„Жарко го нема. Не е фер“: Српските актери се простија од Лаушевиќ со долготраен аплауз

Белград- Комеморацијата по повод смртта на Жарко Лаушевиќ (1960-2023) се одржа денеска во полниот Југословенски драмски театар (ЈДП), од каде актерот беше испратен со долготраен, неколкуминутен аплауз од присутните, кои стоеја во достоинствен молк.

На комеморацијата, покрај членовите на семејството, присуствуваа и бројни актери, соработници, пријатели, почитувачи и личности од јавниот и културниот живот, меѓу кои беа министерот за надворешни работи Ивица Дачиќ, писателот Вук Драшковиќ и други.

На почетокот, директорката на ЈДП Тамара Вучковиќ Манојловиќ потсети дека Лаушевиќ првпат играл во театарот во 1981 година, дека потоа одиграл бројни значајни улоги и со својот талент и умешност ја одбележал историјата на ЈДП.

„Животот на Жарко беше единствен, исто како и неговиот талент“, изјави Вучковиќ Манојловиќ.

Запрашан како да го опише талентотна Лаушевиќ и што го направи „толку голем“, актерот Воја Брајовиќ рече дека „го имаше – она“.

Кој може да го опише со зборови? Тешко. Затоа и го сакаа толку многу“, рече Брајовиќ, кој додаде дека „поради античката трагедија сега зборуваме за него наместо тој да ја блеска својата дарба оттука со децении играјќи во Шекспир, Чехов и СИМовиќ“.

Актерот Ирфан Менсур изјави дека ќе му недостигаат разговорите што ги имал со Лаушевиќ во Њујорк, текстовите што му ги испраќал за непишани книги, прашувајќи што мисли, како и препораки што да чита, жолтите чорапи што ги добивал од него како подарок и прошетки заедно.

„Драги мои, Жарко го нема. Не се согласувам со тоа, бидејќи не е фер“, рече Менсур.

Актерката Светлана Бојковиќ во видео порака потсети дека уште од првата изведба беше јасно дека „се роди голем актер“, а дека во 1993 година „се случи фатален и трагичен настан кој безмилосно му го промени целиот живот“.

Следеа судења, затвор и казна. Но, уште поголема казна беше неговото самоиспитување и вечното прашање „зошто, како, мораше да се случи?“, рече Бојковиќ.

Таа драма и трагедија Лаушевиќ, според неа, ја напишал во четири искрени книги, кои се дневник на еден затвореник, но и „патот и стремежот кон сопственото откупување“.

По напорното талкање тој повторно се врати за да заблеска во полн сјај со својата актерска и животна зрелост. Сите му се восхитувавме, го сакавме и го ценевме, а потоа дојде злата болест која го однесе“, изјави Бојковиќ.

Актерот Милутин Караџиќ се присети на младешките денови во Подгорица и почетокот на глумата во аматерски театар, велејќи: „Добар мој кум, патувај со ангели“.

Актерот Драган Бјелогрлиќ рече дека „кога најголемото ќе го нема, светот застанува“, а потсети дека последен пат се сретнал со Лаушевиќ пред неполн месец на терасата од болничката соба во болницата Бежанијска коса, каде разговарале долго и бавно , а тој ден ќе го памети како еден од најубавите во животот.

Укажувајќи дека Лаушевиќ „имаше единствена уметничка сила што го носеше во текот на неговиот живот“, Бјелогрлиќ истакна дека како „некој погоре да го избрал за херој на античка драма, која ќе го одразува времето во кое живееме“, и додаде дека е достоинствено и „суверено ја играше улогата на трагичен херој на едно зло време“.

Режисерот и драматург Вида Огњеновиќ изјави дека Лаушевиќ, со неодамнешното појавување и подарок со остатокот од актерската екипа на филмот „Хероји Халиарда“, на премиерата во белградската сала на МТС, „имал навестување за близината на неговото заминување“.

„Со извици и скандирања од салата со последните сили се прости од светлата на бината. Стоеше насмеан, осветлен од благост и убавина, додека го опсипуваа одбојки на аплаузи“, рече Огњеновиќ.

Според нејзините зборови, Лаушевиќ „дошол меѓу нас од својот митски свет и станал митски театарски феномен“.

Актерот Светозар Цветковиќ се присети на неколку епизоди од дружењето и работата со Лаушевиќ, меѓу кои беше и снимањето на филмот „Нож“ во Херцеговина, каде актерот забележа споменик на млади момчиња загинати во војната.

Лаушевиќ истакна дека споменикот го поставил таткото на еден од починатите, со исто име како таткото на едно од двајцата млади момчиња што ги убил по тепачката во Подгорица во 1993 година.

Навраќајќи се на судбината на својот колега, Цветковиќ конечно се запраша: „Дали тоа зависеше само од Жарко?

Мариќ рече дека за него Лаушевиќ пред се бил одличен актер, а доказ за тоа се сите негови улоги, почитта и восхитувањето на луѓето од професијата и публиката.

„Бевте некој кој знаеше достоинствено и храбро да го носи животот на грб, колку и да беше тешко“, изјави Мариќ.

Актерот Петар Божовиќ се присети како побарал од младиот Лаушевиќ да му донесе чаша вода, но овој, возбуден од приемот на академијата, го заборавил и се сетил години подоцна со прашањето: „Па, да тја и донесам таа вода?“, предизвикувајќи смеа кај присутните.во ЈДП.

Спомените за Лаушевиќ Божовиќ ги заврши со стихови во негова чест и со воздишка: „Огнените јазици нека одлетаат од нас“.

Жарко Лаушевиќ беше кремиран и погребан на Новите гробишта во Белград.