Пензионираниот папа побара прошка за злоупотребите, но не призна грешка

РИМ – Пензионираниот папа Бенедикт Шеснаесетти побара прошка во вторникот за сите „тешки грешки“ во неговото постапување со случаите на сексуална злоупотреба на свештенството, но негираше какво било лична или конкретна грешка, откако независен извештај ги критикуваше неговите постапки во четири случаи додека тој беше надбискуп на Минхен, Германија.

Недостатокот на лично извинување или признавање на вината на Бенедикт веднаш ги вознемири преживеаните од сексуална злоупотреба, кои рекоа дека неговиот одговор го одразува „постојаното“ одбивање на католичката хиерархија да ја прифати одговорноста за силувањето и содомијата на деца од страна на свештениците.

Бенедикт (94) одговараше на извештајот од 20 јануари од германска адвокатска фирма која беше нарачана од германската католичка црква да испита како се постапувале случаите на сексуална злоупотреба во надбискупијата Минхен помеѓу 1945 и 2019 година. Бенедикт, поранешен кардинал Јозеф Рацингер, ја предводеше надбискупијата од 1977 до 1982 година.

Извештајот го посочи справувањето на Бенедикт со четири случаи додека беше надбискуп, обвинувајќи го за недолично однесување затоа што не го ограничил служењето на четворицата свештеници дури и откако тие биле кривично осудени. Извештајот, исто така, ги обвинува неговите претходници и наследници, проценувајќи дека имало најмалку 497 жртви на злоупотреба во текот на децениите и најмалку 235 осомничени сторители.

Ватикан во вторникот објави писмо што Бенедикт го напиша за да одговори на обвинувањата, заедно со потехнички одговор од неговите адвокати кои дадоа првичен одговор на 82 страници до адвокатската канцеларија за неговиот речиси петгодишен мандат во Минхен.

Заклучокот на адвокатите на Бенедикт беше решителен: „Како надбискуп, кардиналот Рацингер не беше вклучен во никакво прикривање на акти на злоупотреба“, напишаа тие. Тие ги критикуваа авторите на извештајот за погрешно толкување на нивниот поднесок и тврдеа дека авторите не дале докази дека Бенедикт знаел за криминалната историја на кој било од четворицата свештеници.

Одговорот на Бенедикт беше повеќе нијансиран и духовен, иако тој продолжи да му се заблагодарува на својот правен тим пред дури и да се осврне на наводите или жртвите на злоупотреба.

„Имав големи одговорности во Католичката црква“, рече пензионираниот папа во своето писмо. „Мојата болка е уште поголема за злоупотребите и грешките што се случија на тие различни места за време на мојот мандат“.

Бенедикт издал, како што рече, „признание“, иако не признал некоја конкретна грешка. Тој потсети дека секојдневната миса започнува со тоа што верниците ги признаваат своите гревови и бараат прошка за нивните грешки, па дури и за нивните „тешки грешки“. Бенедикт истакна дека во неговите состаноци со жртвите на малтретирање додека бил папа:

„Ги видов од прва рака ефектите од најтешката грешка.

И сфатив дека ние самите сме вовлечени во оваа тешка грешка секогаш кога ја занемаруваме или не успеваме да се соочиме со неопходната решителност и одговорност, како што премногу често се случуваше и продолжува да се случува“, напиша тој. „Како и на тие состаноци, уште еднаш можам само да им го изразам на сите жртви на сексуална злоупотреба мојот длабок срам, мојата длабока тага и моето искрено барање за прошка“.

Неговиот одговор наиде на брза критика од Екигер Тиш, група која ги претставува преживеаните од злоупотреба на германското свештенство, која рече дека тоа се вклопува во „постојаното релативизирање на црквата за прашањата на злоупотреба – се случија погрешни постапки и грешки, но никој не презема конкретна одговорност“, рече групата.

Шефот на конференцијата на германските бискупи, бискупот Лимбург Георг Бецинг, претходно изјави дека Бенедикт треба да одговори на извештајот со дистанцирање од неговите адвокати и советници. „Тој мора да зборува, и мора да ги надмине своите советници и во суштина да ја каже едноставната реченица: ‘Направив вина, направив грешки и им се извинувам на погодените’“, рече Баецинг.

Во два случаи беа вклучени свештеници кои напаѓаа додека Рацингер беше надбискуп и беа казнети од германскиот правен систем, но беа држени во пасторална работа без никакви ограничувања на нивната служба. Третиот случај вклучува свештеник кој бил осуден од суд надвор од Германија, но бил пуштен да служи во Минхен. Четвртиот случај се однесуваше на осуден свештеник педофил, кому во 1980 година му беше дозволено да се префрли во Минхен, а подоцна беше ставен во служба. Во 1986 година, тој свештеник доби условна казна за малтретирање момче.

Ватикан веќе силно го бранеше досието на Бенедикт по извештајот на адвокатската канцеларија, потсетувајќи дека Бенедикт беше првиот папа што се сретна со жртвите на малтретирање, дека издаде силни норми за казнување на свештениците кои силуваа деца и ѝ наложи на црквата да ги следи пат на смирение во барањето прошка за злосторствата на нејзините свештеници.

Одбраната на Ватикан, сепак, се фокусираше првенствено на мандатот на Бенедикт како шеф на канцеларијата за доктрина на Светата столица и на неговото осумгодишно папство. (АП)