Израел мора да престане да го користи холокаустот како оружје

Претседателот Џо Бајден ги започна своите забелешки во Израел со ова: „Хамас изврши злосторства кои потсетуваат на најголемите пустошења на ИСИС, ослободувајќи го чистото зло врз светот. Нема никакво рационализирање, оправдување. Период. Бруталноста што ја видовме ќе пресече длабоко каде било во светот, но подлабоко сече овде во Израел. 7 октомври, кој беше… свет еврејски празник, стана најсмртоносниот ден за еврејскиот народ од холокаустот.

Изнесе на површина болни спомени и лузни кои ги оставија милениумите на антисемитизам и геноцид на еврејскиот народ. Светот тогаш гледаше, знаеше, а светот не направи ништо.

Нема да стоиме настрана и повеќе да не правиме ништо. Не денес, не утре, ни никогаш“.

Со ова, Бајден ја засили реторичката рамка што поранешниот израелски премиер Нафтали Бенет ја изрази, во типично незасрамени зборови, во интервју за Скај њуз на 12 октомври: „Ние се бориме против нацистите“.

Моќна држава, со моќни сојузници и моќна армија, ангажирана во одмазднички напад против Палестинците без државјанство под колонијална власт на израелските доселеници, воена окупација и опсада, на тој начин е претставена како немоќни Евреи се борат против нацистите. Овој историски контекст на ниту еден начин не го оправдува масовното убиство на 1.500 Израелци на 7 октомври, што претставува воено злосторство и злосторства против човештвото. Ова беше единствениот најголем масакр на Евреи од холокаустот, кој длабоко ги шокираше Евреите и многу други ширум светот. Контекстот на нападот на Хамас врз Израелците, сепак, е сосема различен од контекстот на нападот врз Евреите за време на холокаустот. И без историскиот контекст на израелскиот доселенички колонијализам од Накба („катастрофа“ на арапски, го означува масовното преселување на Палестинците) во 1948 година, не можеме да објасниме како дојдовме овде, ниту да замислиме различни иднини; наместо тоа, Бајден ни ја понуди деконтекстуализираната слика на „чисто зло“.

Ова вооружување на сеќавањето на холокаустот од страна на израелските политичари е длабоко. Во 1982 година, на пример, во контекст на нападот на Израел врз Либан, израелскиот премиер Менахем Бегин го спореди палестинскиот лидер Јасер Арафат во Бејрут со Адолф Хитлер во неговиот бункер во Берлин на крајот на војната. Три децении подоцна, во октомври 2015 година, Бенјамин Нетанјаху го подигна ова вооружување на нови нивоа кога во говорот на Светскиот ционистички конгрес во Ерусалим тврдеше дека палестинскиот голем муфтија Хаџ Амин ал-Хусеини ја всадил идејата за убивање на Евреи во умот на Хитлер. И минатиот вторник, Нетанјаху го опиша Хамас на прес-конференција, заедно со германскиот канцелар, Олаф Шолц, како „новите нацисти“.

Израелскиот министер за одбрана Јоав Галант рече: „Газа нема да се врати на она што беше порано. Ќе елиминираме сè“. Нисим Ватури, член на израелскиот парламент од владејачката партија Ликуд, да земеме друг пример, повика на „бришење на Појасот Газа од лицето на земјата“. Има многу други такви изрази на израелски политичари и високи армиски офицери во последните неколку недели. Фантазијата за „борба против нацистите“ поттикнува таков експлицитен јазик, бидејќи сликата на нацистите е „чисто зло“, кое ги отстранува сите закони и ограничувања во борбата против него. Извршителите на геноцидот секогаш ги гледаат своите жртви како злобни, а себеси како праведни. Така, навистина, нацистите ги гледаа Евреите.

Според тоа, зборовите на Бајден претставуваат учебничка употреба на холокаустот не со цел да се застане со немоќните луѓе соочени со изгледите за геноцидно насилство, туку за да се поддржи и оправда екстремно насилен напад од моќна држава и, во исто време, да се искриви оваа реалност. Но, ја гледаме реалноста пред наши очи: од почетокот на израелското масовно насилство на 7 октомври, бројот на убиени Палестинци во Газа надмина 4.650, една третина од нив деца, со повеќе од 15.000 повредени и над еден милион луѓе раселени.

Израел, исто така, го ескалира насилството врз Палестинците под окупација на Западниот Брег, вклучително и убиство на повеќе од 95 луѓе и интензивирање на протерувањата, вклучително и уништување на цели заедници. Хамас нема моќ на Западниот Брег, но реалноста што сите можеме да ја видиме значи малку за Израелците кои се борат, според нивните умови, против нацистите.

