6 февруари во историјата – Мусолини го смени својот зет, грофот Чано
Поради неговиот растечки антивоен став, Бенито Мусолини го смени грофот Галеацо Чано, негов зет, кој беше на на чело на Министерството за надворешни работи на Италија и самиот ја презеде должноста.
Чано беше лојален на фашистичката кауза од нејзиното основање, учествувајќи во маршот во Рим во 1922 година, кој го одбележа подемот на Црните кошули на власт во Италија. Дипломираше право на Универзитетот во Рим, а потоа отиде да работи како новинар. Набргу потоа започна кариера во италијанскиот дипломатски кор, работејќи како генерален конзул во Кина. Тој се ожени со ќерката на Мусолини, Еда, во 1930 година; оттогаш следеше брзо искачување на политичкото скалило: од шеф на бирото за печат до член на Фашистичкиот Голем совет, потесниот круг на советници на Мусолини.
Чано изврши бомбашки напад против Етиопија во 1935-36 година и беше назначен за министер за надворешни работи по неговото враќање во Рим. Поради две нешта – неговото искуство во надворешни работи и личните односи со Дуче, Чано стана десна рака на Мусолини и веројатен наследник. Чано беше тој што промовираше италијански сојуз со Германија, и покрај виртуелниот презир на Мусолини кон Хитлер. Чано почна да се сомнева во лојалноста на Фирерот кон „Челичниот пакт“ – термин што Мусолини го користеше за да го опише сојузот меѓу Германија и Италија – кога Германија ја нападна Полска без консултација со партнерот од Оската, и покрај договорот за спротивното што Чано го направи со неговиот германски колега, Јоаким фон Рибентроп. И покрај неговата загриженост за лојалноста на Германија, тој чувствуваше дека Италија добро ќе профитира од сојузот со „победничката страна“, па кога Франција падна во рацете на Германците, Чано се залагаше за учество на Италија во војната против сојузниците.
По понижувачките порази во Грција и Северна Африка, Чано почна да аргументира за мировен договор со сојузниците. Мусолини го сметаше за дефетист – и го разреши од функцијата министер за надворешни работи, преземајќи ја сам контролата врз таа функција. Чано стана амбасадор во Ватикан додека тој и другите членови на Големиот совет конечно не го сменија Мусолини од власт во јули 1943 година. Мусолини никогаш не му прости на својот зет за она што подоцна го сметаше за предавство. Чано наскоро побегна од Рим на север кога новата привремена влада почна да подготвува обвиненија за проневера против него. Чано несвесно побегна во прегратките на профашистичките сили во северна Италија и беше обвинет за предавство. Тој беше погубен на 11 јануари 1944 година по наредба на неговиот тест – Мусолини беше поставен на чело на марионетската влада што ја формираа Германците. Дневниците на Чано, кои содржеа брутално искрени и потсмешливи коментари за личностите од воената ера, се сметаат за непроценлив дел од историскиот запис.