Скандалот со бандите за силување на Пакистанците експлодираше во Британија


Одлуката на министерот за заштита, Џес Филипс, да ја блокира јавната истрага за бандите што се во пораст Олдам – е речиси необјаснива. Децата биле силувани и малтретирани од машки банди додека властите не успеале да ги заштитат.Во бројки: Вкупно 7.365 прекршоци за сексуално злоставување биле регистрирани  во Англија и Велс во 2023/24 година, повеќе од која било друга година и повеќе од 10,1 отсто во однос на претходната. Трендот на зголемување веројатно се должи на подоброто евидентирање од страна на полицијата и зголеменото пријавување од страна на жртвите. Полицијата во Англија и Велс ги затвори истрагите за 6.785 случаи за сексуално злоставување за 2023/24 и најчестиот исход, кој се однесува на речиси една третина од случаите (32 отсто), беше – да не се идентификува ниту еден осомничен.

Извештајот за злоставувањата и силувањата во Олдам првпат беше објавен во 2022 година, но тој го опфаќаше периодот од 2011 до 2014 година. Преживеаните од градот рекоа дека сакаат истрагата предводена од владата да опфати подолг период и да го опфати она што е пропуштено.Ова е скандал што треба целосно да се искорени и да се истражи со целосна моќ на британската држава. На повиците за истрага се приклучија гласови од Илон Маск до Кеми Баденох. Сепак, владата кско да не сака да копа во пропустите на службениците.

Оваа неподготвеност не е нова. Низ целата земја, во градовите , на нашите улици и во државните институции дизајнирани да ги заштитат најранливите членови на нашето општество, властите намерно замижуваа пред ужасната злоупотреба на главно бели деца од банди мажи претежно од пакистанско наследство. Со текот на времето, на виделина се појавија детали за злоупотреба во Ротерам, во Телфорд, во Рочдејл и на десетици други места. Но, со оглед на тоа што приказните се објавени со драматичност и деталите беа толку ужасни што се речиси неможни за читање, целосниот обем на скандалот сè уште треба да стигне до јавноста.

Страдаа децата

Следниот пасус го отежнува читањето. Но, треба да го прочитате, ако можете. Тоа е извлечено од пресудата на судијата Питер Рук за Мохамед Карар во 2013 година во Оксфорд. Мохамед ја подготвил својата жртва „за групно анално силување со помош на пумпа…“

„Ја подложивте на групно силување од пет или шест мажи. Во еден момент таа имаше четворица мажи во себе. Во устата и беше ставена црвена топка за да молчи“.

Нејзината приказна е ужасна. Таа е исто така далеку од уникатна. Земете ја „Ана“ од Бредфорд. Ранливо дете од дом за нега, на 14-годишна возраст имала повеќекратни пријави за силување, злоупотреба и принуда. Кога таа се „омажи“ за својот насилник на традиционална исламска венчавка, нејзиниот социјален работник присуствуваше на церемонијата. Властите потоа договориле таа да биде згрижена од родителите на нејзиниот „сопруг“.

Во Телфорд, Луси Лоу почина на 16 години заедно со нејзината мајка и сестра кога нејзиниот насилник го запали нејзиниот дом во 2000 година. Таа го родила детето на Азхар Али Махмуд кога имала само 14 години, а била бремена кога била убиена. Нејзината смрт последователно била искористена за закана за други деца. Истрагата во Телфорд откри особено брутални закани. Кога жртвата на 12-годишна возраст и кажала на мајка си, а мајката повикала полиција, „имаше околу шест или седум мажи од Азија кои дојдоа кај мене дома. Тие ѝ се заканија на мајка ми велејќи дека ќе ја бомбардираат мојата куќа со бензин ако не ги отфрлиме обвиненијата“.