Видовме ваква употреба на сеќавањето на холокаустот во друг случај на масовно насилство не многу одамна. На 24 јануари 2020 година, рускиот претседател Владимир Путин беше поканет да зборува на петтиот Светски форум за холокаустот во Јад Вашем во Ерусалим, по повод одбележувањето на 75 години од ослободувањето на Аушвиц од страна на советските сили. Во својот говор, Путин претстави искривена историја на Втората светска војна и холокаустот, вклучително и искривени мапи, за да одговара на рускиот наратив кој го избриша нацистичко-советскиот сојуз при уништувањето на Полска во 1939 година и ги претстави Украинците, Летонците и Литванците првенствено како нацистичките соработници.

Путин го искористи токму ова вооружување на историјата на холокаустот кога го започна својот напад врз Украина во февруари минатата година, објаснувајќи го како кампања на „денацификација“. Експлицитно и незасрамено, исто како Бенет. Путин на тој начин го искористи холокаустот за да создаде свет превртен наопаку: Украинците кои се соочија со брутален и неиспровоциран руски напад станаа нацисти.

Историјата на холокаустот, сепак, нуди лекции за сегашното крвопролевање.

Како прво, нѐ потсетува да ги центрираме гласовите и перспективите на оние кои се соочуваат со државно насилство и геноцид. А најитно нешто што сега им е потребно на Палестинците во Газа е прекин на огнот и крај на израелската бомбардирање. Тоа го посакуваат и барем некои од израелските преживеани од нападот на Хамас и членовите на семејствата на израелските цивили убиени или во заробеништво во Газа. Главен приоритет сега треба да биде запирање на насилството, спасување животи и ослободување на израелски заложници заедно со стотици палестински цивили, вклучително и 160 деца, приведени од Израел незаконски, без обвиненија или судење.

Историјата на холокаустот, исто така, укажува на важноста на одговорноста, иако одговорноста по холокаустот остана ограничена. Во случајот на нападот на Израел врз Газа, одговорноста треба да започне од она што е многу јасно: поттикнување на геноцид, што е казниво според член 3 од Конвенцијата за геноцид на ОН, дури и кога не следи геноцид. Додека дебатата за геноцидот во тековниот напад на Израел врз Газа несомнено ќе продолжи со години, можеби и пред меѓународните судови, израелските воени злосторства и кршењето на меѓународното хуманитарно право се неспорни.

Исто така, ќе биде важно израелските извршители на воени злосторства и оние кои се одговорни за кршење на меѓународното хуманитарно право во многуте години од опсадата на Газа, вклучително и за време на овој сегашен напад, да им се суди. Палестинските лидери и Палестинците кои ги извршија масовните злосторства на 7 октомври, исто така, треба да одговараат. Меѓународните судови и правните процеси се важни затоа што имаат потенцијал да станат простори, колку и да се ограничени, за преживеаните да ги кажат своите приказни, да ја потврдат својата хуманост и да бараат вистина и правда.

Навистина, ниту една вредност поврзана со проучувањето на холокаустот и неговото сеќавање не зазема поцентрално место од вистината. Ниту една правда не е можна, не на краток рок и секако не на долг рок, без вистинска пресметка за тоа како дојдовме овде. Ова значи целосно признавање на долгата историја на израелското доселеничко-колонијално насилство врз Палестинците од Накба во 1948 година.

Светот навистина гледа, како што рече Бајден, и знае, и покрај тоа што Бајден го користи холокаустот за да го искриви она што е јасно пред нашите очи, како што изјавија повеќе од 800 научници за меѓународно право, студии за конфликти и студии за холокаустот и геноцидот во изјава на 15 октомври: „Ние сме принудени да алармираме за можноста злосторството од геноцид да биде извршено од страна на израелските сили врз Палестинците во Појасот Газа. Не го правиме тоа лесно, препознавајќи ја тежината на ова злосторство, но тежината на моменталната ситуација тоа го бара“. Научници чија работа го обликуваше полето на студиите за холокаустот и геноцидот, како што се Омер Бартов и Марион Каплан, ја потпишаа изјавата.

Ова е значајно. Сè повеќе научници од областа на холокаустот и геноцидот одбиваат да дозволат продолжување на опасната употреба на холокаустот за да се искриви историската реалност на холокаустот и израелското масовно насилство врз Палестинците. Ова дава одредена надеж во овие мрачни денови, бидејќи ја поддржува борбата за поинаква иднина, надвор од израелската доселеничка држава, иднина која треба да се заснова на еднаквост, правда, слобода и достоинство за сите луѓе кои живеат помеѓу реката Јордан и Средоземното Море.

(Раз Сегал е израелски историчар, вонреден професор по студии за холокаустот и геноцидот на Универзитетот Стоктон (САД) и признат професор во проучувањето на современиот геноцид. Текстот е објавен во „Гардијан“.)