Размислувате за патување во Барселона ова лето? Внимавајте што ќе најдете

Демонстрантите во Барселона користеа водени пиштоли за да ги одвратат  туристите што ја посетуваа Саграда Фамилија минатиот месец. Здруженијата на жители на Мајорка објавија отворено писмо со кое апелираат до туристите да се држат подалеку од островот. Се очекуваат повеќе вакви акции на Канарските Острови, Малага и на други места, додека Шпанија се подготвува за уште една масовна сезона на пренатрупаност.

Минатата година, имаше близу 100 милиони посетители во Шпанија, двојно повеќе од населението. Не е ни чудо што индустријата ги трие рацете од можноста за уште повеќе оваа година. Но, оние од нас кои немаат удел во угостителската индустрија се подготвуваат за инвазијата со мешавина на страв и огорченост. Масовниот туризам се чини сè повеќе екстрактивен до тој степен што е форма на корпоративен колонијализам.

Тука во Барселона, одамна се откажавме од одење по непријатно преполната Рамбла. Го избегнуваме стариот град и не се ни мачиме да одиме на преполната плажа во Барселонета. Не можеме да се вратиме дома во Ваљкарка бидејќи јавниот превоз е преполн со туристи кои се упатуваат кон паркот Гуел на Антони Гауди, една од најпопуларните атракции во градот. Кога минатиот месец беше отворен нов и многу потребен парк, советот рече дека се надева дека ќе привлече туристи. Кога областа околу валканата река Бесос беше исчистена и претворена во природно светилиште, беше претставена како туристичка атракција.

Оваа неуморна маркетиншка акција ги остава жителите со чувство дека нивната единствена улога е да го направиме местото да изгледа поавтентично. Но, иронијата е во тоа што колку повеќе туристи доаѓаат, толку помалку автентична станува Барселона. Секој ден градот е помалку како себе, а повеќе како идејата за Барселона на одделот за маркетинг.

„Туризме де Барселона“ штотуку започна нова кампања под слоганот: „Ова е Барселона“. Многумина овде би го замениле „е“ со „беше“. Додека жителите и локалните бизниси се протерани, градот се празни, а традиционалните барови и продавници се заменети со тапас барови, пицерии и продавници за сувенири, бидејќи никој друг не може да си ги дозволи високите кирии. Официјалните бројки покажуваат дека кириите за продавници во центарот на Барселона се зголемиле повеќе од двојно во последните пет години.

Исто како што се чувствуваме колонизирани, не се ли и туристите изнемоштени од корпоративната алчност? Какво ново културно искуство доаѓа од патувањето до Барселона за да се редат за јајца Бенедикт на место наречено „Бранч енд Кејк“? Зошто да патувате во странство за да купувате во „Зара“ или „Емпорио Армани“ или да јадете во „Тако Бел“ кога веројатно можете да го направите тоа поблиску до дома?

Или луѓето се чувствуваат утешно од познавањето на сеприсутните глобални брендови? Можеби тоа ги прави да се чувствуваат повеќе како дома, што исто така го поставува прашањето, зошто воопшто да патуваат? За туристичката индустрија ова не е проблем. Ако луѓето продолжуваат да доаѓаат, тоа е затоа што им се допаѓа. Доволно е кажано.  Како што ми рече цвеќар чие семејство продава цвеќе на Ла Рамбла од 1888 година: „Изгубивме сè, но ние, ние Каталонците, го продадовме.“

Земете го фудбалскиот клуб Барселона, честопати сметан за предводник на каталонската нација: més que un club, како што сакаат да кажат. А сепак, одете на натпревар и веројатно е дека ќе слушнете англиски, француски или разни други јазици како што ќе слушнете каталонски или шпански. Како е ова можно, кога практично секое седиште е во сопственост на сопственик на сезонски билет? Бидејќи навивачите ги продаваат своите билети за денот на натпреварот на туристите во шема олесната од самиот клуб.

И да, тука се работните места и парите: 12% од БДП на Шпанија, а 14% од оној на Барселона, доаѓа од туризмот, десетици илјади работни места, многу од нив лошо платени и несигурни, но сепак работни места. Ненадејниот одговор на секој што се жали дека се чувствува преоптоварен од масовниот туризам е: точно, значи сакате да оставите илјадници луѓе без работа, нели?

Во речиси 25-те години што ги живеам во Барселона, секој градоначалник вети дека ќе го контролира туризмот и ќе го стави квалитетот пред квантитетот. Без разлика дали го мислат тоа или не, бројките зборуваат сами за себе. Не станува збор за носталгија. Ако има некаква носталгија, таа е за деновите пред 20 години кога имавме управливи 10 милиони посетители годишно, а не 30 милиони.

Сè има критична маса и тука, како и на места како Севиља, Малага и Балеарските Острови, чувството е дека сме ја достигнале. Оттука и растечкиот број протести, повеќето од нив фокусирани на тоа како туризмот ги направил овие места недостапни за нивните жители.

Какво и да е решението, напаѓањето поединци со водени пиштоли е бесмислено и неправедно. Сите патуваме, сите сме пешадијци на корпоративниот колонијализам и во отсуство на уште една пандемија или многу повисоки цени на авионските билети, тешко е да се замисли промена на ситуацијата, особено затоа што ниедна шпанска влада, регионална или национална, не би се осмелила да го попречи туристичкиот воз. Можеби на секој од нас е да стане посвесен за социјалното и еколошкото влијание на оваа непрестајна желба за патување и да се запрашаме што точно се надеваме да најдеме во свет во кој масовниот туризам сè повеќе прави насекаде да се чувствува исто. (Гардиан)