Селин Дион на Олимпијадата во Париз – блескаво и емотивно враќање
Париз – Случајните љубители на спортот во светот издржаа четиричасовна врвна, спектакуларна, хаотична, дождлива помпа долж Сена синоќа на свеченото отварање на Олимпијадата од една причина: да ја видат Селин Дион како се враќа на сцената. 56-годишната француско-канадска поп-ѕвезда нема настапувано повеќе од четири години, поради реткото, неизлечиво невролошко нарушување наречено синдром на вкочанета личност. И покрај тоа што се бореше со неконтролирани мускулни грчеви доволно екстремни за да ги скрши ребрата, Дион, вети дека еден ден ќе се врати. „Ако не можам да трчам, ќе одам. Ако не можам да одам, ќе ползам“, рече таа во нејзиниот неодамнешен документарен филм „Јас сум: Селин Дион“. „И нема да престанам. Нема да престанам“.
Во дождливата петочна вечер во Париз, на крајот од церемонијата на отворање на Олимпијадата, Дион направи повеќе од само враќање – таа триумфираше. Добитничката на Греми, облечена во светкава тоалета на Диор со реси до подот, придружувана од пијано натопен од дожд на скалите на Ајфеловата кула, таа не само што ја пееше Hymne a l’amour („Химна на љубовта“) од Едит Пјаф – што навистина ќе беше повеќе од доволно – туку ја изведе со желбите на некој кој, според нејзино признание, копнее да продолжи со турнеите повеќе од нејзините обожаватели. Ако сте го гледале документарецот, тогаш знаете дека е речиси невозможно да се сфати количеството лекови и терапија, згора на цврстина и решителност без дно, кои се потребни за Дион повторно да се качи на сцената, а камоли да биде највисокиот настап на Олимпијадата во Париз. Тоа го прави толку добро, со опиплива, карактеристична вокална моќ. Таа е, како што рече поп-пејачката Кели Кларксон на американскиот пренос на NBC, „вокална спортистка“.
Дион, која можеби повеќе од која било нејзина колешка дива од 90-тите е прилагодена на огромните плими на чувствата, природно ја извади секоја нишка на копнеж, загуба и оживување од стиховите, напишани од Пјаф за љубовник кој загинал во авионска несреќа откако била прво изведена. Нејзината изведба мудро ги фаворизираше нејзините пониски регистри, иако сè уште беше проектирана од сцената на Ајфеловата кула како маѓепсувачка магија што ја топи одбраната.
Изведбата одбележа речиси 30 години откако музичката легенда излезе на сцената на Олимписките игри во 1996 година, кои се одржаа во Атланта, со нејзината балада „Моќта на сонот“.
Ова беше првпат на легендарната пејачка на „My Heart Will Go On“ да настапува од март 2020 година, пишува Ројтерс. По одложувањата поради Ковид-19 и здравствени проблеми, таа ги откажа своите датуми на светската турнеја Courage во 2022 година.
Уметничкиот директор на церемонијата на отворањето, Томас Жоли, објасни зошто Дион е најдобриот избор да ја заврши вечерта.
“На церемонијата имаме љубовна химна, а тоа е L’Hymne A l’Amour. Сите сакавме да го завршиме шоуто со оваа песна, а нашата прва идеја беше многу едноставна и јасна. Сакавме да го замолиме најдобриот пејач да пее љубов, а тоа е Селин Дион“, изјави Жоли за Ројтерс. „Очигледно беше да побараме од неа да го стори тоа за да ја затвори церемонијата.
Дион беше тешко заработениот крунски скапоцен камен на церемонијата покрај и на вода, која започна со жив – и привремено сув – со интерпретацијата на Лејди Гага на Mon truc en plumes на Zizi Jeanmaire по бреговите на Сена.
Речиси тричасовната парада на спортистите долж Сена беше проследена со неколку високоенергетски изведби кои ја слават француската историја и култура, вклучително и француско-малиската поп сензација Аја Накамура, која трчаше по Pont des Arts, мост што го поврзува Институтот на Франција со Лувр, за позлатената, ако и малку нестабилна изведба на Пуки и Џаџа на водена бина. Гоџира, најголемиот метал бенд во Франција, ја ремиксираше француската револуционерна химна Ах! Ча ира, заедно со оперската пејачка Марина Виоти и Парискиот симфониски оркестар, за една од највозбудливите, жестоки изведби на вечерта, во која се вклучени хористи облечени како обезглавена Марија Антоанета и познатата арија од Кармен на Жорж Бизе: L’amour est un oiseau rebelle. А Жулиет Арман пееше деликатна верзија на Imagine на Џон Ленон на шлеп во облик на магматска карпа, придружувана од пијанист чија пиротехника, како што се гледа преку камерата испрскана од дожд, направи целата работа да изгледа како матна огнена топка. (Гардијан)