Сепак, во шема што ќе се повтори, властите на Телфорд ја свртеа главата од настанот. Кога независен преглед конечно беше објавен во 2022 година, се откри дека полициските службеници опишале делови од градот како „забрането подрачје“, додека сведоците изнесоа повеќе наводи за полициска корупција и фаворизирање на пакистанската заедница. Без оглед на причината, истрагата откри дека „имаше нервоза поради расата… која се граничи со неподготвеност да се истражат злосторствата извршени од она што беше опишано како азиска“ заедница“.

Се виде дека полицајците за заштита се откажуваат од грижата само затоа што сторителите биле Азијци. Се сметаше дека некои осомничени не биле испитани бидејќи тоа би било „политички некоректно“.Ова не значи дека не било направено ништо. Свесен дека таксистите им нудат на децата возења за секс, во 2006 година Советот го суспендираше повторното  задолжителнолиценцирање на таксистите дозволувајќи им на возачите со висок ризик да продолжат да работат. Како што откри истрагата ова „се потекнува целосно од страв од обвинувања за расизам“.

Олдам

Прегледот на злоставувањата во Олдам беше објавен во 2022 година, но само за периодот  2011-2014 година .  Пред сè, пистоеше грижа за односите во заедницата: членовите на Советот беа ушлашени дека дека злоупотребата на децата „има потенцијал да започне расни немири““. Резултатот беше застој, и покрај тоа што официјалните лица во барем еден случај признаа дека злоупотребата од страна на азиски мажи траела „со години и години“.

Имаше најмалку 1.000 девојчиња беа злоставувани во градот помеѓу 1980 и 2009 година. Сепак, дури и оваа конзервативна проценка беше оспорена од страна на авторитетите, при што полицискиот началник на Западна Мерсија, Том Хардинг, инсистираше во 2018 година дека бројката е „сензационализирана“. Независна истрага потоа ја оцени бројката за целосно веродостојна.

Култура на прикривање

Негирањето на проблемот е вкоренето длабоко во политичкиот систем на Британија. Понекогаш, се чини дека пристапот на владата кон мултикултурализмот не е да го почитува законот, туку наместо тоа да го минимизира ризикот од немири меѓу заедниците. Соочена со бандите од претежно пакистански мажи, чија цел се претежно бели деца, државата точно знаеше што да прави. За доброто на односите во заедницата, мораше да ја закопа приказната.

Во Ротерам, висок полицаец му рекол на вознемирениот татко дека градот „ќе експлодира“ доколку рутинската злоупотреба на белите деца од пакистански луѓе  стане јавно позната. На еден родител загрижен за исчезнатата ќерка полицијата му кажала дека „постар дечко од Азија“ е „моден додаток“ за девојчињата во градот. На таткото на 15-годишна жртва на силување му било кажано дека нападот може да значи дека „ќе ја научи лекцијата“. Телото на девојчето било толку брутално злоставувано што ѝ била потребна операција.

Како што открила истрагата во Ротерам од 2014 година, децата биле „прелиени со бензин и им се заканувале дека ќе ги запалат“, „им се заканувале со пиштоли“, „биле сведоци на брутално насилни силувања и им се заканувале дека ќе бидат следната жртва ако кажат некому“. Девојчиња на возраст од 11 години биле  силувани од голем број машки сторители, еден по друг. Во истиот град, висок полицаец, наводно, рекол дека злоупотребата „се одвива“ 30 години, додавајќи „со оглед на тоа што се Азијци, не можеме да си дозволиме ова да се појави во јавноста“.

Како што покажа извештајот на Луиз Кејси од 2015 година за Советот на Ротерам, овој став беше широко распространет. Пакистанската заедница сочинуваше околу 3 отсто од населението во градот, а приказната што се појави беше јасна: пакистанските мажи злоставуваа бели девојки. Како резултат на тоа, рече еден сведок, Ссоветот бил „преплашен од [влијанието врз] кохезијата на заедницата“. Низ градот, беше вршен притисок врз луѓето „да ги потиснат, молчат или прикријат“ прашањата околу злоупотребата на децата. Поранешен висок офицер кажал дека  „x не сакаше [градот] да стане престолнина за злоупотреба на деца на северот. Тие не сакаа немири“.

