Грен слем 21 и Квака 22

Или Новак Ѓоковиќ свесно го загрозил здравјето и животот на другите или добил фалсификувана потврда за позитивен резултат од тестот. Трето нема


Австралискиот федерален судија Ентони Кели одржа училишна лекција за владеење на правото, менувајќи ја неразбирливата и неразумна одлука на државните власти да му забранат влез на Новак Ѓоковиќ, кој пристигна таму за да го освои својот десетти Австралија опен, 21. Грен слем, и официјално да влезе Најголемиот на сите времиња.

Во сериозна држава во која владее правото, нема парламентарни избори, како што има за австралиската извршна власт, која ја донесе својата одлука за одбивање на визата на Ѓоковиќ со тоа што сакаше да ги одоброволи гласачите пред претстојните општи избори: по двегодишната калварија со најстрогите епидемиолошки мерки во светот, на  исцрпените Австралијци им недостасуваше само некоја разгалена и невакцинирана светска антиваксерска. Наместо јавно мислење, избори, кампањи и анкети за популарност, има само закони и параграфи за суд и право.

А Новак Ѓоковиќ – ви се допаѓал ли тој ​​и на судијата Кели или не – направи сѐ што побара австралиската држава од него, без да прекрши ниту еден нејзин закон, пропис и епидемиолошки мерки. Откако јасно и недвосмислено му беше објаснето дека условите за медицинско ослободување од обврската за вакцинација во Австралија го вклучуваат и преболен Ковид-19, Новак кон барањето за виза приложи уредно заверен сертификат од Институтот за јавно здравје на Србија „Д-р. Милан Јовановиќ Батут“, според кој пред четири недели, на 16 декември 2021 година, бил позитивен на вирусот САРС-КоВ-2, а потврда од истиот Институт дека ниту една недела подоцна, на 22 декември, бил на ПЦР тестот бил негативен и здрав, подготвен за Австралија.

И точка. Тоа е доволно за судијата Кели.

Од оваа страна на земјината топка беа импресионирани од интегритетот на чесниот судија и австралиското владеење на правото. „Би сакал да му се заблагодарам на австралискиот правен систем и на судијата Кели, кој го водеше случајот прилично неутрално“, рече братот на Новак Ѓорѓе на прес-конференција, а своето восхитување го покажа и таткото Срѓан, додавајќи дека судијата бил фантастичен, ги почитувал фактите и ја донесол единственатата одлука што можело да биде донесена. Господинот Ентони Кели стана српски национален херој преку ноќ – буквално преку ноќ, бидејќи судењето на Новак траеше од полноќ до утро по српско време.

Čast je čast, a vlast je vlast, ćud je ćud, a sud je sud, i sve po zakonu: tu su paragrafi, pa zagrabi (стихови од песна на Ѓорѓе Балашевиќ – н.з.) нека биде исто и  за ѓаволот и Ѓоковиќ. Да бидеме среќни и нашите судии да се такви, величествено независни и од извршната власт и од јавното мислење, па да грабаат по параграфи, сѐ и само според законот.

Да ја има таа среќа? Ако нема таква убава среќа во Србија, таква има во овој текст, па ајде за потребата на убавата среќа да замислиме дека Србија е правна држава како Австралија и дека фантастичниот судија Ентони Кели наместо во федералниот суд во Мелбурн работи во Првиот основен суд Белград. Па потврдата на Ѓоковиќ за позитивен тест за корона вирус од 16 декември не стигнала на неговото биро со барањето за австралиска влезна виза, туку со полициската кривична пријава и обвинение на јавното обвинителство против господинот Новак Ѓоковиќ а) по чл. 248 од Кривичниот законик на Република Србија за кривично дело против здравјето на луѓето. Или б) според член 355 од Кривичниот законик за кривични дела против правниот сообраќај, сеедно.

„Судијата беше фантастичен, ги почитуваше фактите?“ Еве неколку факти за почитување.

Потврдата за позитивен ПЦР тест Институтот за јавно здравје му ја издаде на Ѓоковиќ во четврток, 16 декември во 20 часот и 19 минути, а српскиот тенисер следниот ден, петок – знаејќи дека е заразен – во својот тениски центар во Дорќол се сретна со десетици момчиња и девојчиња, учесници на детскиот Мастерс турнир што се одржа таму, дружејќи се и фотографирајќи се со деца, па делеше пехари и признанија. А потоа во саботата одржа фотосесија со новинарите на францускиот L’Equipe, кои пристигнаа во Белград за да му ја врачат наградата за најдобар спортист за изминатата година.

