да добиеме соодветен одговор. Анексијата на Крим во 2014 година нѐ натера да попуштиме уште еднаш бидејќи Москва со сила ги преиначи меѓународните граници. И кога руските „волонтери“ се инфилтрираа во мојот роден Донбас и од никаде се појавија псевдорепублики, и ние замиживме. Знаевме дека Москва е одговорна за трагедијата MH17, но повторно не успеавме да дејствуваме решително.

Сега Русија го прави злосторството агресија, а Украина ја брани слободата. Цело време, глобалната заедница се колеба, се колеба и, во многу случаи, изневерува. Како можеме да не ја видиме суровоста на нашите постапки – помагајќи и на Украина да ја одржи линијата, но не доволно за да го протера својот агресор? Не можеме да го посакаме овој проблем: Москва нема да запре додека не ја спречиме. А, барањето средина е заблуда.

Историјата покажа дека кога ќе се соочи со слабост и неодлучност, Русија ескалира,но кога ќе се соочи со сила и решителност, таа се повлекува. Во 1989 година, како глобална суперсила вооружена со нуклеарно оружје – и една од двете во светот во тоа време – Советскиот Сојуз изгуби војна во Авганистан и си замина дома. Нејзиниот подеднакво насилен потомок, сепак, навидум ја доби секоја војна што ја започна, а резултатите се очигледни.

Меѓутоа, откако Украина ја презеде контролата врз десетици градови во регионот Курск, руските власти го ублажија ударот со нуклеарна сабја. Путин не најави мобилизација, ниту објави војна. Наместо тоа, тој ги нарече напорите на Русија  „антитерористичка“ операција за да избегне активирање на воената доктрина. (Ендрју Чахојан, академски директор на Универзитетот во Амстердам за „Политико“)