Оваа нервоза значеше дека само советниците од пакистанско потекло  „се занимаваа“ со таа заедница“ и имаа „несразмерно влијание“,  како што рече еден сведок, „[моето] искуство со Советот беше и е  дека азиските мажи многу моќни, а белите Британци се многу свесни за расизмот и исплашени од наводите за расизам“.

 Во 2016 година, беше објавено дека жртва во Ротерам тврдела дека била силувана од градски советник.Како резултат на оваа комбинација на фактори, Советот се потруди да ги „прикрие информациите и да ги замолчи свиркачите“. Според зборовите на сведоците, „ако сакате да ја задржите работата, ја држите главата надолу и устата затворена“.

Полициски неуспеси

Овој отпор кон очигледната вистина се манифестираше низ целата земја. До 2010 година, извештајот на полицијата во Вест Мидлендс покажа дека властите биле свесни дека банди  им приоѓаат на децата пред училишните порти. Но, како што се наведува во извештајот, „преовладувачкиот профил на престапници, пакистанските муслимански мажи… во комбинација со доминантниот профил на жртва на бели жени има потенцијал да предизвика значителни тензии во заедницата“. Како резултат на тоа извештајот остана необјавен додека не беше објавен како одговор на барањата за слобода на информации  пет години подоцна.

Во Манчестер, извештај од 2019 година заклучи дека бандите биле оставени да шетаат по улиците делумно затоа што на полицајците им било кажано да патролираат на друго место. Еден детектив беше цитиран во извештајот како вели дека „целната група на напаѓачи беа претежно азиски мажи и ни беше кажано да се обидеме да добиеме други етникуми“.

Централната влада имаше сличен став. Во 2020 година, Министерството за внатрешни работи одби да го објави своето истражување за бандите  тврдејќи дека тоа нема да биде во „јавен интерес“. Кога конечно беше пуштен во јавноста се испостави дека е мачкање очи: неквалитетна конструкција која се чинеше дека намерно ја минимизира јасната улога што етничката припадност ја имаше во феноменот.

Кога луѓето навистина се обидоа да го покренат ова прашање, тие се најдоа замолчени. Во 2004 година, документарниот филм на Канал 4 за злоупотреба во Бредфорд беше одложен откако полициските сили предупредија дека доказите за „Азијци насочени кон млади бели девојки“ може да ги разгорат расните тензии.

Едно од најмрачните прикривања се појави во Рочдејл. Петнаесетгодишната Викторија Агоља, ранливо дете на згрижување, почина во 2003 година кога 50-годишниот Мохамед Јакуб и инјектираше хероин. Пред нејзината смрт, според извештајот објавен минатата година, таа им дала на властите информации дека била „втурната во сексуална експлоатација, наводно силување и сексуален напад за кои и е потребна медицинска помош“. Ништо од тоа не довело до нејзино спасување. Низ градот, девојчиња на возраст од 12 години биле силувани од банди.

Кога беа изречени првите пресуди во Рочдејл во 2012 година, полицијата и Кралското обвинителство се извинија што не ги следеа апелите за помош. Како што рече поранешната лабуристичка пратеничка  Кили Ен Крајер, властите „биле скаменети што ги нарекуваат расисти и така се вратиле на стандардната политичка коректност“. Како резултат на тоа, и покрај тоа што едно девојче  кажало на полицијата дека е силувано и обезбедило ДНК докази, не било покренато кривично гонење.

Чувството дека властите верувале дека целосната истрага ќе биде поголема неволја отколку што вреди е широко распространета. Симон Данцук, поранешен пратеник на Рочдејл, рече дека „високите лабуристички политичари“ го предупредиле да не разговара за „етничката припадност на сторителите, поради страв од губење гласови“. Денес, се верува дека десетици престапници сè уште се на слобода.

