На погребот на млад руски војник: осуда на „украинските нацисти“ и распадот на СССР

ВОРОНЕЖ – Во едно студено мартовско утро во едно јужно руско предградие, неколку десетици луѓе се собраа во црква за да се простат со еден од своите.

Во ковчегот завиткан со руското знаме и стандардот на падобранците лежеше 21-годишниот Кирил Улјашев – еден од илјадниците руски војници за кои се верува дека загинале во едномесечната „специјална воена операција“ на Москва во Украина.

„Кирил е овде како Христов воин“, започна свештеникот. „Тој се бореше против злото, сатанистичките духови: украинските нацисти, создадени од американски мултинационални корпорации“.

Свештеникот – отец Генадиј Зариѕе, низок, дебел човек со очила со долга брада прошарана со сива боја – е нешто како локална славна личност во Воронеж.

На неделните богослужби, „мајбахи“ и „ролс ројси“,кои припаѓаат на лојалната елита се редат пред неговата црква на рабовите на градот.

Според локалните новинари, на Божик 2015 година, свештеникот добил лична средба со претседателот Владимир Путин, кој бил во посета на градот.

„Уништувањето на СССР беше голема измама која дојде врз Русите“, продолжи свештеникот. „Немаше закон со кој беа распуштени републиките. Сѐ што е изградено по 1990 е лага. Сето ова наскоро ќе излезе на виделина, а вие ќе го знаете тоа“.

Повеќето од оние во црквата беа соученици на Улјашев, млади луѓе не постари од 22 години, како и роднини и војници.

По 20-минутниот говор, Зариѕе ги пушти присутните да го бакнат крстот.

На родителите на Кирил, кои се држеа за капакот на ковчегот од цинк, тој им рече: „Ве молам, немојте. Нема што да се држи“.

„Ни беше кажано само да го прифатиме“

Четири дена пред погребот, на 12 март, воен командант пристигнал во домот на семејството Улјашеви за да соопшти дека нивниот син загинал во Украина.

Според документите, инженерецот Кирил Улјашев починал две недели претходно, на 27 февруари – третиот ден од руската „специјална воена операција“ во Украина – од рани нанесени од мина. Тој добил рани од шрапнели на стомакот, рацете и нозете.

Посмртните останки на младиот човек беа донесени дома во Воронеж во ковчег од цинк на 15 март, неговото тело беше толку тешко оштетено што дури и на неговите родители им беше забрането да го отворат ковчегот.

„Како можете да бидете сигурни дека е тој? Ни беше кажано да прифатиме дека повеќе го нема“, рече пријателката на Кирил, 20-годишната Ира Федорова.

Како и многу млади Руси, Кирил се приклучил на војската како регрут. По два месеци воена служба тој потпиша како професионален војник, приклучувајќи се на елитната 76-та гардиска воздушна дивизија за напад, нашироко позната како „Псковски падобранци“.

Во средината на февруари Кирил и неговите другари беа испратени на границата со Украина, наводно на вежби. Таму, ним им биле одземени телефоните, дозволувајќи им само повремено да им се јавуваат на своите роднини.

На 26 февруари, Кирил му пиша на семејството од шумите северно од Киев, велејќи им дека сѐ е во ред. Следниот ден тој беше мртов, убиен на приодите кон главниот град на Украина.

„ДОБРОТО ПРОТИВ ЗЛОТО“

Долга колона со погребна кола, воен камион и неколку автомобили на мештаните се возеа по главната улица во селото до локалниот Дом на културата, каде што селскиот поглавар, 66-годишниот Анатолиј Кокин и окружниот началник, 42-годишниот поранешен офицер на ФСБ, Дмитриј Маслов, одржаа говор над ковчегот.

Во Домот на културата, место од советската ера во кое некогаш се одржуваа танци и концерти, ковчегот лежеше во пространа сала.

