Никола Ристановски се закити со „Златна арена“ на фестивалот во Пула

На пр­ве­не­цот на Ма­ке­дон­ски­от на­ро­ден те­а­тар, Ни­ко­ла Ри­ста­нов­ски, на пре­стиж­ни­от Филм­ски фе­сти­вал во Пу­ла му бе­ше вра­че­на пре­стиж­на­та на­гра­да „Злат­на аре­на“ за спо­ред­на ма­шка уло­га во фил­мот „Ме­ѓу бо­го­ви­те“ во ре­жи­ја на Вук Ршу­мо­виќ. За исти­от филм со „Злат­на аре­на“ за глав­на жен­ска уло­га се за­ки­ти и не­го­ва­та парт­нер­ка во фил­мот, Фе­ре­штех Хо­се­и­ни.

Ка­ко што из­ја­ви Ри­ста­нов­ски за вре­ме на ра­бо­та­та на фил­мот, сце­на­ри­о­то на Ршу­мо­виќ е пре­крас­но, а ра­бо­та­та на не­го би­ла спе­ци­фич­на, и по­крај тоа што му би­ле да­де­ни 40 де­на за да се под­го­тви. Ку­ри­о­зи­тет е што во фил­мот на­ши­от актер збо­ру­ва на фар­си (пер­си­ски), за што иск­лу­чи­тел­но на­пор­но се под­го­тву­вал, би­деј­ќи во фил­мот игра пре­ве­ду­вач за бе­гал­ци­те од Исто­кот.

Глу­мам пре­ве­ду­вач од фар­си, уло­га што им по­ма­га на про­та­го­ни­сти­те да ја ар­ти­ку­ли­ра­ат це­ла­та при­каз­на

За ед­на од не­го­ви­те пос­лед­ни уло­ги на го­ле­мо­то плат­но во фил­мот „Ме­ѓу бо­го­ви­те“ на Вук Ршу­мо­виќ, Ри­ста­нов­ски збо­ру­ва­ше лани и во ин­терв­ју за срп­ски НИН. Фил­мот ја има­ше сво­ја­та пре­ми­е­ра, лани, на фе­сти­ва­лот во Са­ра­е­во, а македонската публика ќе го види на Четвртото издание на фестивалот на медитерански и балкански филм „Преку езерото“ што ќе се одржи од 7-12 август во Дојран.

– Мно­гу вред­на и пре­крас­на ра­бо­та. Глу­мам пре­ве­ду­вач од фар­си, ед­на од оние уло­ги што им по­ма­га на про­та­го­ни­сти­те, под­др­шка да ја ар­ти­ку­ли­ра­ат це­ла­та при­каз­на, што ми бе­ше иск­лу­чи­тел­но важ­но про­фе­си­о­нал­но. При­каз­на­та е мно­гу моќ­на, се ра­бо­ти за мо­дер­на­та Ан­ти­го­на, же­на што не мо­же да го по­гре­ба сво­јот брат. Ста­ну­ва збор за бе­гал­ци­те, што е го­ле­ма те­ма на на­ше­то вре­ме… Не сме­е­ме да за­бо­ра­ви­ме де­ка овие лу­ѓе има­ат ими­ња и пре­зи­ми­ња, би­о­гра­фии, осо­бе­но­сти, свој пог­лед на све­тот… Би­деј­ќи не по­стои иде­о­ло­ги­ја или иде­ја што но­си лу­ѓе за­ед­но, ние сме оста­ве­ни ед­но­став­но да се тру­ди­ме да жи­ве­е­ме, оста­ве­ни сме на ин­ди­ви­ду­ал­на­та ети­ка, кол­ку што се­кој мо­же да вос­по­ста­ви ка­ква би­ло ем­па­ти­ја кон дру­ги­те и не­ка­ков си­стем на вред­но­сти. Во исто вре­ме, огром­но­то мно­зинс­тво лу­ѓе се оп­то­ва­ре­ни со раз­ни – „са­мо нив­ни“ ра­бо­ти, се­ри­оз­ни жи­вот­ни пра­ша­ња и окол­но­сти. И на тој на­чин за­бо­ра­вај­ќи ги дру­ги­те, по­ле­ка се за­бо­ра­ва­ме се­бе­си, ве­ли Ни­ко­ла во ин­терв­јуто.

Из­ле­вај­ќи си­лен, но пот­це­нет шарм и по­себ­на ха­риз­ма во сво­и­те уло­ги, тој исто та­ка но­си еден вид ли­ков­но про­у­чу­ва­ње што ги спо­ју­ва сло­е­ви­те на су­шти­на­та на да­де­ни­от нас­лов со без­ми­ло­сен пог­лед на ре­ал­но­ста во ко­ја се на­о­ѓа тој и во ко­ја се на­о­ѓа­ме ние. Тоа зра­чи од си­те не­го­ви уло­ги и на екра­нот („Сен­ки над Бал­ка­нот“, „Утро­то ќе про­ме­ни сè“, „Убиј­ци­те на та­тко ми“…) и на сце­на­та. Не­го­ви ма­тич­ни те­а­три се На­род­ни­от те­а­тар во Скоп­је и На­род­ни­от те­а­тар во Бел­град, ка­де што има не­кол­ку из­вед­би во жи­во: „Та­тков­ци и та­тков­ци“, „Дер­ви­шот и смрт­та“, „Кук­ла­та од кре­ве­тот бр. 21“, „Ива­нов“…

Фил­мот „Ми­ро­тво­рец“ во ре­жи­ја на Иван Рам­љак, спо­ред сце­на­ри­о­то на Дра­гу­тин Хедл, Хр­вој Зо­вка и са­ми­от Рам­љак, ја освои го­ле­ма­та „Злат­на аре­на“ за нај­до­бар филм на го­ди­наш­ни­от Филм­ски фе­сти­вал во Пу­ла, чи­ја за­врш­на це­ре­мо­ни­ја се одр­жа во два де­ла – во Истар­ски­от на­ро­ден те­а­тар и Аре­на­та. „Злат­на­та аре­на“ за нај­до­бар ре­жи­сер му при­пад­на на Игор Бе­зи­но­виќ за фил­мот „Фи­у­ме о мор­тел!“, до­де­ка во иста­та ка­те­го­ри­ја фил­мот освои на­гра­ди и за ко­сти­мо­гра­фи­ја (Тај­чи Че­ка­да и Ма­ну­е­ла Па­ла­дин), сце­но­гра­фи­ја (Ан­тон Спа­ца­пан), ма­ска (Ива­на Пра­ли­ја) и за ка­стинг (Са­ра Ја­ку­пец).

В