Решена мистеријата на исклучителниот звук во грчкиот театар Епидаурус

Mистеријаta за одличниот квалитет на звукот во античкиот грчки театар Епидаурус конечно е решена, тврдат истражувачите во една неодамнешна студија.

Научниците со децении се прашуваат од каде доаѓа високиот квалитет на звукот на театарот во Епидаурус, развивајќи одредени теории.

Античкиот театар на Епидаурус бил дизајниран од Поликлит во 4 век п.н.е. Оригиналните триесет и четири реда биле продолжени во римско време за уште дваесет и еден ред. Во него може да се сместат до четиринаесет илјади луѓе.

Театарот восхитува со неговата исклучителна акустика, која овозможува речиси совршена разбирливост на незасилени изговорени зборови од просцениумот до сите четиринаесет илјади гледачи, без оглед на нивното седење.

Некои дури тврдат дека публиката може да слушне како паѓа игла или ќибрит од кое било седиште во објектот.

Театарот, познат по својата извонредна акустика, е еден од најдобро зачуваните од ваков вид во светот. Сè уште се користи за музички и поетски натпревари и театарски претстави.

Звукот во театарот на Епидаурус е подобрен со варовник

Со текот на годините, беа развиени неколку теории со цел да се објасни феноменот, и од академици и од аматери.

Некои од овие теории сугерираат дека ветровите што преовладуваат ги носат звуците или дека ги маскираат засилените гласови.

Истражувачите од Технолошкиот институт во Џорџија открија дека варовничкиот материјал на седиштата обезбедува ефект на филтрирање, потиснувајќи ги ниските фреквенции на гласови и на тој начин минимизирајќи ја бучавата од гужвата во позадина.

Понатаму, редовите на седишта од варовник ги рефлектираат високите фреквенции назад кон публиката, зголемувајќи го ефектот, забележа Live Science.

„Кога првпат се справив со овој проблем, мислев дека ефектот на прекрасната акустика се должи на површинските бранови кои се искачуваат на театарот без речиси никакво амортизирање“, рече машинскиот инженер Нико Деклерк. „Додека се пренесуваа гласовите на изведувачите, не очекував дека и ниските фреквенции на говорот се филтрирани до одреден степен“.

Меѓутоа, зачудувачки е што грчките градители на театарот веројатно не ги разбрале принципите што довеле до исклучителна чујност на звукот од сцената.

Неразбирањето на Грците за улогата на варовничките седишта во акустиката на Епидаурус веројатно ги спречило да можат да го дуплираат ефектот.

Подоцнежните театри вклучуваа различни материјали за клупи и седишта, вклучително и дрво, кое можеби одигра голема улога во постепеното напуштање на дизајнот на Епидаурус во текот на годините од страна на Грците и Римјаните, рече Деклерк.

Други го оспоруваат квалитетот на звукот
Гардијан известува дека истражувањето спроведено од Констант Хак, доцент на Технолошкиот универзитет во Ајндховен, и неговиот тим, сугерира дека таквите тврдења се малку повеќе од грчки мит.

Во серија конференциски трудови, кои исто така вклучуваа експерименти во Одеонот на Херод Атикус и театарот во Аргос, Хак и неговите колеги опишуваат како ги тестирале тврдењата.

Тие користеа дваесет микрофони, поставувајќи го секој на дванаесет различни локации околу театарот на Епидаур, заедно со два звучници – еден во центарот на „сцената“ – или оркестарот – и еден настрана.

Двата звучници свиреа со мало задоцнување меѓу нив звук кој преминуваше од ниска на висока фреквенција со звучниците во пет различни ориентации. Вкупно направиле приближно 2.400 снимки.

Тимот потоа ги искористи податоците за да ја пресмета јачината на звукот на различни точки во театарот.
Тие потоа направија серија лабораториски снимки на звуци, вклучително и фрлање паричка, кинење хартија и лице кое шепоти, и им ги пуштаа на учесниците, кои ја приспособуваа јачината на звуците додека не ги слушнат преку бучавата во позадина.

Резултатите потоа беа внесени во пресметките на тимот за да се открие колку далеку од оркестарот ќе се слушнат различните звуци.

Додека звукот на паѓање на паричка или кинење хартија би бил забележлив низ целиот театар, тој може да се препознае само како паричка или како хартија на половина пат до седиштата.

За палењето ќибритче, ситуацијата беше полоша, додека шепотот беше разбирлив само за оние на предните седишта.

Понатамошната работа, заснована на звучниците што свират гласови, откри дека само кога актерите гласно зборуваат, нивните зборови ќе бидат разбирливи на седиштата најоддалечени од сцената.