Локалните власти ги одржаа своите говори и изразија сочувство до семејството на Кирил, неговата баба, мајка, татко и сестра, сите седнати во близина на ковчегот. Бабата на загинатиот војник жално завиваше.

„Почитувани роднини и најблиски, сите ние изразуваме сочувство за нашиот херој, нашиот Кирил и разбираме дека ниту еден збор не може да ја утеши тагата што ја доживуваме. Денеска со нас тагуваат илјадници наши сограѓани. Тој остана верен на својата воена должност до крај и херојски загина не во војна со Украина, не во војна со украинската армија, туку во битка на доброто против злото. Тој направи сѐ за да се осигура дека добрината победи на овој свет. Поклон на неговиот вечен спомен; почивај во мир брате“, рече Маслов, началник на областа Новоусмански.

„Го испраќаме прекрасниот млад човек кој загина во војна што се води за одбрана на нашата земја од злото што нашите дедовци не го завршија за време на Големата патриотска војна“, рече окружниот воен комесар.

„Тој беше патриот, го избра патот на бранителт на татковината, неговиот спомен секогаш ќе биде во нашите срца“.

СИНА БЕРЕТКА

Околу 50 луѓе положија црвени каранфили над ковчегот. После тоа, телото повторно беше натоварено во погребната кола и однесено на гробишта веднаш спроти еден мал супермаркет.

За Кирил на самиот раб на гробиштата беше подготвена гробница. Луѓето се насобраа на мало парче земја, воениот оркестар беше подготвен.

Се појави офицер на околу 30 години од воздухопловната бригада на Улјашев и на насобраните ожалостени ги прераскажуваше околностите за смртта на младиот човек.

„Кирил почина во градот Буча во близина на Киев. Нивната група изврши борбена мисија и наиде на нацистите. Војниците во целост ја завршија својата задача. За жал, во оваа битка го загубивме нашиот брат падобранец, нашиот другар. Неговото име ќе биде овековечено. Со претседателски указ, за ​​храброста и храброста покажана во битката, Кирил Александрович постхумно е одликуван со Орден за храброст“, рече офицерот.

Роднините на Кирил се собраа околу неговиот ковчег. Неговата баба сè уште плачеше, обвиткувајќи ги рацете околу ковчегот од цинк. Семејството почна да ја влече. Додека оркестарот ја интонираше руската национална химна, ковчегот полека беше спуштен во земја. Ред кадети испукаа поздрав од своите „калашникови“. Луѓе фрлија земја во новооткопаната јама, натрупаа десетици венци на гробот и подигнаа дрвен крст со портрет на слаб млад човек во беретка на падобранец.

Сината парадна беретка на Кирил ѝ беше дадена на неговата мајка. Тоа беше единственото нешто што ѝ остана од синот по неговото заминување на вежби во февруари.

Селскиот началник најави дека секој може да оди во кафуле на спомен-вечера, која ја плати локалната управа.

Кафулето покрај патот беше мала зграда од црвени тули на влезот во селото. Носејќи го името „Престиж“, неговата внатрешност беше украсена со евтин, вештачки луксузен декор. Долгите маси во салата беа исполнети со закуски: пилешко, овошје, вино, вотка и кутија – жито каша со суво грозје – јадење кое традиционално се служи на руските погреби.

Постари мажи во нивните 50-ти и 60-ти разговараат за настаните во Украина. За некои тоа беше потсетник на сопствената младост, кога ковчезите на локалните момчиња убиени во Авганистан почнаа да пристигнуваат назад во селото.

Мажите седат и се релаксираат на масата. Некој тивко истура вотка. Имаше падобранци од бригадата на Кирил, неговите роднини и млади луѓе. Вторите седат тивко, гледајќи се еден во друг.

„Тоа е многу чудно чувство“, вели 21-годишната Лада.

„Никогаш претходно не сум бил опкружена со сите мои пријатели“. (Москва тајмс)