Американската величина и опаѓањето

Со оглед на тоа што повеќето Американци веруваат дека Соединетите Држави се во пад, Доналд Трамп тврди дека може „Америка да ја направи повторно голема“. Но, премисата на Трамп е едноставно погрешна, а неговите предложени лекови претставуваат најголема закана за Америка.

Американците имаат долга историја на грижа за падот. Набргу по основањето на колонијата заливот Масачусетс во седумнаесеттиот век, некои пуританци жалеа за загубата на претходната доблест. Во осумнаесеттиот век, татковците-основачи ја проучувале римската историја кога размислувале како да одржат нова американска република. Во деветнаесеттиот век, Чарлс Дикенс забележал дека ако им се верува на Американците, нивната земја „секогаш е депресивна, и секогаш стагнира, и секогаш е во алармантна криза, и никогаш не било поинаку“. На насловна страница на списание од 1979 година за националниот пад, на Статуата на слободата се тркала солза по нејзиниот образ.

Но, додека Американците долго време беа привлечени од она што јас го нарекувам „златен сјај на минатото“, САД никогаш немале моќ што многумина ја замислуваат. Дури и со преовладувачките ресурси, Америка честопати не успева да го добие она што го сака. Оние кои мислат дека денешниот свет е покомплексен и побурен отколку во минатото, треба да се сетат на една година како 1956 година, кога САД не беа во можност да ја спречат советската репресија на бунтот во Унгарија; и кога нашите сојузници Британија, Франција и Израел го нападнаа Суец. Да го парафразираме комичарот Вил Роџерс, „хегемонијата не е она што беше и никогаш не беше“. Периодите на „паѓање“ ни кажуваат повеќе за популарната психологија отколку за геополитиката.

Сепак, идејата за опаѓање јасно допира до необработениот нерв во американската политика, што ја прави сигурна храна за партиската политика. Понекогаш, вознемиреноста за опаѓање води кон протекционистички политики кои прават повеќе штета отколку корист. И понекогаш, периодите на „охолост“ доведуваат до преголеми политики како што е војната во Ирак. Нема доблест ниту во потценувањето, ниту во преценувањето на американската моќ.

Кога станува збор за геополитиката, важно е да се направи разлика помеѓу апсолутен и релативен пад. Во релативна смисла, Америка е во опаѓање уште од крајот на Втората светска војна. Таа никогаш повеќе нема да претставува половина од светската економија и да има монопол на нуклеарното оружје (што Советскиот Сојуз го стекна во 1949 година). Војната ја зајакна американската економија и ги ослабна сите останати. Но, како што остатокот од светот закрепнуваше, американскиот удел во глобалниот БДП падна на една третина до 1970 година (приближно неговиот удел во пресрет на Втората светска војна).

Претседателот Ричард Никсон го виде тоа како знак на пад и го симна доларот од златниот стандард. Но, зелената банкнота останува прееминентна половина век подоцна, а американскиот удел во глобалниот БДП е сè уште околу една четвртина. Ниту „падот“ на Америка не ја спречи да преовлада во Студената војна.

Во денешно време, подемот на Кина често се наведува како доказ за американскиот пад. Строго гледајќи ги односите на моќта меѓу САД и Кина, навистина дојде до промена во корист на Кина, што може да се прикаже како американски пад, во релативна смисла. Но, во апсолутна смисла, САД сѐ уште се помоќни и веројатно ќе останат такви. Кина е импресивен конкурент, но има значителни слабости. Кога станува збор за севкупниот однос на силите, САД имаат најмалку шест долгорочни предности.

Едната е географијата. САД се опкружени со два океани и два пријателски соседи, додека Кина дели граница со 14 земји и е ангажирана во територијални спорови со неколку, вклучително и Индија. Втората е релативната енергетска независност, додека Кина зависи од увозот.

Трето, САД ја црпат моќта од своите големи транснационални финансиски институции и меѓународната улога на доларот. Веродостојната резервна валута мора да биде слободно конвертибилна и вкоренета во длабоките пазари на капитал и владеењето на правото – сето тоа ѝ недостига на Кина. Четврто, САД имаат релативна демографска предност како единствена голема развиена земја која во моментов се предвидува да го задржи своето место (трето) во глобалното рангирање на населението. Седум од 15-те најголеми светски економии ќе имаат намалена работна сила во следната деценија; но работната сила во САД се очекува да се зголеми, додека Кина го достигна врвот во 2014 година.

Петто, Америка одамна е во првите редови во клучните технологии (био, нано, информации). Кина инвестира многу во истражување и развој – сега има добри резултати во однос на патентите – но според сопствените метрики, нејзините истражувачки универзитети сè уште се рангирани зад американските институции. И на крај, меѓународните анкети покажуваат дека САД ја надминуваат Кина во меката моќ на привлекување.

Сѐ на сѐ, САД имаат силна рака во конкуренцијата на големите сили во дваесет и првиот век. Но, ако Американците подлегнат на хистеријата за подемот на Кина или на самозадоволството за нејзиниот „врв“, САД би можеле лошо да ги одиграат своите карти. Отфрлањето на картите со висока вредност – вклучително силни сојузи и влијание во меѓународните институции – би било сериозна грешка. Далеку од тоа да ја направи Америка повторно голема, но може многу да ја ослабне.

Американците треба повеќе да се плашат од порастот на популистичкиот национализам дома отколку од подемот на Кина. Популистичките политики, како што е одбивањето да се поддржи Украина или повлекувањето од НАТО, би направиле голема штета на американската мека моќ. Доколку Трамп ја добие претседателската функција во ноември, оваа година може да биде пресвртница за американската моќ. Конечно, чувството на опаѓање може да биде оправдано.

Дури и ако нејзината надворешна моќ остане доминантна, една земја може да ја изгуби својата внатрешна доблест и привлечност за другите. Римската империја траела долго откако ја изгубила својата републиканска форма на владеење. Како што забележа Бенџамин Френклин за формата на американската влада создадена од основачите: „Република, ако можете да ја задржите “. До степен до кој американската демократија станува сѐ пополаризирана и кревка, тој развој е тој што може да предизвика американски пад.

(Џозеф Нај е почесен професор на Школата Харвард Кенеди и поранешен американски помошник секретар за одбрана. Текстот е дел од мрежата на „Проект синдикејт“.)