Или Новак Ѓоковиќ, знаејќи дека е позитивен на корона вирус – наместо да е дома во самоизолација, како десетици илјади негови помалку познати сонародници – учествуваше во неколку социјални настани, свесно загрозувајќи го здравјето и животите на другите учесници и нивните семејства, или потврдата од белградскиот Институт за јавно здравје е едноставно фалсификувана за потребите на барањето на Ѓоковиќ за австралиска виза.

Трето едноставно нема. Вчера цел ден барав и не најдов.

Не биди мрзлив, јас тогаш посегнав до Кривичниот законик на Република Србија и грабнав: став 248 јасно и недвосмислено вели дека „секој што не постапува во согласност со прописите, одлуките или наредбите со кои се определуваат мерки за сузбивање или спречување, ќе се казни со парична казна или со затвор до три години“, додека во ставот 355 јасно и недвосмислено стои дека „секој кој ќе направи или преиначи вистинска исправа во намера таква исправа да се употреби како вистинска, или оној кој лажната или преиначената исправаја употреби како вистинска или ако ја набави заради употреба, ќе се казни со затвор до три години“.

Единствената преостаната трета можност можеше да биде, на пример, Новак Ѓоковиќ да ја добил потврдата за позитивен тест од Институтот за јавно здравје со два-три дена доцнење, но ајде да не се заебаваме, бидејќи судијата Ентони Кели е познат по тоа што е многу чувствителен на заебавање на судот: дури и да верувавме во фантастичната можност дека на српскиот бог Новак Ѓоковиќ никој не му јавил дека е заразен со корона вирус цели два дена, некој од правниот тим на Ѓоковиќ тоа веројатно ќе го кажеше јавно до денес. Особено откако цел свет со денови зборува за „Кваката 22“ на Ѓоковиќ – дали тој намерно ја ширел заразата или фалсификуваниот јавен документ?

Најпосле, тоа би го објасниле братот или таткото на Ѓоковиќ, кои имаа одлична можност да го сторат тоа на истата прес-конференција на која се до имбецилност им восхитуваа на честа и чесноста на судијата Кели. И кои на прашањето на една новинарка за однесувањето на Новак по 16 декември, нагло станаа од масата и ја прекинаа конференцијата и наместо да одговорат прегрнати пееја – „Jedna zemlja, jedan tim, ponosim se srcem svim, iz Srbije dolazim, nikad ne odlazim“.

Како може да се дојде од некаде, а а никогаш таму да не отидете. За тоа ви зборувам. Квака 22. Србија.

Или, ете, Новак Ѓоковиќ свесно го загрозил здравјето и животот на другите или добил фалсификувана потврда за позитивен резултат од тестот. Во двата случаи казната е, како што видовме, иста, па на Ѓоковиќ не му гинат три години затвор. Или барем, тоа досега го сфативте, не би му гинеле доколку Србија беше правна држава како Австралија, и дека чесниот и чесен господин Ентони Кели, за среќа, е судија на белградскиот Прв основен суд. Што е – да речеме – сепак подобро отколку белграѓанецот Ентони Кели да биде судија во федерален суд во Австралија, каде за намерно ширење на корона вирусот може да се добие и доживотен затвор.

Па, кога веќе си играме со замислувањето за убава среќа, да се обидеме да ја замислиме фантастичната можност Србија да е правна држава како Австралија, на својата најголема ѕвезда на сите времиња да ѝ суди независно без разлика на нејзиниот статус и хистеричното јавно мислење. Jer ćud je ćud, a sud je sud, i sve po zakonu: tu su paragrafi, pa zagrabi, нека е исто и за ѓаволот и за Ѓоковиќ, и за сите оние помалку славни граѓани на Србија кои беа осудени од српскиот судови токму за истото, а кои по којзнае кој пат, наместо во Австралија, завршија во посебно одделение на КПУ „Панчево“ во Вршац.

Ви треба ли помош за замислување, ќе ве потсетам, на пример, на 38-годишниот С.З. од Ниш, првиот Србин осуден за прекршување на задолжителната самоизолација, кого – според упатите на Министерството за правда од 19 март минатата година – Основниот суд во Димитровград го осуди на максимални три години затвор. Или, ако ви е полесно да замислите, во случајот со момчето кое Апелацискиот суд во Белград пред четири недели правосудно го осуди на три години и десет месеци за фалсификување на ПЦР тестови – токму во тие денови кога Ѓоковиќ доби потврда за позитивен ПЦР тест.

Доколку сѐ уште не ви оди таквото замислување, не грижете се, не е до вашата фантазија, туку до Србија. Земја од која можеби се доаѓа, но никогаш не се заминува.

(Борис Дежуловиќ е хрватски новинар. Текстот е објавен на вебс-страницата на телевизијата Н1)