Напаѓачите заштитени

Додека стравувањата од расните тензии и политичката коректност ја оставија државата често да не сака да ги заштити жртвите, истата загриженост ги заштити напаѓачите.Како што откри  истрагата во Ротерам во 2014 година, во најмалку два случаи татковците ги следеле нивните ќерки и се обиделе да ги одведат од куќите каде што биле малтретирани. Полицијата ги уапсила татковците.

Во други случаи, децата-жртви биле уапсени поради „пијано и неуредно“ однесување, наместо возрасните мажи со кои биле. Не е чудно што  млади луѓе во градот верувале дека полицијата „не се осмелила да дејствува против азиските млади поради страв од наводи за расизам“.

Заштитата на прекршителите можеби отиде предалеку. Во барем еден случај, кога жртвата нашла храброст да оди во полиција, се чини дека нивниот насилник бил известен. Додека се уште била во полициска станица, добила порака од нејзиниот насилник во која ја информирал дека ја има нејзината 11-годишна сестра и дека сега е „твој избор…“. Детето избрало да не ја поднесе жалбата.

Овие приказни опфаќаат само мал број градови. Пошироката слика сепак е јасна. Последиците се исто така јасни: ниту еден полицаец или владин службеник никогаш не бил затворен поради недоличното однесување. Во Ротерам, најстрогите санкции со кои се соочи полицијата беа писмените предупредувања.Дури и прекршителите успеаја да избегнат некои од последиците за нивните постапки. И покрај тоа што му е одземено британското државјанство, водачот на бандата за злоставување во Рочдејл сè уште живее меѓу своите жртви и покрај тоа што му наредиле да биде депортиран.

Цената на мултикултурализмот

Ако Британија сака да се откупи себеси за скандалот со бандите,  треба да разбере како ги направиле работите толку ужасно погрешно. Ова започнува со ставот дека заштитата на имиџот на успешно мултикултурно општество е поважна отколку вистината за тоа мултикултурно општество.

Не е тешко да се види зошто градските совети се во паника кога се соочија со огромниот обем на злоупотреба. Како што е пресметано во една неодамнешна студија, еден од 73 муслимански мажи кои живеат во Ротерам биле кривично гонети за вмешаност во овие банди од 1997 до 2016 година. Ова беше речиси нерешлив проблем за општество изградено на либерални принципи.

Дури и сега, дискутирањето  за бандите како првенствено составени од мигранти од шакистанско потекло предизвикува проблеми. Сепак, ако не можеме да бидеме искрени за проблемите со кои се соочуваме, нема да можеме да ги решиме. Според зборовите на Гај Дампиер, истражувач во институтот Легатум: „Скандалот со бандите за силување беше производ на мултикултурализмот, што во пракса значеше дека властите замижуваа бидејќи жртвите беа главно бели, а нивните насилници главно етнички Пакистанци“.

Добротворни организации за борба против расизмот, групи за притисок и левичарски академици, сите направија заговор да ја задушат дискусијата или да лажат дека тоа е само „морална паника“. Резултатот е илјадници малтретирани девојчиња и скандал што ја наруши британската политика“.

Поправки на политиката

Поправањето на овој хаос започнува со откривање на сè. Како што покажа истражувањето на Чарли Питерс, овие банди биле активни во над 50 градови и села низ Обединетото Кралство  и нема сомнение за повеќе за кои допрва треба да слушнеме. Дури во 2021 година се покажа дека полицијата во Јужен Јоркшир сè уште не успевала да ја евидентира етничката припадност на прекршителите, при што за 67 проценти од случаите немаат детали во Ротерам.

