Одеднаш Трамп изгледа постаро и подеранжирано

Четири дена по завршувањето на Националната конвенција на републиканците, одеднаш изгледа како многу поинаков настан. Ја гледав со прекини, на телевизија, заедно со можеби 25 милиони други Американци (релативно мал број, иако доволно за да биде важен). Се фокусирав на најважните моменти, како и повеќето гледачи. Ја прочитав анализата и мислев дека разбрав што се случи. Но, во светлината на храбрата и невидена одлука на претседателот Џо Бајден да се откаже од трката, моето сеќавање за она што го правеа и зборуваа Доналд Трамп и неговата партија трајно се смени. Претпоставувам дека тоа ќе вреди и барем за некои од другите 25 милиони од нас.

Што и да се случи следно, рамката е променета. Сега републиканците се оптоварени со постариот кандидат, оној кој не може да направи јасен аргумент или да заврши реченица без да се префрли во анегдота. Сега демократите наместо тоа предлагаат нешто ново. Сега многу стручњаци на кои трката веќе им здосади и кои беа подготвени да ја завршат, изгледаат глупаво.

Запомнете, ако сè уште можете: Конвенцијата на републиканците беше внимателно курирана, прецизно планирана презентација. Како што рече мојот колега Тим Алберта, темата беше „силата“. Силата беше изразена со претерани, апсурдни, стрип фигури: Халк Хоган, Кид Рок. Вториот извикуваше „Борба, борба!“ и „Трамп, Трамп!“ додека ја креваше тупаницата. Потоа ја отпеа „American Bad Ass“, нечујно дело на длабока дисонанца. Самиот Трамп влезе во конгресната сала за да ја слуша познатата мизогинска химна на Џејмс Браун „It’s a Man’s Man’s Man’s World“.

Силата беше имплицирана од подеднакво кореографските демонстрации на понижување. Ники Хејли, која постојано се прашуваше дали Трамп е „ментално способен“ да биде претседател – и изјави дека „првата партија што ќе го повлече својот 80-годишен кандидат“ ќе победи на изборите – ја понуди својата „силна поддршка“. Ниминираниот за потпретседател, Џ.Д. Ванс, кој претходно го спореди Трамп со Хитлер и го опиша него како „културен хероин“, изведе своевиден поклон, појавувајќи се на конвенцијата во ликот на молител, помошник, изгубен син.

Како и многу други републиканци, тој се поклони на моќта на Трамп, на вулгарноста на Хулк Хоган, на цела низа работи што велеше дека не му се допаѓаат, а можеби и сè уште не му се допаѓаат. Тој дури направи необичен, напорен обид да ги поврзе своите деца и неговата сопруга, ќерка на имигранти од Јужна Азија, на гробишта во источен Кентаки каде што рече дека ќе бидат погребани, како ништо од ова да нема смисла додека сите не бидеме мртви.

Но, тогаш се појави и самиот Трамп и како на сцената да излезе царот без облека. Немаше ништо силно во стариот човек со прекумерна тежина, тешко нашминкан, но сепак со сјајно лице, кој луташе и џагораше час и половина, целосно поткопувајќи ја мазната слика создадена во претходните четири дена. Тој започна држејќи се до своето сценарио, свечено повикувајќи се на неуспешниот обид за атентат против него неколку дена претходно. Но, дури и кога ја раскажуваше таа приказна, не можеше да го совлада соодветниот тон и речиси веднаш ја смени темата. „И има интересна статистика“, рече тој: „Ушите се најкрвавиот дел. Ако нешто се случи со ушите, тие крварат повеќе од кој било друг дел од телото. Од која било причина, лекарите ми го кажаа тоа“.

На крајот, наместо да звучи како „American Bad Ass“, тој навлезе во чиста глупост. Еден пример:

                 „Тие доаѓаат од затворите. Тие доаѓаат од затвори. Тие доаѓаат од ментални                                         институции  и лудници. Јас – знаете дека медиумите е секогаш вклучени затоа што го                       велам ова. Дали некој го гледал ‘Кога јагнињата ќе стивнат’? Покојниот, голем                                   Ханибал Лектер. Тој би сакал да ве има на вечера. Тоа се лудници. Тие ги празнат                            своите лудници. И бројки на терористи какви што досега не сме виделе. Лоши работи                      ќе се случат“.

Друг:

                „Во Венецуела, Каракас, висок криминал, висок криминал. Каракас, Венецуела,                                  навистина опасно место. Но повеќе не, бидејќи во Венецуела криминалот е намален за                    72 отсто. Всушност, ако некогаш би биле на овие избори, мразам дури и да го кажам                        тоа, ќе ја имаме нашата следна републиканска конвенција во Венецуела бидејќи ќе                          биде безбедно. Нашите градови, нашите градови ќе бидат толку небезбедни, нема да                        можеме – нема да можеме да ја имаме таму“.

Во четвртокот вечерта, оваа изведба изгледаше изместена, злобна и застрашувачка. Сега, по одлуката на Бајден да ја прекине сопствената кампања, изгледа само пореметено. Од една страна, имаме актуелен претседател кој ги сфати своите ограничувања и во чин на патриотизам, несебичност и партиско единство реши да се повлече од власта. Од друга страна, имаме поранешен претседател кој сака да биде на власт, очајно се држи до митот за изгубени избори, евоцирајќи ги истите предвидливи описи на масакр и катастрофа на кои им служеше пред осум години. Тој и денеска го напаѓа Бајден, кој повеќе не му е противкандидат.

Во ретроспектива, конвенцијата на Републиканската партија изгледа не само наместена, туку и шуплива и лажна. Спротивно на тоа, конвенцијата на Демократската партија ќе биде суштинска, а можеби дури и спонтана. Во часовите што поминаа од објавата на Бајден, на интернет се појавија милион различни мемиња, музички миксови и клипови на Камала Харис, кои не се оркестрирани од нејзината кампања или од која било кампања, само составени од случајни луѓе, од кои некои ја сакаат, а некои не. Еден спој од нејзините почудни говори, нејзината смеа и саундтракот на Charli XCX имаше 3,4 милиони прегледи до утрово. Сè уште не знаеме дали Харис ќе биде кандидат или, ако е, дали ќе биде добра, но енергијата веќе се префрли од мажите кои се обидуваат да го наметнат својата слика за својата партија во земјата на онлајн на Ген Зерс која може да го преврти сценариото како што сака.

Не знам што ќе се случи следно, и тоа е поентата. Тешкото чувство на неизбежност што ја опкружуваше Конвенцијата на републиканците исчезна. Кадрите на луѓе организирани од Фондацијата Херитиџ и десетина ограноци, сите тивко се подготвуваат да ги уништат правата на Американките, да ги заменат државните службеници со лојалисти, да ги разделат контролите на загадувањето и да префрлат повеќе пари во рацете на милијардерите кои се пријателски кон Трамп – тие повеќе не маршираат неумоливо кон ходниците на моќта. Луѓето кои поминаа една недела обидувајќи се да ја искриват реалноста за да соодветствуваат на нивниот погрешен, одмаздољубив кандидат прерано станаа премногу самоуверени.

(Ен Еплбаум е американска новинарка и историчарка. Текстот е објавен во магазинот „Атлантик“.)