„Франкфуртер Рундшау“: Вучиќ е авторитарен деспот со патолошка опсесија со моќ

„Српскиот претседател Александар Вучиќ сега има две опции – да попушти под притисокот, што нема да го стори, или да ја зголеми репресијата.“

Ова го изјави Ведран Џихиќ, политиколог од Виенскиот институт за политички студии, за германското издание „Франкфуртер Рундшау“. Луѓето во Србија веруваат дека жртвите од уривањето на визирот на железничката станица во Нови Сад се жртви на корупција, непотизам и криминал, објаснува Ведран Џихиќ и нагласува: Но, овие студентски протести се многу повеќе од реакции на овој трагичен настан. Тука станува збор за  раѓање на нешто ново“.

Според него, многу луѓе мислеле дека студентите се апатични, фокусирани само на себе и на своите кариери и подготвени да одат во странство, но сега ја земаат својата судбина во свои раце. Тие се полни со енергија, ентузијазам и самодоверба во успех, нивните алатки се надежта и љубовта.

Џихиќ смета дека опозицијата во Србија е слаба и поделена, без „движечка сила“ за спроведување на големи промени. Од друга страна, режимот реагираше со инсценирање на волјата на народот – десетици илјади луѓе беа насилно качени во автобуси и на митинзи. Според него, луѓето во Србија го изгубиле стравот од властите, но тоа не значи дека репресијата завршила.

„Вучиќ сега има две опции – да се предаде на притисокот, што нема да го стори, или да ја зголеми репресијата. Во таканаречениот белоруски модел, режимот врши поголем притисок врз граѓанското општество, полицијата ги испрашува луѓето, организира пролетерски борбени трупи, режимот се обидува да се одржи со масовно насилство. (…) Србија сè уште не ја достигнала таа точка“, смета Ѓихиќ.

Тој објаснува дека за 13 години, Вучиќ успеал да ја концентрира целата моќ во свои раце. Парламентот, судството и владата се само марионети.

„Вучиќ е класичен авторитарен деспот со многу изразена патолошка опсесија со моќта. Тој го идентификува српскиот народ со себе. Димензиите се месијански. Човек не може да живее без Вучиќ. Бидејќи, како и со слични режими, падот од власт или губењето на позицијата може да значи затворска казна ако има судење за корупција или други кривични дела“, додава Џихиќ.

Зборувајќи за фактот дека студентите сè уште се свртени кон Европската Унија – тие трчаат кон Брисел, а пред тоа возеа велосипеди до Стразбур – Ѓихиќ вели дека се чинело дека ЕУ е подготвена да ја продаде демократијата за литиум.

„Но, имам впечаток дека свеста полека се развива во Берлин, Франција, Австрија, скандинавските земји, меѓу многу европски парламентарци. Ова е забележливо во тонот што се слуша од Европската комисија. Комесарот за проширување, кој штотуку беше во посета на Белград, сега зборува за работите поинаку, сигнализирајќи дека студентските протести треба да се сфатат сериозно, дека не треба да има насилство“, вели политикологот.

„Прашањето што да се прави кога Вучиќ ќе го нема станува сè поважно. Многу зависи од тоа дали Европа ќе застане похрабро и порешително на страната на продемократските сили“, додава Џихиќ.