Државата не смее да остави камен на напорите да се искорени ова зло. Како што изјави една жртва за GB News, „истрагата на владата е единствениот начин да се побара одговорност од Советот на Олдам и полицијата на Манчестер за нивните огромни неуспеси што доведоа до тоа стотици да бидат малтретирани и да не се слушаат. Истрагата во стилот на Телфорд ќе им даде одговори на преживеаните, но нема да им даде правда на оние кои ја заслужуваат“.

Како што неодамна напиша на овие страници министерот за правда во сенка, Роберт Џенрик, „националната истрага е само почеток: ни треба правда за жртвите“. Според неговите зборови, „овој ужасен скандал продолжува и денес затоа што сторителите сè уште се на слобода, а службениците кои го прикриваа се пуштени. Поединците кои замижуваа пред овие злосторства – и ги дадоа како храна најранливите жени на волците – треба да бидат во затвор“.

Руперт Лоу од Реформи во Обединетото Кралство повика на „целосна, слободна и фер јавна истрага“ која „ќе му ги покаже на британскиот народ фактите и ќе остави тој да одлучи“.

„Ниту еден камен не смее да се остави неподигнат “ во изрекувањето на одговорност на виновниците, „вклучувајќи ги и оние кои дејствуваа за да ги прикријат овие злосторства“. За виновниците, рецептот на Лоу е едноставен: „депортации и гонења, за многу од нив“.

„Секој маж или жена за кои ќе се утврди дека е соучесник во овие злосторства треба да бидат депортирани, вклучително и двојните државјани на кои треба да им се одземе државјанството. Тоа ги вклучува членовите на семејството кои биле свесни  во што учествуваат нивните сопрузи, татковци, синови и браќа. Потребна е брза и брутална правда“. И пред сè, повеќе не смее да се дозволи загриженоста за мултикултурализмот да ја надмине потребата да се одржува безбедноста на јавноста. Како што истакнува Дампиер, „ни треба крај на двојните аршини во заедницата и примена на законот подеднакво за сите“.

Роберт Џенрик се согласува: „За да се одржи редот во мултикултурната Британија, државата сметаше дека е неопходно законот да се применува селективно. Со децении најстрашните злосторства од групите од дијаспората беа легализирани и активно прикривани за да се спречи неред. Владеењето на правото беше напуштено за да се одржи митот дека различноста е нашата сила, уништувајќи ги животите на илјадници бели девојки од работничката класа во тој процес. Овој скандал започнува со почетокот на масовната миграција. Оваа ужасна афера е последниот клинец во ковчегот за либералите кои се држат до аргументот дека Британија е успешна приказна за интеграцијата. Масовната миграција мора веднаш да престане и странските државјани кои се гонети за нивните монструозни злосторства мора да бидат депортирани – нема ако, нема но“.

Можеби звучи силно. Но, потребни се силни мерки. Мекиот допир на британската држава го остави овој проблем да гние и да изгние.Децата беа оставени да страдаат во име на односите во заедницата, што е непростлива цена. И тоа беше цена што не донесе ништо: хармонијата заснована на лаги не трае. Јавниот гнев се зголемува и има повеќе причина луѓето да се лути отколку ако случаите се решавале брзо во тоа време. Навистина, злоупотребата можеби сè уште се случува бидејќи државата претходно не постапила правилно.Време е за нов пристап. Вистината мора да се изнесе на виделина.

Маск во напад на Стармер

Во серија објави во текот на неколку дена, Маск сугерираше дека Сер Кир Стармер не ги гони бандите и рече дека министерот за внатрешни работи Џес Филипс „заслужува да биде во затвор“.

Тоа се случи кога Министерството за внатрешни работи ја бранеше својата одлука да го одбие барањето да води јавна истрага за сексуалната експлоатација на деца во Олдам. Конзервативците и реформите во Обединетото Кралство повикаа на поширока национална истрага.

Запрашан за коментарите на Маск во неделата со Лора Куенсберг, Најџел Фараж рече дека користел „многу тешки термини“, но дека „слободата на говор се вратила“ на X под негова сопственост. (Телеграф)