Бугарија: Партијата на Кирил Петков осудена на маргинализација?

Невозможно е трајно решение на политичката криза во Бугарија без учество на коалицијата Продолжуваме со промената – Демократска Бугарија, дури и ако без неа треба да се формира редовна влада. Таа ќе биде непопуларна во коалицискиот и кадровскиот состав и нестабилна во начинот на функционирање, без разлика колку долго ќе владее, пишува Веселин Стојнев во коментарор на бугарската редакција на Дојче веле.

Сепак, трајното решение на политичката криза никогаш не се оствари, не само затоа што на ПП и ДБ не им беше дозволено целосно да спроведат антикорупциска политика, туку и затоа што самите не си дозволија да тргнат по трајно и поконсолидирано учество во власта. Затоа, од главна алатка за решавање на проблемот на политичката криза, тие самите станаа дел од овој проблем, наведува Дојче веле

Главната причина за тоа е што цело време овие партии се обидуваа да одговорат на ставовите на нивните гласачи за „несогласување со корумпираните“, а ПП го претставуваше кабинетот „Денков“ „речиси целосно негов“. Последователните меморандуми и санитарните кордони, до последниот обид за детален договор со ГЕРБ во актуелниот парламент, уште еднаш го следеа култот на железните гаранции против загадувањето.

ПП-ДБ, која сè повеќе се дели на централно-левичарски прогресивни либерали (ПП) и централнодесничарски класични либерали (ДБ), сега е поделена и во антикорупциската тактика – на „непомирливи“ и „конструктивни“, меѓутоа, двете партии остануваат фундаменталисти на промените. ПП ја доживува сликата на категорична, спектакуларна, промена веднаш, додека ДБ сака тешка, длабока институционална промена – од устав до сеопфатен договор за управување. Сепак, и двете формации се поврзани садови и, во обидот да ги задржат „црвените линии“ на нивните сè поделени, но сепак заеднички, гласачи, тие од неспособност за трајно учество во власта преминаа во неможност воопшто да учествуваат во власта. ДБ ја блокираше ПП во обидот да формира алтернативно парламентарно мнозинство со Преродба, ИТН и БСП, а ПП потоа го блокираше обидот на ДБ за владејачко мнозинство со ГЕРБ, БСП и ИТН.

На крајот, двете формации остануваат повторно заедно, се повеќе различни и меѓусебно не си се допаѓаат, но сè уште не е дојдено политичко време за разделување, а тоа значи дека една од нив ризикува да изгуби повеќе од вкупните гласачи. Во опозиција, тие повторно ќе бидат различни, останувајќи во целосно конфедеративен коалициски формат, но изгледите да бидат маргинализирани сега е многу реална.

Прво, затоа што животот на евентуалната влада на Росен Желјасков, колку и да е нестабилна, нема да зависи од нив – ПП-ДБ или една половина од неа не може да учествува во мнозинството од 121 глас што би го урнал кабинетот. Второ, затоа што дури и да постигнете нешто во опозиција за реформите во правосудството, тоа нема да биде до степен до кој би можеле да гарантирате ако сте на власт – во најмала рака нема да изгледа освоено, но најмногу добиено со добрата волја на тие на власт, кој ќе сака да ја задржи можноста за стратешко партнерство. И трето, останува прашањето, додека собирате сили во опозиција, како се подготвувате за избори и дали вашиот главен конкурент всушност ќе биде вашиот најблизок партнер – ПП на ДБ и ДБ на ПП.

И ова е перспектива за опстанок, за битка за поголем дел од истите гласачи. Изгледите ПП-ДБ повторно да крене изборен бран по нови избори, порано или подоцна, изгледа само теоретска, бидејќи за таа цел мора да постојат три услови истовремено: ситуацијата во земјата по владеењето на ГЕРБ и коалицијата стана неподнослива; дека нема друга политичка алтернатива (а Румен Радев е секогаш на врата); ПП-ДБ повторно да се зближи од конфедеративна коалиција во федеративна коалиција, пишува коментаторот Стојнев и прашува: .

„Но, дотогаш ќе остане акутно прашањето дали ПП-ДБ воопшто може и сака да владее“.

Времето сѐ повеќе бара политичко водство од гласачите, што неминовно ќе доведе до партиска и лична штета. Како што ГЕРБ повеќепати беше туркана до ѕид – да победи на избори, но да не може да владее, така и ПП-ДБ ќе биде на последната раскрсница – да владее како второпласирана или да биде вечна опозиција. Бидејќи колку повеќе не учествувате во власта, толку помалку ги постигнувате вашите цели. И колку повеќе се осудувате на опозиција, толку повеќе се маргинализирате. А инстинктивниот порив за опстанок, туркање кон вечна опозиција, е и пат кон претворање на партијата во несистемска формација, пишува Дојче веле.